Analyse: Vijf winnaars van het Formule 1-seizoen 2019

Mercedes

De voornaamste winnaar laat zich natuurlijk al raden. Voor het zesde jaar op rij ging Mercedes met beide wereldtitels aan de haal. De manier waarop dit gebeurde, is indrukwekkend te noemen. Vooral voor de zomerstop stond er maar zelden een maat op de Zilverpijlen. Toegegeven: de concurrentie heeft meerdere steken laten vallen en zo een handje geholpen, maar dit doet niets af aan de prestaties van Mercedes. 'De top halen is één ding, maar er blijven is lastiger' is niet voor niets aan gevleugelde uitspraak in de sportwereld. Het geldt zeker ook voor de Formule 1. In dat opzicht is de continue dominantie van Mercedes uitzonderlijk.

Zeker als je ziet dat men ieder jaar beter lijkt te worden. Stilstaan is immers achteruitgaan en dus blijft Mercedes stappen maken. Dit jaar vooral met het chassis. Waar Mercedes aan het begin van het hybride tijdperk kon vertrouwen op een dominante motor en Red Bull nog een beter chassis had, liggen de kaarten inmiddels anders. Ferrari beschikt nu over de beste motor, maar doordat Mercedes het chassis danig heeft verbeterd, beschikken de Zuid-Duitsers nog steeds over het beste totaalpakket. Het is de reden dat men kon winnen in Monaco en Hongarije en ook de reden dat de Mercedes-coureurs vaak beter met het Pirelli-rubber omgingen. Tot slot is er nog één ander element waarmee Mercedes concurrenten de baas is gebleven: de uitvoering tijdens weekenden. Waar Ferrari bij vlagen een stuurloos schip leek, sloeg Mercedes de plank zelden mis. Qua afstelling, maar ook qua strategie. Het maakte het totale plaatje van Toto Wolff en zijn mannen weer simpelweg onverslaanbaar.

Lewis Hamilton

Bij dat totale plaatje moeten we er nog één man in het bijzonder uitlichten: Lewis Hamilton. Want de Brit presteerde weer op een uitzonderlijk hoog niveau in 2019. Hij noemde het zelf 'het beste seizoen' uit zijn carrière en dat is veelzeggend. En eigenlijk valt op die constatering heel erg weinig aan te merken. De wereldkampioen was namelijk zo constant als een Zwitsers uurwerk. Hamilton stond dit jaar slechts vier races niet op het podium. Een onwaarschijnlijke statistiek. Helemaal als je bedenkt dat hij er slechts in één geval zelf verantwoordelijk voor was.

In Hockenheim maakte hij er namelijk een potje van. Maar in Oostenrijk ging de auto (door de hitte en hoogte) simpelweg niet en in Singapore en Brazilië maakte Mercedes zeldzame tactische missers. Onder het kunstlicht verzuimde men te reageren op een undercut van Sebastian Vettel en in Brazilië bleek de laatste stop onder de safety car - en de daaropvolgende touché met Alexander Albon - funest. Maar daarmee is het ook gezegd. Verder liet Hamilton bijzonder weinig steken vallen. Door zijn mode- en muziekactiviteiten wordt er weleens openlijk getwijfeld aan zijn motivatie om nog lang op deze wijze door te gaan. Maar in 2019 heeft Hamilton twee dingen duidelijk gemaakt: a. er zit absoluut nog geen sleet op deze sportman en b. er is geen enkele reden om te betwijfelen dat hij in 2020 ook de ultieme records van Michael Schumacher kan aanvallen.

Charles Leclerc

Waar de meeste Mercedes-werknemers met een goed gemoed aan het kerstmaal kunnen, is het bij Ferrari eerder kommer en kwel. Want een geslaagd jaar was het allerminst voor de Scuderia. Dat is in de andere kant van deze rubriek echter al ruimschoots voorbij gekomen, waardoor het hier past om een lichtpuntje bij de Italiaanse renstral te benoemen. Charles Leclerc heeft immers zijn eerste seizoen in dienst van de Scuderia achter de rug. Waar er vooraf nog vraagtekens waren - want hoe zou dit jonge talent zich staande houden in de slangenkuil van Ferrari? - heeft hij met zijn rechtervoet geantwoord.

Natuurlijk heeft hij ook fouten gemaakt, zoals in Monaco of Japan, maar de eindbalans is ontegenzeggelijk positief. Als je alle gedoe bij Ferrari achterwege laat en puur naar de individuele prestaties kijkt, dan heeft Leclerc de verwachtingen waargemaakt. Zo heeft hij als eerste teamgenoot sinds 2014 Sebastian Vettel verslagen in een rechtstreeks duel. Zowel in het WK, als ook in het onderlinge kwalificatieduel. Het toont aan dat Leclerc het talent heeft om het maximale uit het materiaal te halen en op jonge leeftijd al over een lovenswaardige constantheid beschikt. Hiermee heeft hij de hele wereld laten zien: als Ferrari de zaken eindelijk op de rit krijgt, dan hebben ze de coureur in huis om het karwei op de baan af te maken.

Tekst gaat verder onder de video:

Honda

Normaliter komen in deze rubriek ofwel teams ofwel individuele coureurs aan bod. Ditmaal past het echter om een uitzondering te maken. Met Honda kunnen we namelijk twee vliegen in één klap vangen. Allereerst is het overgangsjaar van Red Bull Racing met het Japanse merk best geslaagd te noemen. Red Bull is als formatie geen winnaar omdat het chassis lange tijd niet optimaal was, maar daarvoor treft Honda geen blaam. De Japanners hebben namelijk gedaan wat ze moesten doen: een competitieve motor bouwen. Het gat met Mercedes is gedicht en Renault lijkt voorbijgestreefd, al denkt Cyril Abiteboul daar anders over. Enkel Ferrari beschikt nog over een betere motor, maar die achterstand is niet meer onoverkomelijk voor een titelstrijd. Honda is met andere woorden eindelijk op niveau, de motor hoeft geen struikelblok meer te zijn voor een gedroomde wereldtitel. Aan Red Bull om zelf de rest te doen.

Critici kunnen daartegenin brengen dat Honda meer motoren heeft gebruikt dan toegestaan en derhalve meer gridstraffen heeft moeten incasseren dan de andere merken. Alhoewel dit in essentie waar is, lag dat ook volledig in de lijn der verwachting. Honda moest terrein goedmaken en daar waren simpelweg motorische updates voor nodig. De gridstraffen hadden dus niets met de betrouwbaarheid te maken, de ingrepen waren gericht op een inhaalslag qua prestaties. Ten tweede verdient Honda ook credits voor het seizoen met Toro Rosso. Dat team evenaarde met P6 het beste jaar uit haar bestaansgeschiedenis, 2008. Met twee podia in één jaar zorgde men zelfs voor een unicum. Het is een compliment aan Franz Tost, maar ook aan Honda. De dragrace tussen Hamilton en Pierre Gasly in Brazilië is daar nog het meest overtuigende bewijs voor.

McLaren

Het laatste stekje bij de winnaars is ingeruimd voor McLaren. En dat is knap, aangezien die formatie vorig jaar nog aan de andere kant van deze rubriek stond. De renstal uit Woking werd destijds als 'een slapende reus' omschreven. Het team werd met hangen en wurgen zesde bij de constructeurs, met de gefrustreerde Fernando Alonso en Stoffel Vandoorne achter het stuur. Het laat zien wat je met geld en de juiste zetten in een jaar tijd kunt veranderen. De door Zak Brown neergezette structuur, met Andreas Seidl en James Key op sleutelposities, begint z'n vruchten af te werpen. McLaren is geen stuurloos schip of mikpunt van spot meer, maar juist een team op de weg terug met een duidelijke visie. De motorendeal met Mercedes (vanaf 2021) onderstreept dat.

Naast de structurele factoren verdienen beide coureurs een pluim. Carlos Sainz heeft een soortgelijke ontwikkeling als Max Verstappen doorgemaakt. De Spanjaard was altijd al snel, maar heeft nu de ervaring opgedaan om over een heel jaar stabiel te zijn en de kar te trekken. Het maakt dat hij zijn landgenoot en idool Fernando Alonso uitstekend heeft kunnen opvolgen. Dat hij zesde in het WK is geworden en zodoende twee coureurs heeft verslagen die ieder een half jaar bij Red Bull hebben gereden, zegt eigenlijk alles. Daarnaast heeft zijn teamgenoot ook indruk gemaakt. Van alle F2-promovendi bestonden er over Lando Norris misschien nog wel de meeste twijfels. De jonge Brit was in de Formule 2 nog wat wispelturig, maar is in rap tempo volwassen geworden. Hij is nu al een gedegen kracht, waar het team op kan bouwen. Samen met Sainz en de verbeterde structuur vormt hij een team dat klaar lijkt voor de toekomst. Na magere seizoenen gloren er weer vette jaren.

Video: De Mercedes-terugkeer van McLaren uitgelegd