Waarom Herlings het vaker over stoppen dan wereldtitels heeft

Wie de carrière van Jeffrey Herlings gevolgd heeft, weet dat er inmiddels maar één echte uitdager is voor de Nederlander: hijzelf. Keer op keer verliest hij wereldtitels vanwege blessures. De laatste keer dat Herlings in een seizoen op waarde werd geklopt was in 2011, toen de pas 17-jarige crosser de titel moest laten aan Ken Roczen in de MX2.

Daarna volgden in 2012 en 2013 de succesjaren: twee wereldtitels achter elkaar. Met nog een lange carrière voor zich en een enorme dominantie op de baan leek Herlings voorbestemd om de apenrots te gaan beklimmen en namen als Stefan Everts en die van merkgenoot Tony Cairoli uit de boeken te rijden.

Lijdensweg

Het zou echter, zo weten we inmiddels, volledig anders lopen. De lijdensweg van Herlings begint eigenlijk met het grootste dieptepunt uit zijn carrière: het verlies van de wereldtitel in 2014 aan teamgenoot Jordi Tixier. Begeleidster en motorcross-moeder Valentina Ragni sprak hier al uitvoerig over met Motorsport.com.

2014, 2015, 2017 en 2020: het zijn allemaal jaren waarin Herlings de wereldtitel had kunnen of moeten pakken, ware het niet dat hij door blessures werd gehinderd. Hierdoor staat de teller van Herlings op vier wereldtitels, maar dat hadden er dus minimaal twee keer zoveel kunnen zijn, op 26-jarige leeftijd.

Pech, slechte keuzes of kwaliteit?

Veel volgers en mensen binnen de crosswereld vragen zich af of de blessures van Herlings niet te voorkomen zouden zijn geweest. Als je het Herlings zelf vraagt, zou hij misschien zeggen dat je dan maar niet moet crossen.

De waarheid is dat dit de manier van Herlings is. Hij laat zich weinig wijs maken door anderen dan de mensen direct om hem heen en dit is ook wat hem zo goed maakt. Heeft dat een schaduwkant? Daar kunnen we haast niet omheen. Had hij minder vaak blessures gehad als hij iets vaker naar ervaren KTM-mannen als Joël Smets of Pit Beirer had geluisterd? Dat weet je natuurlijk nooit, maar veel mensen zijn er wel van overtuigd.

Als je direct aan Herlings vraagt of de blessures een gevolg zijn van zijn enorme trainingsarbeid en drive om te winnen en te willen domineren zal hij dat, zeker omtrent recente kwetsuren, tegenspreken. De blessure die hij in 2019 opliep voor het seizoen was een ‘freak accident’. Een zware voetblessure was het resultaat en dat leidde in 2020 ook zijn crash in die hem dat seizoen zou kosten. Beide crashes, al noemt hij de eerste niet eens een crash, doet hij af als incidenten, pech. 

Hoewel daar zeker iets voor te zeggen valt, zien we ook rijders die vaker vallen en minder vaak geblesseerd raken. Denk aan Tim Gajser, bijvoorbeeld. Die komen er wat makkelijker mee weg. Jago Geerts is er ook zo één. Zijn ze geboren met een engeltje op de schouder of is dit een kwaliteit?

Everts verdwijnt aan de horizon

De beste crosser ooit zal hij nooit meer worden, zo weet hij zelf ook. Nog voor het seizoen na de coronabreak werd hervat, sprak hij tegen Motorsport.com al uit dat het grootste deel van zijn carrière er echt al op zit. “Als je me het nu op de man af vraagt, dan zou ik dit niet nog tien jaar op kunnen brengen, nee”, is Herlings eerlijk. “Mijn ambitie is echt niet om tot mijn 35^e door te rijden.”

Er is nog één record dat Herlings graag wil pakken. “101 GP-overwinningen is nog wel mijn doelstelling”, refereert de Brabander aan het absolute record van GP-zeges dat nog in handen is van de Belg. Momenteel staat Tony Cairoli, eveneens nog actief, op 92. Herlings volgt op 90 zeges.

Andere tijden

Dat Herlings niet zo lang door kan gaan als Everts of Cairoli heeft meerdere redenen, zo vertelt hij. “In de jaren van Stefan werden er twaalf GP’s gereden, tegenwoordig zijn het er twintig”, haalt hij de MXGP-kalender aan.

Ook het niveau is anders volgens ‘The Bullet’. “Het is veel competitiever dan vroeger en de snelheid ligt veel hoger”, legt hij uit. “In die tijd kon je een wedstrijd nog rustig opbouwen, maar tegenwoordig moet je er vanaf de eerste rond volle bak in. Die hogere snelheid levert ook meer blessures op.”

Lichamelijk op

Uiteindelijk moeten we dat laatste als de voornaamste reden zien dat we niet heel lang meer van Herlings kunnen genieten. Wie het lijstje doktersafspraken en operaties nagaat kan op zijn vingers natellen dat het lichaam van Herlings opraakt. Jarenlang heeft hij roofbouw gepleegd om de beste te kunnen zijn. Daarin slaagde hij, maar wel tegen een hoge prijs.

Een beperkte pink, een sleutelbeen dat meer breuken opliep dan een hoogbejaard persoon wanneer deze van de trap valt, en een vastgezette voet. Hardlopen kan Herlings niet meer en zelfs het crossen ging afgelopen seizoen niet meer honderd procent.

Hij hield last van zijn voet. Tijdens het herstel van de blessure van vorig seizoen zijn complicaties opgetreden en daarmee moest hij dit jaar dealen, met alle gevolgen van dien.

Carrière aan een zijden draadje

Dat Herlings komend seizoen nog in actie komt, mag een klein wonder heten. Als één van de ooggetuigen van wat er in Faenza plaatsvond kan ik zeggen dat ik, en met mij veel andere journalisten, op die dag vreesden dat we de laatste crossrondjes van Herlings hadden meegemaakt.

De berichten dat hij zijn gevoel kwijt was geraakt kwamen al snel binnen. Gelukkig werd dat vanuit het team alweer rechtgezet. Althans, het was wel gebeurd, maar inmiddels keerde het gevoel weer terug.

Los van of Herlings fysiek erboven op kwam, was de vraag ook of hij het mentaal nog een keer zou kunnen en willen opbrengen. Of eigenlijk kunnen we dat eerste weglaten. Keer op keer heeft Herlings laten zien mentaal ijzersterk te zijn en zich terug te kunnen vechten van blessures, maar wil je dat nog wel? Het antwoord is nu in ieder geval nog een ‘ja’.

Nieuw contract

Voor het seizoen 2020 tekende Herlings een nieuw contract bij KTM dat hem voor drie seizoenen aan de Oostenrijkse renstal verbindt. Aan het einde van het contract is Herlings 28. Bij ieder mens verwacht je dat er dan nog wel wat jaren in het vat zitten. Bij Herlings ligt dat echter anders.

Steeds vaker hoor je hem zelf aangeven dat dit best wel eens zijn laatste jaren zouden kunnen zijn en steeds meer journalisten denken dat dit het laatste contract is dat Herlings tekent. Wie echter goed luistert hoort dat de deur in ieder geval nog op een kier staat.

“Als je het me vandaag vraagt…”, begon Herlings inmiddels alweer enkele maanden geleden op de vraag of hij nog lang doorgaat, “nee”, klinkt het duidelijk. “Ik zou het niet kunnen opbrengen om dit nog eens tien jaar te doen”, vervolgt hij snel. “Ik doe dit al 21 jaar en 11 jaar op dit niveau.”

Genieten zolang het kan

Vaak gaat het over de roekeloze Herlings en de brokkenpiloot. Men vergeet dat je niet alles zelf in de hand hebt. Vanaf de bank is het makkelijk oordelen, maar wie zich 2018 nog herinnert, en Herlings zelf zal dat zeker doen, weet hoe ongelofelijk veel deze man over heeft voor zijn sport.

Dat we allemaal hadden gehoopt dat Herlings alle records uit de boeken had gereden, maakt zijn prestaties er niet minder op. Hij is de allerbeste crosser die Nederland ooit gehad heeft en mogelijk zelfs de allersnelste die ooit in het WK motorcross reed. Had hij er meer uit kunnen halen? Het is echt heel moeilijk te zeggen of Herlings met minder trainingsarbeid en minder machtsvertoon net zoveel succes had behaald. Dat is zijn stijl, de manier waarop hij het heeft gedaan.

Zou het zonde zijn als Herlings op één MXGP-titel blijft steken? Absoluut! In 2021 verwacht hij weer honderd procent te zijn en ik stel voor dat we er in ieder geval de komende twee jaar nog van gaan genieten, nu het nog kan. Voor je het weet is het voorbij en wie weet hoe lang de volgende Nederlandse crosstalent van dergelijke klasse op zich laat wachten?