Hoe de meimaand van 2016 een jongensboek opleverde

Wie voorafgaand aan de Indianapolis 500 van afgelopen zondag bij een groot wedkantoor in de Verenigde Staten zijn geld op Alexander Rossi had ingezet, zou na het vallen van de vlag 66 keer zijn inleg hebben ontvangen. Zij die dat hebben gedaan, vieren nu ongetwijfeld nog steeds feest. Voor degene die dat niet heeft gedaan, legt GPUpdate.net uit hoe het in vredesnaam kon gebeuren dat de jonge Amerikaan zegevierde op de Brickyard.

Wie een oogje op de trainingsuitslagen voor de 500-mijlsrace hield, kon zien dat het team van Andretti vrij onverwachts bijzonder goed uit de verf kwam. Onverwachts, aangezien teameigenaar Michael Andretti anderhalve maand geleden nog wist te melden dat de krachtmeting op Indianapolis voor onder andere zijn team de soep in zou draaien. De domed skid, een titanium plaat die onder de wagens moest worden bevestigd, leverde de door Honda gesteunde formaties een behoorlijke achterstand op.

De regels werden echter niet aangepast en zodoende moesten de Honda-teams grote stappen zetten, wat ze ook deden. Vanaf dag één af aan was het duidelijk dat met name de rijders van Andretti Autosport hoge ogen konden gooien. Rossi topte eenmaal de tijdenlijsten: collega's Ryan Hunter-Reay, Marco Andretti en Carlos Muñoz mochten allen ook eens de rangen aanvoeren. Fifth entry Townsend Bell kwam bijzonder snel op tempo en reed zichzelf evenals Hunter-Reay en Muñoz in de top-negen, waar Andretti en Rossi zich ternauwernood niet voor konden plaatsen.

Dat Rossi er uiteindelijk met de grootste prijs vandoor gaat is natuurlijk opmerkelijk, al geeft het raceverloop meer duidelijkheid. Hunter-Reay zal de boeken ingaan als de man die de meeste ronden aan kop ging (52 stuks) en naast de 35-jarige Amerikaan kwam ook de zes jaar oudere Bell als topfavoriet naar voren tijdens de race. De twee schakelden elkaar echter bijzonder onfortuinlijk uit in de pitstraat: Bell raakte Helio Castroneves op zijn achterzijde, waardoor hij in zijn daaropvolgende spin Hunter-Reay meenam. Waar Muñoz op dezelfde strategie als de koplopers zat en met hen in een heftige strijd verwikkeld was, kon men met de wagen van Rossi experimenteren.

Er werd besloten om de wagen met startnummer 98 niet meer binnen te halen voor dat laatste beetje brandstof, wat het nodig had om de volledige afstand op racesnelheid af te kunnen leggen. Waar alle concurrenten tussen de ronden 193 en 198 stopten, reed Rossi door. De gemiddelde snelheid waarmee Rossi de snelste ronde van de race liet noteren (225.288 mijl per uur) lag 45,5 mijl hoger dan de gemiddelde snelheid die hij in de laatste ronde liet noteren. Dat is omgerekend ruim tien seconden, op een rondje dat normaal gesproken binnen veertig seconden wordt afgelegd. Door alle pitstops kon Rossi een gat opbouwen dat nét ruim genoeg was om de Greatest Spectacle of Racing op zijn naam te schrijven.

De Californiër verdient alle lof voor zijn rijderskunsten, maar teambazen Michael Andretti en Bryan Herta (die met zijn BHA de inschrijving van alleen Rossi ondersteunt) mogen minstens in dezelfde adem worden genoemd. De manier waarop ze hun coureur door de laatste ronden loodsten en hem op de juiste momenten de juiste commando's gaven, kan op veel waardering rekenen. 

Het zal Alexander Rossi echter een zorg zijn hoe hij de Indy heeft gewonnen: het feit is dat hij het heeft gedaan en de boeken ingaat als de man die zegevierde tijdens het ivoren jubileum van de historische race. Rossi, die jarenlang in de F1-paddocks rondzwierf en na jaren onderhandelen eindelijk een handjevol GP's mocht rijden voor de rodelantaarndragers van Manor (en afgelopen weekend nog gelinkt werd aan een terugkeer voor datzelfde team), zit gebakken in de VS. Het is de 24-jarige, die een zeer onzekere winter achter zich heeft, van harte gegund.

Door: René Oudman