Retro: Hoe Hamilton als een komeet in de Formule 1 binnenkwam

De anekdote is bij de meeste volgers wel bekend: Lewis Carl Davidson Hamilton uit Stevenage stapte op negenjarige leeftijd brutaal op Ron Dennis af. Voor een handtekening, maar eigenlijk voor veel meer dan dat. "Hi, ik ben Lewis Hamilton. Ik heb net het Britse kartkampioenschap gewonnen en wil op een dag in jouw auto's racen." Dennis zette gedwee een krabbel en reageerde met de volgende woorden op het tweede verzoek: "Bel me over negen jaar nog maar eens terug, dan regelen we misschien wel wat."

Dennis belt terug, bijzondere weddenschappen volgen

Deze ontmoeting markeerde een sprookjesachtig begin van een verhaal dat nog veel mooier zou worden. Het zou immers geen negen jaar duren voordat Dennis 'iets kon regelen'. De vervolgstap hoefde ook niet meer vanuit Hamilton te komen. Nee, slecht drie jaar later en enkele karttitels verder waren de rollen volledig omgedraaid. De ervaren teambaas belde Hamilton zelf op en wist hem in 1998 te strikken voor het juniorenprogramma van McLaren. Een iconische teamfoto was het eerste gevolg van dat belletje: achteraan poseerden Mika Hakkinen en David Coulthard bij de nieuwe F1-bolide, op de voorgrond vinden we Hamilton gehurkt naast een kart in McLaren-kleuren.

Alhoewel Hamilton destijds nog niet in de schaduw van de aanstaande wereldkampioen Hakkinen kon staan, bleek de setting niet helemaal toevallig gekozen. Destijds stond Hamilton namelijk al wel te boek als dé toekomstige ster van McLaren. Sterker nog: bij sommige wedkantoren kon men alvast gokken op een gouden toekomst van het piepjonge ventje. Meer specifiek gokken op het feit dat Hamilton binnen tien jaar een Formule 1 Grand Prix zou winnen en dat hij voor zijn 25ste levensjaar een eerste wereldtitel zou pakken. Het leek een krankzinnig vooruitzicht, maar mensen die er destijds een pond op hebben gezet, zouden daar later absoluut geen spijt van krijgen.

Twijfels binnen het team, aankondiging uitgesteld door Schumi

Onder de vleugels van McLaren bleef Hamilton zich in sneltreinvaart ontwikkelen. Via een titel in de Formule 3, een zegetocht in de GP2 en jawel ook winst in de Marlboro Masters te Zandvoort wist hij de gedroomde promotie af te dwingen. Tot ontsteltenis van sommige teamleden, zo liet McLaren-monteur Marc Priestley aan Motorsport.com weten. "Ik kan me nog goed herinneren dat al die geruchten over Hamilton net begonnen te spelen in ons team, hij zat toen nog in de GP2. Wij dachten eerst 'dat is volslagen idioot. Hij is nog zo jong en de meeste mensen kennen hem niet eens. Waar slaat dit op?' Maar goed: toen we hem zagen, bleek hij weliswaar jong maar tegelijkertijd al zeer goed bestand tegen de druk en bovenal verschrikkelijk snel in een race-auto."

Dat laatste gaf logischerwijs de doorslag. Als je goed genoeg bent, ben je immers nooit te jong. En zodoende kreeg Hamilton het vertrouwen van McLaren. Hij kreeg het heugelijke nieuws in september 2006 al te horen, maar de rest van de wereld nog niet. Het besluit werd publiekelijk nog twee maanden doodgezwegen. Dit had alles te maken met het aangekondigde afscheid van ene Michael Schumacher en het risico dat andere aankondigingen daarbij in het niet zouden vallen. McLaren wachtte bewust op een geschikt 'moment of fame'. Doordat Kimi Raikkonen mocht instappen als opvolger van Schumi bij Ferrari, kon McLaren meteen een volledig vernieuwde line-up aankondigen: naast Hamilton stapte ook regerend wereldkampioen Fernando Alonso in de MP4-22. Het zou een tamelijk explosief rijdersduo blijken, maar goed: daarover later meer.

Hamilton staat er meteen, de concurrentie is gewaarschuwd

Eerst maar eens naar 18 maart 2007, vandaag exact dertien jaar geleden. Het is de dag waarop Hamilton voor het eerst aan de start van een Formule 1-race verscheen. In eerste instantie nog tot zijn eigen verbazing, zo liet hij tijdens de mediadag voorafgaand aan dat weekend weten. "Voor een belangrijke aankondiging van McLaren moest ik naar het huis van Ron Dennis komen. Ik zat daar en ze zeiden tegen mij 'we hebben besloten dat jij volgend jaar één van onze Formule 1-coureurs bent'. Ik moest toen serieus op mijn tong bijten en mijn best doen om een zo professioneel mogelijk gezicht op te zetten. Het was op dat moment echt onwerkelijk, een jongensdroom die uitkwam."

Eenmaal in de auto bleek diezelfde jongen zich meteen met de grote mannen te kunnen meten. McLaren had het dus bij het rechte eind. Hamilton rolde probleemloos door de vrije trainingen en bezweek evenmin onder druk toen zaterdag de kwalificatie op het programma stond. Toegegeven: met P4 was hij ietsie langzamer dan teamgenoot Alonso, maar dat was zeker niet onoverkomelijk. Voor een debutant weerde hij zich namelijk kranig. "Maar in het begin was het wel echt moeilijk om het maximale eruit te halen hoor, zeker over één ronde. Het voelde bijna alsof de auto met jou reed in plaats van andersom. Maar op het moment dat je dat gevoel eenmaal onder controle krijgt en relaxed bent, komt het vanzelf meer en meer naar je toe."

Het leidde zondagmiddag tot een plekje op de tweede startrij, met het hart bonzend in de keel voor zijn eerste F1-start. "Die eerste race van het seizoen is altijd iets bijzonders. Ik heb er jarenlang naar zitten kijken op TV en toen was ik er ineens onderdeel van. Dat was heel moeilijk voor te stellen." Maar goed: met het vizier naar beneden veranderde de houding volledig en toonde hij geen spoor van zenuwen meer. De start was nog niet om over naar huis te schrijven, maar niet veel later toonde hij zijn racegogme door de buitenlijn te kiezen en P3 te pakken in de eerste bocht. Die notering zou hij tot het eind van de race vasthouden. Waar Raikkonen zijn eerste wedstrijd voor Ferrari won en tamelijk nuchter bleef, kwam Hamilton met beide vuisten uit de cockpit juichend over de meet. De jongeman wist even niet waar hij het zoeken moest. Hij had zijn torenhoge belofte deels ingelost, een enorme druk viel van de schouders. "Goh, ja. Dit is overweldigend, ik ben nog steeds in extase", sprak de rookie na afloop van de podiumceremonie met een glimlach.

Een groot kampioen dient zich aan

Het sprookje bleek nog lang niet voorbij met die ene dag in Melbourne: Hamilton reed naar in de acht daaropvolgende Grands Prix ook steevast naar het podium. Tot op de dag van vandaag een ongekende prestatie. In zijn zesde race van deze reeks - de Grand Prix van Canada - boekte hij zijn eerste zege in de koningsklasse. Het kon niet op. Maar goed: hoe grandioos ook, de opmars leidde ook tot een onvoorzien neveneffect: hommeles in de tent, bonje met Fernando. De man waarover hij in Australië nog zei 'Fernando is als kampioen erg 'down to earth' en relaxed. Ik denk dat we qua persoonlijkheid veel op elkaar lijken, dus dat is goed' bleek zijn allergrootste rivaal te worden.

Juist die overeenkomsten bleken gedurende het seizoen namelijk problematisch. Of zelfs meer dan dat. Geen van beide wilde van wijken weten. Ze konden elkaars bloed wel drinken, met het beruchte 'pitstop-incident' in Hongarije als dieptepunt. De onderlinge strijd kwam niet tot bedaren en zou Hamilton - in combinatie met een mispeer in de Chinese pitstraat ('oh no, he's stuck. Lewis Hamilton is in the gravel') - zelfs de titel kosten in zijn rookie season.

Een sprookjesachtig slot kwam er dus niet, maar zijn naam was wel gevestigd. Hamilton had zijn reputatie van supertalent kracht bijgezet en zich gepresenteerd als dé kampioen voor de toekomst. De ultieme beloning zou een jaar later volgen, al was daar ook weer een krankzinnig staaltje F1-geschiedenis voor nodig. Een nieuwe episode uit het jongensdoek dat het leven van Lewis Hamilton ontegenzeggelijk is geworden. Het slot daarvan lijkt vandaag de dag nog altijd niet geschreven.