Van Schumi tot dreigende nachtkaars: de Ferrari-droom van Vettel

Toen Sebastian Vettel in Maleisië zijn tweede race in dienst van de Scuderia won, bracht hij vreugde terug in de Italiaanse zielen. Hij was gehaald om Ferrari weer tot grote hoogte te stuwen en leek meteen te leveren. Over de boordradio klonk met enig gevoel voor drama: "Great drive, great drive. Numero uno is back, Ferrari is back. Ferrari is back" Die laatste woorden pasten naadloos bij het sentiment dat intern hoogtij vierde. Na 2007 moest er immers weer een titel worden gepakt en Vettel leek de ideale man om dat te doen. Oké, hij was in 2014 verslagen door Daniel Ricciardo, maar dat deed weinig af aan het ideaalbeeld: Vettel was nog altijd een viervoudig wereldkampioen en stookte politiek gezien veel minder onrust dan zijn voorganger Fernando Alonso. Ideaal voor Ferrari dus.

De 'Risorgimento' onder leiding van Vettel?

De liefde was in dit stadium ook nog geheel wederzijds. Vettel droomde ervan om de Scuderia naar de top te loodsen, zoals ene Michael Schumacher dat twintig jaar voordien ook had gedaan. Een titel in dienst van het steigerende paard zou hem meer waard zijn dan alle Red Bull-triomfen bij elkaar. Dit moest zijn kunstje worden, Ferrari eigenhandig naar glorie leiden. En eerlijk is eerlijk: die wederopstanding leek tot op zekere hoogte ook wel vorm te krijgen. Ferrari had een enorme kloof te dichten, maar timmerde onder impuls van Vettel gestaag aan de weg. Waar men het hybride-tijdperk in 2014 nog rampzalig begon zonder zege en met een vierde plek bij de constructeurs, zou Vettel het jaar daarna driemaal winnen en als derde eindigen in het WK. Er gloorde dus weer hoop.

Nog vele malen belangrijker was dat er achter de schermen eindelijk weer schot in de zaak kwam. Het duo Vettel-Raikkonen vulde elkaar met technische feedback en arbeidsethos perfect aan en Ferrari maakte motorisch ook een enorme inhaalslag. Men kreeg die vermaledijde hybride krachtbron eindelijk in de vingers en goed ook. Het seizoen 2016 moet als tussentijdse domper worden gezien, maar daarna begon het werk z'n vruchten af te werpen, de Italiaanse trots deed weer serieus mee. Vettel heeft als vaandeldrager ontegenzeggelijk een grote rol gespeeld in deze opmars - ondanks dat veel fans dat tegenwoordig en gemakshalve maar even vergeten.

 

De foutenlast gaat omhoog, de Sachskurve als keerpunt

Met de randvoorwaarden voor elkaar brak een nieuwe fase aan: de tijd om te oogsten. Waar zijn idool Schumacher die handschoen ook probleemloos oppakte, kwam hier juist een kink in de kabel bij Vettel. Het ontwikkelingswerk verliep crescendo en alle neuzen stonden dezelfde kant op, maar op persoonlijk vlak liet Vettel steeds meer steken vallen. Juist in de jaren waarin hij als onbetwiste kopman had moeten scoren. Zo gooide hij een eerste reële titelkans weg in de tweede seizoenshelft van 2017, door onder meer die ene startcrash met Raikkonen en Max Verstappen in Singapore.

Een jaar nadien ging de foutenlast nog verder omhoog. Het kwam Vettel op veel kritiek en hoongelach te staan, hetgeen absoluut geen recht doet aan zijn imposante carrière. Volgens topontwerper Adrian Newey, die bij Red Bull met Vettel werkte, vielen de persoonlijke missers ook wel rationeel te verklaren. Volgens hem hing de foutenlast nauw samen met de auto van Ferrari. "De rijstijl van Vettel vereiste veel grip aan de achterkant van de auto bij het insturen. Als de wagen dat had, dan was hij echt ongelooflijk snel. Maar als de auto dat niet had, dan begon hij te worstelen. Hij kon zijn rijstijl dus niet goed aanpassen aan een bepaalde auto, zoals Alonso maar ook Verstappen dat wel konden." Het totaalpakket moest dus volledig kloppen, zo niet dan was Vettel meteen kwetsbaar. De tijd bij Ferrari heeft dat meermaals laten zien.

Over de missers van 2018 kunnen we verder kort zijn, de woorden 'Sachskurve' en Hockenheim zeggen al wel genoeg. Die crash valt in meerdere opzichten hét breekpunt te noemen: in de titelstrijd van 2018, maar ook in het toekomstperspectief van Vettel bij Ferrari. Nadien namen de twijfels niet alleen extern maar ook intern toe: want als die SF71H de beste auto van het veld was en als Vettel het andermaal heeft laten liggen, is hij dan nog wel de ideale kopman om ons in de toekomst succes te brengen? Binnen Ferrari was niet iedereen overtuigd dat het antwoord 'ja' luidde en dat heeft met een soort tweetrapsraket tot de huidige situatie geleid: een vroegtijdig afscheid van de beoogde Weltmeister.

 

De koning is dood, leve de koning: Leclerc is de nieuwe man

Allereerst de promotie van Ferrari-kroonprins Charles Leclerc. De Monegask mocht doorstromen naar de hoofdmacht en legde daarmee extra druk op Vettel en diens positie als leider. Want ondanks gegoochel met teamorders en Mattia Binotto die in de pers aangaf 'Vettel blijft dit jaar onze kopman', werd de trend al snel duidelijk - zeker na de zeges in Spa en Monza. Vettel probeerde nog wel tegen te sputteren met enkele onderlinge clashes tot gevolg, maar tevergeefs: Leclerc stond al lang en breed opgeschreven als dé man van de toekomst bij Ferrari. De bevestiging daarvan volgde afgelopen winter, toen Leclerc een langlopend contract kreeg voorgeschoteld. Een duidelijk signaal naar de buitenwacht, maar ook richting Vettel die niet veel later aan diezelfde onderhandelingstafel moest plaatsnemen.

Het maakte zijn positie er op voorhand niet sterker op, hetgeen ook duidelijk bleek uit de gedane aanbiedingen. Ferrari wilde Vettel hetzelfde salaris bieden als Leclerc, maar dat betekende in het geval van de Duitser een forse stap achteruit. Financieel kwamen beide partijen niet bij elkaar, al heeft dat volgens het officiële persbericht geen rol gespeeld in het afscheid. Dat laatste klinkt leuk voor de bühne en zadelt niemand met het imago van geldwolf op, maar verbloemt natuurlijk hoe het echt zit. Nog los van het geld, zegt het schamele Ferrari-aanbod alles over de koers van het team. Dat men hem een beduidend lager salaris en niet de gewenste contractduur heeft aangeboden, geeft bovenal aan dat Vettel geen prioriteit meer geniet in Maranello. Het afgegeven signaal is hier belangrijker dan de hoeveelheid pegels, al hangen die dingen dus nauw met elkaar samen.

Glansrijke carrière, maar de kers op de taart ontbreekt

Daarmee lijkt het boek dicht: mede door zijn eigen fouten en door de opmars van Leclerc is Vettel richting de uitgang gewerkt. Het maakt dat Vettel alleen dit jaar nog zijn droom kan verwezenlijken: kampioen worden in dienst van Ferrari. De vraag komt echter op hoe reëel dat nog is? Aan de ene kant zal Vettel zich nog minder aantrekken van teamorders en zijn eigen belang bovenaan zetten, alles doen om zelf te winnen. Maar tegelijkertijd zal de balans in het team nog meer richting Leclerc verschuiven, waardoor de opgave voor Vettel nog groter wordt dan voorheen. Zonder de volledige steun van het team is het bijna vechten tegen de bierkaai.

Het huzarenstukje van zijn jeugdheld Schumacher nadoen, lijkt een hels karwei. Bijkomend gevolg is dat Vettel door critici wordt weggezet als een 'one trick pony', iemand die alleen maar kon profiteren van de Red Bull-dominantie. Maar dat laatste is niet terecht, het doet geen recht aan de grote kampioen die Vettel wel degelijk is. Zijn persoonlijke prestaties bij Red Bull staan immers voor de eeuwigheid, net als zijn fabelachtige zege in die Toro Rosso op Monza. Zijn bijdrage aan de wederopstanding van Ferrari valt ook niet te onderschatten. Het is alleen niet gelukt om de kroon bij Ferrari op het werk te zetten, die ene kers op de taart ontbreekt. De gedroomde 'Risurrezione' eindigt jammer genoeg met de spreekwoordelijke nachtkaars, al zou het prachtig zijn als Vettel in 2020 alsnog het tegendeel kan bewijzen en zijn vingertje aan de wereld kan tonen.