Column Stoffel Vandoorne: Ik heb in Canada niet één ronde kunnen pushen

De Canadese Grand Prix was een race waar ik het hele seizoen erg naar uit heb gekeken. Ik ben de afgelopen paar jaar ook met McLaren in Montreal geweest, dus ik wist al hoe geweldig de stad was, maar dit was de eerste keer dat ik ook de baan op zou gaan. En ik moet zeggen dat ik daar heel erg van heb genoten. Het is naar mijn mening een van de beste races op de kalender.

Omdat ik daar nog niet eerder een race had gereden, was het aan het begin van de trainingen eerst zaak om een aantal ronden te doen om aan de baan te wennen. Het was belangrijk om het circuit snel door te hebben, maar ook om weer een gevoel van de auto te krijgen, omdat je na de race in Monaco wat downforce van de auto haalt en alles daardoor weer iets anders aanvoelt.

De trainingen begonnen vrij goed bij ons. Vooral gezien het feit dat dit op papier niet het beste circuit voor ons is, aangezien een gebrek aan vermogen je daar behoorlijk parten kan spelen. Aan het einde van de tweede training ontdekten we echter een probleem met de MGU-H en helaas verloren we daar wat tijd mee. We waren net klaar met onze run op de zachte band, maar ik heb geen lange run kunnen doen, waardoor we dus wat data misten. Het missen van die run deed ons veel pijn omdat Fernando ook geen lange runs heeft kunnen doen. Zodoende hadden we dus geen informatie over hoe de band zich zou gedragen en wat de impact van de brandstof zou zijn.

Ondanks dat de vrijdag verre van ideaal was verlopen, had ik nog steeds het idee dat het op zaterdag mogelijk zou zijn om Q2 te bereiken. We worstelden alleen wel een beetje om de banden goed te laten werken tijdens onze eerste ‘push lap’, zelfs wanneer we daarvoor een goede ‘build-up lap’ hadden. Dus het was moeilijk om het maximale uit de auto te halen. Onze tweede vliegende ronde was telkens beter, maar helaas kwam er net op het moment dat ik aan mijn laatste poging begon in Q1, een gele vlag. Hierdoor kon ik mezelf niet verbeteren en ging ik niet door naar de volgende sessie, wat een beetje jammer was. Ik ben er redelijk zeker van dat als ik die ronde af had kunnen maken, die snel genoeg was geweest om door te kunnen naar Q2.

De race zelf beloofde altijd al heel lastig voor ons te worden. We wisten dat het snelheidsverschil op de rechte stukken het moeilijk zou maken, maar we moesten daarnaast ook zeer veel brandstof sparen. We zouden dus altijd een beetje in het nadeel zijn ten opzichte van de anderen. Niettemin had ik een zeer goede start. Ik won een paar plaatsen en lag elfde na de eerste ronde. Dus ik zat aan het begin in een goede positie.

Maar het ging vervolgens allemaal mis na de virtuele safety car die was ingesteld nadat Max Verstappen was stilgevallen. Er deed zich een verwarrende situatie voor met Kevin Magnussen, die me had ingehaald voordat de virtuele safety car-periode erop zat. Ik verloor daar wat tijd mee en vervolgens had ik een Williams en een Renault heel dicht achter me. En het was onmogelijk om mezelf te verdedigen op die lange rechte stukken. Ze vlogen me gewoon voorbij! Daarna was het alleen nog maar een kwestie van de auto naar de finish sturen. Ik heb uiteindelijk geen één ronde gepusht tijdens de race, doordat we zo veel brandstof moesten sparen.

Nu gaan we naar Baku, waar we volgens mij een vergelijkbare situatie zullen hebben als in Canada. Er is daar een heel lang recht stuk en vorig jaar zagen we daar de hoogste topsnelheden van het seizoen. De slipstream heeft daar een ongelooflijk groot effect. En dit jaar met meer drag op de wagens, zal je daar waarschijnlijk een nog groter voordeel van kunnen hebben. We zullen zien wat er gebeurt. We blijven pushen, zo hard als we kunnen.