Wat je niet had mogen missen buiten de F1 in 2017

Nog een paar dagen, dan zit het jaar 2017 erop. Wat er in de Formule 1 gebeurde weten we inmiddels allemaal: het was, in meerdere opzichten, een seizoen om niet snel te vergeten. Maar wat waren de hoogtepunten buiten de koningklasse van de autosport? Welke momenten had je als racefan in het afgelopen seizoen absoluut niet mogen missen? GPUpdate.net zet een aantal memorabele gebeurtenissen op een rijtje.

Ticktum lachende derde na straatgevecht in Macau

Wie in het derde weekend van november op zondag de ogen had gericht op de Formule 3-race in Macau, zal het beamen: de editie van 2017 was een pareltje. In de speciale administratieve regio van China leverden de toppers een dijk van een wedstrijd af, die uiteindelijk met een zeer verrassende climax eindigde. Zowel leider Ferdinand Habsburg als nummer twee Sergio Sette Camara vloog er in de laatste bocht voor de finish af, waardoor Red Bull-junior Dan Ticktum als lachende derde met de felbegeerde zege aan de haal kon gaan. De jonge Brit had kort daarvoor via een magistrale manoeuvre topfavorieten Lando Norris en Maximilian Günther in één beweging weten te passeren. Let wel: Ticktum bracht het grootste gedeelte van zijn tijd in 2017 door als Formule Renault 2.0-coureur, deelname aan Macau was een zogenaamde one-off.

Het briljante seizoen van de onnavolgbare Charles Leclerc

Ondanks nog nooit aan een race in de Formule 2 af te hebben gewerkt, begon hij als topfavoriet aan het seizoen. Charles Leclerc maakte zijn rol glansrijk waar - al in het openingsweekend in Bahrein deed de Monegask de liefhebbers verbazen. Goed, in de openingsrace moest hij de zege aan Artem Markelov laten aangezien het bandenmanagement in de F2 een lastig verhaal is, maar in de zondagse wedstrijd haalde Leclerc de krantenkoppen. Aan de leiding rijdend kwam de Prema-coureur binnen voor een niet-verplichte pitstop, om met acht ronden voor de boeg terug te vallen naar P14. Dertien inhaalacties en zeven rondjes later vond Leclerc zich terug aan de kop, om glorieus te zegevieren. In het verdere verloop van 2017 was er eigenlijk niemand die aan de Ferrari-junior, die zeven races op zijn naam schreef en met drie wedstrijden voor de boeg al kampioen was, kon tippen.

Spanje vs. Italië: Marc Márquez tegen Andrea Dovizioso

De laatste paar jaargangen in de MotoGP zijn zeer onderhoudend geweest en ook in 2017 viel de topklasse in het wegracen op de motorfiets allerminst tegen. Regerend kampioen Marc Márquez maakte zich op voor een strijd met generatiegenoot Maverick Viñales, maar doordat de Yamaha's dit jaar bijzonder tegevielen was het niet de jonge Spanjaard, maar Ducati-routinier Andrea Dovizioso die de degens mocht kruisen met de titelhouder. Meermaals kwam het tweetal elkaar in een onderlinge strijd tegen op de baan, de duels die werden uitgevochten op de Red Bull Ring (medio augustus) en Motegi (twee maanden later) waren zenuwslopend en onvergetelijk. Márquez ging uiteindelijk met de titel - zijn zesde(!) alweer - aan de haal, maar Dovizioso heeft zijn naam eindelijk stevig gevestigd.

Alonsomania op de Brickyard

Welke Formule 1-coureur bedenkt het om een Grand Prix te laten schieten om in een andere raceklasse uit te komen? Jarenlang committeerden de rijders wiens broodheer deel uitmaakte van het F1-circus zich aan de koningsklasse van de autosport, tot Fernando Alonso na twee hopeloze races besloot zich op de historische Indianapolis 500 te richten. Daarvoor moest de Spanjaard echter wel een race missen, en niet zomaar eentje: Alonso sloeg het treffen in Monaco over. In de Verenigde Staten ontpopte de tweevoudig wereldkampioen zich razendsnel tot publiekslieveling, door diens bijzonder snelle aanpassingsvermogen kon Alonso op lof van grote namen als Arie Luyendijk en Mario Andretti rekenen. Winnen deed Alonso niet - zijn Honda-motor zat hem andermaal dwars. 

Taku-san zet kroon op het werk

Nee, die winst was voorbehouden aan Takuma Sato. De kleine Japanner, inmiddels 40 jaar oud, wist een aanstormende Helio Castroneves in een zeer onderhoudende 101ste editie van de Indianapolis 500 af te houden om zo de grootste overwinning uit zijn carrière te scoren. Castroneves vocht zich terug na helemaal achteraan te hebben gereden - de Braziliaan reed op een gegeven moment ónder Scott Dixon door, wiens Ganassi het asfalt had verruild voor de lucht. De Nieuw-Zeelander ontsnapte op wonderbaarlijke wijze aan blessures, iets wat Sébastien Bourdais een week daarvoor niet had kunnen zeggen. De Fransman brak zijn heup en het bekken maar zou razendsnel herstellen: in het laatste weekend van augustus zat Bourdais alweer in zijn wagen. Al met al ontbrak het in de meimaand in Indianapolis wederom niet aan spektakel.

De hele wereld is schuldig volgens Buemi

Wie goed doet, goed ontmoet. Het is een spreekwoord die de zeer lichtontvlambare Sébastien Buemi nog weleens wil vergeten. De Zwitser, die zijn werkzaamheden voor Toyota in het WEC combineert met een zitje bij Renault e.dams in de Formule E, liet in het verleden al meermaals blijken te kampen met een calimerocomplex. Als Buemi wint, dan heeft híj het fantastisch gedaan. Als het de voormalig F1-coureur eens niet voor de wind gaat, dan is dat ieders schuld behalve zijn eigen. Voor de wind ging het Buemi amper tijdens het seizoensafsluitende FE-weekend in Montréal, eind juli. Na een veelbewogen race - waar hij later tot overmaat van ramp uit het eindresultaat werd geschrapt - moesten alle tegenstanders die zijn weg kruisten het ontgelden. De objectieve kijker zal een kleine grijns moeilijk hebben kunnen onderdrukken toen Lucas di Grassi, die in mei nog als verslagen werd gezien, een dag later met de wereldtitel aan de haal ging.

Kleintjes worden groten op Le Mans

Door een etmaal lang te racen verg je veel van je materiaal, dat is een gegeven. De 24 uur van Le Mans is altijd een spektakelstuk en vrijwel elk jaar is er wel één team dat weet te verrassen door een mooie finishplaats of zelfs een podium, maar zo gek als in de afgelopen editie ging het in de recente jaren niet vaak. De ene na de andere fabrieks-LMP1-wagen viel weg en op een gegeven moment vond niemand minder dan Ho-Pin Tung zich terug aan de leiding van de legendarische race in Noord-Frankrijk. De Nederlandse Chinees zag de achteropkomende Porsche (die op een gegeven moment veertien ronden achter de leider reed!) als de brandweer achter zich aanjagen en de LMP2-bolide van Jackie Chan DC Racing was niet opgewassen tegen het turbohybridegeweld van onder meer latere Formule 1-rijder Brendon Hartley. Tung kwam desalniettemin op een fantastische tweede plaats over de meet, de beste prestatie van een Nederlandse rijder (al zij het onder de Chinese licentie) sinds Peter Kox derde werd in 1997.

Eindelijk weer een Nederlander in de MotoGP

Michael van der Mark was al jaren dé aangewezen persoon om als eerste Nederlander sinds Jurgen van den Goorbergh zijn opwachting te maken in de MotoGP, echter: wanneer zou het eindelijk eens gebeuren? Toen Valentino Rossi zijn kuit- en scheenbeen brak bij een motorcrossval leek de weg vrij voor de Supersport-kampioen van 2014 om zijn kunnen op het hoogste niveau te etaleren. Rossi brak echter met alle wetten van de wetenschap door na drie weken alweer op zijn machine te springen. Van der Mark kreeg anderhalve maand later alsnog zijn vuurdoop, toen Jonas Folger de laatste wedstrijden moest overslaan wegens ziekte. Van der Mark liet een prima indruk achter en de 25-jarige staat bij menigeen in de motorwereld duidelijk zichtbaar op de radar.

Ravage in eerste bochtencombinatie

Als dertig jonge gasten met een behoorlijk tempo op de eerste bochtencombinatie afvliegen en er voor de helft ook nog wat op het spel staat, kan je er vergif op innemen dat iets mis zal gaan. En mis ging het zeker in de tweede Formule Renault 2.0 Eurocup-race op het Circuit de Barcelona-Catalunya: liefst twaalf (!) wagens raakten betrokken bij een gigantische startcrash. Overigens wist Richard Verschoor zijn wagen in deze wedstrijd uit de penarie te houden: de Utrechter liet een keurige derde plaats noteren op het Spaanse asfaltlint.

Door: René Oudman