Dixon evenaart Mario Andretti in Toronto, Van Kalmthout op P13

Na twee jaar afwezigheid is de IndyCar Series terug in het Canadese Toronto voor de enige race buiten de landsgrenzen van de Verenigde Staten. Zaterdag werd er al gekwalificeerd op het 2,8 kilometer lange stratencircuit op Exhibition Place en Andretti Autosport-coureur Colton Herta deed dat het beste. De Amerikaan testte maandag en dinsdag in Portugal nog met een F1-auto van McLaren, maar had geen moeite om zich weer aan te passen aan zijn IndyCar-bolide. Scott Dixon verzekerde zich van de tweede startpositie, voor Josef Newgarden en Alexander Rossi. Rinus van Kalmthout wist zich in het rommelige eerste deel niet te plaatsen voor Q2 en moest vanaf startplek 20 aan de race beginnen, waarmee hij nog altijd voor regerend kampioen Alex Palou (22e) stond.

Vooraan verliep de rollende start van de 85 ronden tellende race vrijwel probleemloos. Herta behield de leiding relatief eenvoudig, voor Dixon, Newgarden en Rossi. Daarachter nam Scott McLaughlin de vijfde positie over van David Malukas, terwijl ook Felix Rosenqvist en Callum Ilott van positie wisselden. Iets verder naar achteren ging het in het gedrang wel mis voor Takuma Sato. De Japanner van Dale Coyne Racing werd door Pato O'Ward richting de muur gedwongen. Die raakte hij ook, waardoor zijn linker voorwielophanging afbrak. Sato haalde op eigen kracht de pits, maar vanwege enkele brokstukken op de baan bleek een neutralisatie toch noodzakelijk.

Strategisch schaakspel begint vroeg

Bij de start van de vijfde ronde werd het veld weer losgelaten. Terwijl Herta vooraan meteen een gaatje wist te trekken, ging Rosenqvist langs Malukas voor de zesde stek. Slechts vier ronden later bracht Palou het strategische schaakspel op gang door de pits te bezoeken en zijn rode banden - dit weekend de mindere van de twee bandencompounds - in te wisselen. In de daaropvolgende ronden zouden alle coureurs die de race op de rode band aanvingen, dat voorbeeld volgen. Voor Herta had dat verregaande consequenties: de Andretti-coureur bracht in ronde 18 een bezoek aan de pits om zwarte banden te halen, maar zou daarna achter de één ronde eerder gestopte Dixon terugkeren op de baan.

De coureurs die de race op de zwarte band aanvingen, onder wie ook Van Kalmthout reden intussen nog even door. Na de pitstop van Graham Rahal kwam de Nederlander nog even aan de leiding te liggen, tot O'Ward hem in ronde 29 passeerde. Enkele ronden later kwam het tweetal naar binnen voor hun pitstop, waardoor O'Ward terugviel naar P15 en Van Kalmthout de nieuwe nummer 17 werd. Vooraan had Dixon na 37 ronden een gat van twee seconden naar Herta geslagen, die zelf ruim 13 seconden marge had naar nummer drie Newgarden. Dalton Kellett was op dat moment al toeschouwer geworden: de Canadees blies zijn motor op en werd in zijn thuisstad de tweede uitvaller van de race.

Op de rode band begon Van Kalmthout aan een knappe inhaalrace, die hem langs Castroneves, Power, DeFrancesco, Grosjean en O'Ward leidde. Toen de Ed Carpenter Racing-coureur in ronde 46 op P13 was aanbeland, kwam de safety car voor de tweede keer naar buiten. Ditmaal werd Rossi ridder te voet, nadat Felix Rosenqvist hem raakte tijdens een inhaalactie in bocht 3. Voor het gros van de coureurs was dit het teken om hun tweede pitstop van de race te maken. Twee coureurs besloten op de baan te blijven: Van Kalmthout en zijn ECR-teamgenoot Conor Daly. Grote verliezer van de pitstops werd Josef Newgarden: het monteren van het rechter achterwiel verliep niet soepel, waardoor hij terugviel tot buiten de top-tien.

Neutralisaties volgen elkaar snel op

Met de rugdekking van Daly kon Van Kalmthout na de herstart in ronde 50 een gaatje trekken, maar lang kon hij daar niet van genieten. Slechts vijf ronden werd de race opnieuw geneutraliseerd, ditmaal vanwege een stuk beton op de baan. Nadat dit opgeruimd was, werd het circuit in ronde 59 opnieuw vrijgegeven, maar aan het eind van de ronde mocht de pace car alweer opdraven. In het gedrang van de achterhoede raakten Jimmie Johnson en Kyle Kirkwood elkaar, wat voor laatstgenoemde einde wedstrijd betekende. Voor Van Kalmthout was dit het moment om zijn laatste pitstop te maken, waarbij hij zijn rode banden inwisselde voor een nieuwe set van de rode banden.

Terwijl Van Kalmthout de herstart op P15 aanving, mocht Dixon het tempo bepalen bij de herstart van ronde 67. Achter hem ontstond een schitterende strijd om de posities 4 tot en met 9. McLaughlin werd hierin de grote verliezer door van P4 terug te vallen naar de negende stek, terwijl Rahal, Ericsson en Palou opschoven naar de plekken vier, vijf en zes. Ook Van Kalmthout manifesteerde zich door op te rukken naar de dertiende positie. Daar hield de opmars van de ECR-coureur echter ook op.

Vooraan stond er geen maat meer op Dixon, die zijn 52e IndyCar-zege boekte en daarmee Mario Andretti evenaarde voor de tweede plek op de lijst met meeste zeges aller tijden. Bovendien vestigde hij hiermee een nieuw record door voor het 18e opeenvolgende seizoen te winnen. Een seconde achter de Nieuw-Zeelander werd Herta tweede, nadat hij Rosenqvist in de slotfase achter zich wist te houden. Rahal eindigde op de vierde stek, voor Ericsson en de knap naar voren gekomen Palou. Pagenaud - in 2019 de laatste winnaar in Toronto - werd zevende, voor beste debutant Lundgaard, McLaughlin en Newgarden op P13.

Uitslag IndyCar Toronto

Pos	#	Coureur	Team	Ronden	Tijd	Interval
1	9	Scott Dixon	Chip Ganassi Racing	85	1:38'45.3087
2	26	Colton Herta	Andretti Autosport	85	1:38'46.1193	0.8106
3	7	Felix Rosenqvist	Schmidt Peterson Motorsports	85	1:38'46.6577	1.3490
4	15	Graham Rahal	Rahal Letterman Lanigan Racing	85	1:38'49.7917	4.4830
5	8	Marcus Ericsson	Chip Ganassi Racing	85	1:38'50.4347	5.1260
6	10	Alex Palou	Chip Ganassi Racing	85	1:38'51.6716	6.3629
7	60	Simon Pagenaud	Meyer Shank Racing	85	1:38'54.0485	8.7398
8	30	Christian Lundgaard	Rahal Letterman Lanigan Racing	85	1:38'54.6907	9.3820
9	3	Scott McLaughlin	Team Penske	85	1:38'55.5955	10.2868
10	2	Josef Newgarden	Team Penske	85	1:38'55.9648	10.6561
Volledige uitslag