Column: de angst voor Max Verstappen

De Grand Prix van de Verenigde Staten eindigde zondag - niet voor het eerst, overigens - in een flinke discussie. Max Verstappen had - niet voor het eerst, overigens - op controversiële wijze een podiumplaats veroverd en moest - niet voor het eerst, overigens - vanuit de green room getrokken worden voor - niet voor het eerst, overigens - een Ferrari-coureur. Of de straf terecht was, valt op z'n zachtst gezegd te betwijfelen. Maar er is iets anders aan de hand, dat veel meer waard is dan tijdelijke podiumglorie.

Sinds Max Verstappen in een Formule 1-auto rijdt, hangt er een bijna elektrische sfeer rond de Nederlander. Hij is zonder vrees, vol branie, geestig en - niet onbelangrijk - ongelooflijk goed in autoracen. Binnendoor, buitenom, desnoods er overheen of er onderdoor, het maakt Verstappen helemaal niets uit. Met regelmaat vragen coureurs en commentators zich af hoe hij het weer geflikt heeft en weet hij uit schijnbaar kansloze positie nog iets moois uit de hoge hoed te toveren. Afgelopen zondag was het in Austin opnieuw raak. Gestart vanaf plaats zestien slalomde Verstappen zich tot een derde plaats aan de meet, mede dankzij een hartverzakkende inhaalmanoeuvre op Kimi Raikkonen in de laatste ronde.

Terecht?

Allereerst de vraag: was de straf terecht? Volgens de letter der wet: jazeker. Echter, en dat heeft het kamp-Red Bull al heel duidelijk gemaakt, bijna elke coureur heeft zondag voordeel gehad van het lak hebben aan de baangrenzen. Valtteri Bottas bleef Daniel Ricciardo alleen maar voor door zo ongeveer via Arizona zijn positie te verdedigen, bijvoorbeeld. Niks aan het handje. Dat Verstappen die vrijheid vervolgens gebruikt om een podiumplaats te veroveren is natuurlijk op het randje, maar in de geest van de wedstrijd zeker niet onvergeeflijk. Een gesprekje met de stewards had best gekund, een tijdstraf waar niet tegen geprotesteerd kan worden, lijkt me draconisch. Dat Verstappen in zijn woede onhandige dingen zegt voor de Ziggo-camera is niet helemaal nodig, maar ach. De man stapt net uit een racewagen na een adrenalinestoot die wij als stervelingen nooit zullen ervaren. Dan maar wat onhandigs zeggen, liever dat dan nietszeggende voetballerquotes.

[youtube,a_O6dx4NmZk]

Kimi Raikkonen dacht dat hij verslagen was: "fuck, sorry jongens!"

Bang

Nee, ik zou het graag over iets anders willen hebben. Het smeult al een tijdje, maar in Austin werd het zonneklaar. Het was te zien in het schalkse bekkie van Verstappen toen ze hem kwamen halen achter het podium. Het was te zien in de manier waarop Lewis Hamilton hem alle ruimte van de wereld gaf in het voorbijgaan tijdens de race en het was al helemaal te zien in de manier waarop Ferrari handelde toen Verstappen voor zijn tweede stop binnenkwam.

Ze zijn bang voor hem.

Onder de huid

Formule 1-journalist Kevin Eason zei het tijdens een uitzending van Sky na de startcrash in Singapore: "Hij heeft respect voor Lewis Hamilton, maar er is er maar eentje voor wie Vettel echt bang is. En dat is Max Verstappen". Het was een reactie op de crash, die het gevolg was van de verdedigende lijn van Vettel, die volgens Eason vooral bezig was om niet gepasseerd te worden door Verstappen. "Ik weet niet waarom, maar Max is echt onder zijn huid gekropen", zei Eason. En daar slaat de Brit natuurlijk de spijker op de kop. Mexico 2016 is ook een prima voorbeeld hiervan.

Hoe meer je andere coureurs over Verstappen hoort praten, hoe meer je beseft dat hij niet alleen bij Vettel onder de huid zit, maar bij allemaal. Hamilton liet de deur wijdopen in Maleisië en ging uiterst voorzichtig langs de Nederlander in Austin. Bottas en Raikkonen gaan eigenlijk altijd gelijk op de rug liggen als de Red Bull zich in de versnellingsbak meldt. Eigenlijk lijkt alleen Daniel Ricciardo onbevreesd, ook al is hij in zijn Formule 1-loopbaan nog nooit zo vaak op pure snelheid door zijn teamgenoot geklopt als nu. En dan was daar nog de reactie van Nico Rosberg in Suzuka, toen Verstappen voorbij flitste aan Vettel in de eerste ronde. "Die jongen is ongelooflijk, hij is nietsontziend", riep Rosberg. En Rosberg kan het weten.

Witte vlag

Verstappen boezemt zo veel angst in, dat veel gevechten bij voorbaat al beslist zijn. Als de Red Bull ernaast zit, is hij er voorbij. Toen hij Raikkonen afgelopen zondag in het nekvel had, kon je er donder op zeggen dat hij de Fin ging pakken. Dat dit niet naar de zin van de stewards verliep, is een momentopname. Raikkonen had de witte vlag al gezwaaid.

Normaalgesproken blijf ik liever weg van dit soort vergelijkingen, maar ik wil hem toch maken. Toen Ayrton Senna in 1984 in Monaco woedend was na een volgens hem gestolen overwinning, zag hij één ding over het hoofd: de hele wereld had gezien hoe ongelooflijk goed hij was. De naam 'Senna' stond definitief in de hersenen van zijn collega's gegraveerd. Met deze jongeman viel niet te spotten en als hij wiel-aan-wiel met je ging, ging je dat verliezen.

Voordeel

De naam 'Verstappen' zingt al rond in de hoofden van zijn concurrenten sinds hij in een Formule 1-auto stapte. Sinds Spanje 2016 is dat gezang luider geworden. En inmiddels kunnen ze er op geen enkele manier meer omheen. Dat is een psychologisch voordeel dat alleen weggelegd is voor de allergrootsten. Die verloren derde plaats is nu even vervelend, maar de mentale tik die hij opnieuw heeft uitgedeeld, is veel meer waard dan die paar punten.

Hier gaat hij, en iedereen die hem een warm hart toedraagt, nog heel veel plezier van hebben.

Ivo Pakvis

Twitter: @ipakvis