Analyse: De uitdagingen voor Miller en Bagnaia bij Ducati

In een door de Japanse merken gedomineerd kampioenschap is Ducati altijd een buitenbeentje geweest. Dat was al duidelijk in 2003, toen het merk debuteerde. De Italianen wisten als geen ander hoe ze een sterk motorblok moesten bouwen en daar bleek ook daadwerkelijk voordeel te zitten. Het ene na het andere snelheidsrecord ging eraan en Ducati was in 2007 zelfs zo succesvol dat het een wereldtitel haalde met Casey Stoner. Daarna kwam de droogte. Her en der werd nog eens een kampioenschap gehaald bij de teams of de constructeurs, maar de Ducatisten leverden nooit meer een wereldkampioen af bij de rijders.

De erfenis van Ducati

Valentino Rossi werd gehaald om een legendarische alliantie te vormen met Ducati, maar succesvol werd het nooit en na twee jaar hield hij het voor gezien. Bij Yamaha voelde hij zich beter thuis. Andrea Dovizioso was zijn opvolger. Een underdog, maar hij leverde goed werk af in de volgende jaren. Was Dovizioso de gedroomde wereldkampioen van Ducati? Daar heeft het eigenlijk nooit op geleken, ondanks dat hij de enige was die Marc Marquez in zijn meest dominante jaren nog partij kon bieden. Drie keer werd Dovizioso vice-kampioen. Hij won veertien races in dienst van de Desmosedici, de laatste tijdens de Grand Prix van Oostenrijk. Uitgerekend dat weekend had hij Ducati op de hoogte gebracht van zijn vertrek.

Aanleiding was de gespannen verstandhouding met algemeen manager Gigi Dall’Igna. De voormalig Aprilia-manager kwam in 2014 bij Ducati en werd gezien als de man die het merk aan wereldtitels zou helpen. In de zes jaar erna werd er veel verbeterd, maar de wereldtitel werd niet gehaald. Er is wel degelijk geschaafd aan het DNA van de Ducati, maar in de laatste jaren bleef het bochtenwerk een manco voor de fabrikant. Uiteindelijk liep de relatie tussen Dovizioso en Ducati hier zelfs op stuk, niet in de laatste plaats door de publieke tirades waarmee hij een nog grotere kloof creëerde tussen zichzelf en de engineers van Ducati.

Bagnaia en Miller hebben beiden al laten zien goed om te kunnen gaan met de Ducati, die voor dit seizoen grotendeels hetzelfde zal blijven. Het merk kan door de bevriezing niet werken aan de motorontwikkeling en ook op aerodynamisch vlak heeft men één enkele update om vooruitgang te boeken. De beide nieuwelingen zullen dus niet alles naar hun hand kunnen zetten in het eerste jaar. 

Het vertrouwen in Miller

Jack Miller mag nu als ‘senior’ aantreden in de hoofdmacht, iets wat door zijn leeftijd een vertekend beeld geeft. We moeten niet vergeten dat Miller al aan zijn zevende seizoen in de MotoGP-klasse begint en over een bulk aan ervaring beschikt. De Australiër werkte in 2020 een heel goed seizoen af, al was dat in de resultaten niet altijd te zien. In winnende positie viel hij op Le Mans uit met een geplofte motor, op Misano kwam er een tear-off in de luchtinlaat waardoor hij ook op moest geven en in Aragon werd hij onderuit gereden door KTM-rijder Brad Binder. In al die races had Miller de kans om een podium te rijden. Hoewel Miller bij Pramac goed op zijn plek zat, is zijn overstap naar het fabrieksteam wel gerechtvaardigd.

Het wordt voor Miller een uitdaging om de balans te vinden in de wisselwerking met het technische hart. Dall’Igna heeft het voor het zeggen en dat bleek in de relatie met Dovizioso uiteindelijk de druppel die de emmer deed overlopen. Hoe dat met Miller zit moet nog blijken. Maar een feit is dat Dall’Igna in 2019 nog een poging heeft gedaan om Miller te lozen toen duidelijk werd dat een zekere Jorge Lorenzo geen toekomst meer had bij Honda. Dat zorgde destijds voor een knauw in het vertrouwen tussen de rijder en Ducati, maar die plooien zijn inmiddels gladgestreken.

Miller krijgt in zijn nieuwe rol een belangrijk aandeel in de ontwikkeling. “Jack heeft een sterk karakter en dat is belangrijk voor een rijder die grote dingen wil bereiken”, zei Dall’Igna daar recent over. “We hebben in het verleden al goed met hem gewerkt, we weten wat we aan hem hebben en hij weet dat ook van ons. Wat dat betreft denk ik dat het wel goed komt met die samenwerking.”

Als Miller wat wil, moet die samenwerking snel tot stand komen en de resultaten daarvan ook snel duidelijk worden. De Australiër kreeg ondanks de gebruikelijk tweejaarlijkse contractcyclus in de MotoGP een deal voor één jaar. En dus staat de druk meteen op de ketel voor de man uit Townsville. Voordeel is dat Miller vorig jaar terecht constateerde dat ‘de motor niet slecht is’ en dat hij in zijn persoonlijke ontwikkeling flinke stappen gezet heeft. Of Miller dit jaar bij de titelkandidaten hoort, moet nog blijken maar het vertrouwen van Ducati is wellicht het juiste duwtje in de rug voor de coureur op jacht naar meer overwinningen

Kan Bagnaia nu echt een stap maken?

Een ander vraagteken rond de beslissing van Ducati is de keuze voor Francesco Bagnaia. Over zijn talent bestaat geen discussie. Hij zegevierde op indrukwekkende wijze in het Moto2-kampioenschap, maar de slag naar de MotoGP viel toch behoorlijk tegen. Het was hem in zijn debuutjaar vergeven, ook al omdat de coureur naar eigen zeggen ‘niet de juiste begeleiding kreeg’ tijdens zijn eerste jaar bij Ducati. Opmerkelijk voor een coureur die in staat geacht werd om het merk in de jaren erna te dragen.

In 2020 begon het allemaal beter, maar door ene motorisch probleem werd hij van een podium bestolen tijdens de Grand Prix van Andalusië. In Tsjechië ging het van kwaad tot erger. In de eerste training brak Bagnaia zijn scheenbeen bij een crash en hij moest enkele races missen. Na zijn terugkeer was hij in topvorm op Misano waar hij een podium pakte en een week later zelfs kans had om te winnen. Dat lukte niet, hij crashte toen hij aan de leiding lag. Het was wel genoeg voor Ducati om Bagnaia een contract voor 2021 aan te bieden, maar dat nieuws pakte in ieder geval op de baan niet geweldig uit. In de drie volgende races waren de prestatie abominabel en haalde hij in drie races slechts drie punten.

Bagnaia heeft onmiskenbaar een stap gemaakt in 2020, maar heeft nog nooit echt kunnen overtuigen. Zoals eerder vastgesteld heeft de coureur talent en heeft hij ook stappen kunnen maken, maar bij het officiële Ducati Team zal er toch meer moeten gebeuren. Het vrijblijvende is verdwenen na de overstap en dat gaat Bagnaia ertoe dwingen dat hij constant moet presteren. Ducati heeft veel vertrouwen in de Italiaan, maar het uitbetalen van dat vertrouwen wordt nog een flinke opgave voor de man uit Turijn. Zelf heeft Bagnaia overigens het vertrouwen dat hij de problemen van vorig jaar opgelost heeft en dit jaar een vaste kracht wordt in strijd om overwinningen.

Bijna niets gaat vanzelf

Er zijn genoeg voorbeelden van de grotere krachten die spelen bij Ducati, een team met een ongelofelijk aantrekkingskracht. De Italiaanse trots zoals we die ook van Ferrari in de Formule 1 kennen is een onmiskenbaar onderdeel van het merk, maar ook intern is sprake van een constante krachtmeting tussen verschillende machthebbers. En als de coureurs niet presteren? Dan schuwt CEO Claudio Domenicali het niet om een tweet te versturen of straffe uitspraken te doen in de media. Naast talent hebben coureurs derhalve ook een krokodillenhuid nodig om bij Ducati te slagen. Het is vooralsnog gissen of het gaat lukken, maar het wordt weer uitermate interessant om de Italiaanse stal dit jaar te volgen.