Onthuld: De harde realiteit van de uitbreiding van de F1-kalender

De top van de Formule 1 heeft altijd de indruk gegeven dat ze haar best doet om de last op de medewerkers in de pits te beheersen. Binnen de paddock worden her en der echter zorgen geuit. Velen hebben het gevoel dat er niet bepaald naar ze wordt geluisterd, aangezien de situatie in de toekomst niet gemakkelijker lijkt te worden. De F1-kalender lijkt alleen nog maar verder te gaan groeien en de buitengewoon zware triple-headers zijn inmiddels normaal geworden.

Enkele teambazen hebben duidelijk gemaakt dat mensen die de werkdruk maar niks vinden, beter een baan buiten de Formule 1 kunnen gaan zoeken. Toch is het voor de sport op de lange termijn niet goed als er een uittocht plaatsvindt doordat het personeel overwerkt is. Motorsport.com sprak op basis van anonimiteit met een reizende F1-monteur over hoe het leven in de paddock is en waarom het breekpunt nu heel dicht is genaderd. Hij onthult hoe het leven van de monteurs de afgelopen jaren is veranderd, wat de impact van de groeiende kalender is en wat de F1 kan doen voor een betere toekomst voor alle betrokken.

Dat vertelt hij in zijn eigen woorden.

Tekst gaat verder onder de foto.

Max Verstappen, Red Bull Racing RB16B, komt aan op de grid

Foto: Simon Galloway / Motorsport Images

Vanuit een monteur bekeken

Het valt niet te ontkennen dat het leven van een Formule 1-monteur zwaar is. Dat is het altijd geweest. Niemand van ons doet dit ook omdat we het makkelijk willen hebben. We houden allemaal van de F1 en we weten allemaal dat je diep moet gaan als je onderdeel bent van de Grand Prix-racerij. Maar nu de Formule 1-kalender is gegroeid en triple-headers de norm zijn geworden, is voor veel mensen in de garages het breekpunt bereikt.

Het aantal werkuren is hoog. Vanaf de woensdag voor de race tot de zondagavond na de race werk je minimaal twaalf uur per dag. Je realiseert je niet wat dat met je doet tot je weer in de fabriek gaat werken en een normale werkdag van acht uur bijna absurd aanvoelt omdat het zo kort is! Feitelijk besef je niet hoe abnormaal het reizende leven is totdat je thuiskomt. Het is vooral zo zwaar omdat het meedogenloos is en er geen tijd is om te herstellen. Je werkt vanaf het moment dat je uit het vliegtuig stapt. Ook na een uiterst vermoeiende vlucht, waarbij je opgepropt in economy class hebt gezeten en amper een oog dicht hebt kunnen doen.

Na de laatste triple-header in Mexico, Brazilië en Qatar was iedereen echt kapot door de combinatie van vluchten in economy class, late tijdschema’s en het wisselen van tijdzone. Dat was het moment waarop ik het mensen echt moeilijk zag hebben. Als je helemaal uitgeput bent, is dat echt iets vreselijks. Als je op weg bent en niet bij je geliefden bent, kan je je heel alleen voelen.

Tekst gaat verder onder de foto.

Een mecanicien verft pijlen op Pirellibanden

Foto: GP2 Series Media Service

Als je dan op maandagochtend of -middag thuiskomt en dagenlang niet goed hebt geslapen, dan heeft dat invloed op hoe je je voelt in je vrije tijd. Relaties kunnen eronder leiden – ofwel omdat je geïrriteerd doet naar je partner, ofwel omdat met je hoofd de hele tijd bij andere dingen bent. Dat is voor zowel jezelf als je partner niet eerlijk. En je bent niet alleen mentaal vermoeid, maar ook fysiek uitgeput. Gedurende het seizoen komen er veel blessures voor. De teams hebben dokters en fysio’s in dienst die voor je moeten zorgen, maar de makkelijkste oplossing is om je vol te gooien met pijnstillers. Want dan kan je doorgaan. Een normale dokter zou je never nooit geven wat wij krijgen om maar door te kunnen werken. Degenen die niet voor pijnstillers gaan, kiezen vaak voor alcohol en dat is ook niet bepaald goed.

COVID-19 maakt het extra zwaar

De coronaregels hebben het extra zwaar voor ons gemaakt. De teams plannen de momenten waarop je de tests moet doen zo dat het hen goed uitkomt, in plaats van op de momenten dat het onszelf goed uit zou komen. Sommige teams willen liever niet dat je te vroeg test, want dat kan erin resulteren dat je de kwalificatie of race mist. Ze wachten het liefste zo lang mogelijk met de PCR-test voor je terugreis. Maar als er een probleem is en het testresultaat komt om wat voor reden dan ook niet binnen, dan is het de monteur die daaronder lijdt. Hij is een dag extra van huis omdat hij zich opnieuw moet laten testen.

Een dag lijkt niet veel, maar het kan wel de druppel zijn als je vermoeid bent en graag naar huis wil om weer bij degenen te kunnen zijn van wie je houdt. Er is een gebrek aan empathie bij de teams als het gaat om wat zij hun medewerkers laten doorstaan. De stress van het op tijd terugkrijgen van de testresultaten, eis om in zelfisolatie te gaan bij terugkeer in Groot-Brittannië en last-minute veranderingen op de kalender; we hebben zoveel van ons leven moeten opgeven voor de F1. En dat alleen maar zodat de mensen aan de top meer geld kunnen verdienen. Wij krijgen er niks voor terug.

Giftige situatie in garage

Bovenop de vermoeidheid en het vele van huis zijn heb je te maken met de ongelofelijke verwachtingen die er van iedereen in de garage zijn om altijd op het hoogste niveau te presteren. Niemand wil verantwoordelijk zijn voor een auto waarin een coureur uitvalt of crash, dus iedereen gaat er volle bak voor. En dat zorgt voor extra stress. De coureurs en het personeel in de fabriek vertrouwen erop dat jij op honderd procent presteert en geen fouten maakt. Maar iedereen kan fouten maken. We zijn ook maar mensen. Ik heb er zelf voldoende gemaakt.

Als het een keer gebeurt, dan is er de stille teleurstelling van de anderen. Ze vragen je waarom je het liet gebeuren en waarom je er niet meer alert op was. Naast al die andere dingen is dat moeilijk om mee te gaan. Je begint aan jezelf te twijfelen. Het brengt je in de war en zorgt ervoor dat je nog meer fouten riskeert, omdat je er alleen nog maar meer gestrest over raakt. Het is mentaal uitputtend. De druk van al die zaken en de vermoeidheid door het aantal races en de triple-headers zijn op een punt aangekomen dat de sfeer in de garages soms heel explosief kan zijn.

Tekst gaat door onder de foto.

De monteurs maken de startgrid vrij terwijl de coureurs zich klaarmaken voor de formatieronde

Foto: Glenn Dunbar / Motorsport Images

Die explosiviteit komt doordat je in een competitieve omgeving zit. Het is bijna zoals in het bedrijfsleven. Je probeert om de ladder te beklimmen, maar iedereen gaat uiteindelijk nergens heen en dus ga je op een gegeven moment naar tegen elkaar kan doen. Er worden veel grapjes gemaakt, maar het kan heel snel vervelend worden. Ik heb vaak genoeg gezien dat iets eerst nog grappig is, maar dat er vervolgens een lijn wordt overschreden en de humor te duister begint te worden. Het kan een negatieve impact hebben op teamleden die onzeker zijn over hun uiterlijk, seksuele geaardheid of status op het werk. Het vergroten van deze onzekerheid kan leiden tot depressie en alles wat daarbij hoort, zoals sociale isolatie en een ongezonde levensstijl.

Het is een giftige situatie, want iedereen zit de hele tijd op elkaars lip: er is geen ontkomen aan elkaar en er is geen moment om even op adem te komen. De jongens moeten de auto opbouwen, meteen daarna moeten ze misschien door met de versnellingsbak en daarna gaan ze met de ophanging aan de slag. Soms is er niet eens een half uurtje tijd om te lunchen en als dat er wel is, heb je het gevoel dat je je eten snel op moet hebben om weer aan het werk te kunnen.

Weinig aandacht voor mentale gezondheid

De teams hebben het een en ander gedaan om de situatie te verbeteren en er gaan ook wel een paar dingen beter dan enkele jaren geleden. De avondklok helpt daarbij en natuurlijk hebben we ook niet meer talloze testdagen tussen de races door, zoals dat vroeger het geval was. Voorheen deelden wij hotelkamers, maar de meeste teams hebben ingezien dat het voor hun budget niet zoveel uitmaakt als iedereen een eigen kamer krijgt. En de positieve reactie die zij daarvoor terugkrijgen van de mensen, is voor de teams een groot pluspunt.

Tekst gaat verder onder de foto.

Bord voor de nachtklok

Foto: Sam Bloxham / Motorsport Images

De aandacht voor mentale gezondheid op de sociale media van de teams gaat echter vaak over de coureurs en niet over de rest van de medewerkers. Je krijgt de indruk dat het management de monteurs of technici geen beoordeling wil geven omdat ze bang zijn voor wat daaruit naar voren komt, aangezien ze dan ook daarnaar moeten handelen. Een monteur is uiteindelijk echter niet belangrijk genoeg om je zorgen over te maken of om extra geld aan uit te geven.

Dat geeft enkelen van ons het gevoel dat er geen extra steun voor ons is als je mentaal gezien daadwerkelijk breekt – en ik ken collega’s bij wie dat is gebeurd. Er is niemand bij wie we terecht kunnen. Vaak wordt gezegd dat je maar moet vertrekken als de stress en de druk van de enorme F1-kalender je niet bevalt. Sommige teambazen hebben dat zelfs gezegd. Maar die houding laat simpelweg zien hoe ver sommigen van de realiteit staan over wat de F1 nodig heeft, alsof je medewerkers net zo makkelijk kunt vervangen als een lamp.

Als je iedereen over de rand duwt, houd je alleen nog kinderen over om het werk te doen. Je vindt dan geen geweldige monteurs of technici meer, met als gevolg dat de sport als geheel faalt. Het draait dan niet langer om het beste personeel dat voor de beste teams met de beste coureurs werkt. Als teams denken dat ze frisse, jonge mensen zonder ervaring uit een opstapklasse kunnen promoveren en de verwachting hebben dat ze daarmee kampioenschappen kunnen winnen, dan begrijpen ze de realiteit van de sport niet. Net als in andere vakgebieden heb je ervaren mensen nodig om kennis door te geven. Je hebt de vorige generatie nodig om de nieuwe generatie op te leiden, anders krijg je nooit het beste team.

Voor mijn gevoel zit de F1 dicht bij een kantelpunt met de langer wordende kalender en bazen die denken dat ze triple-headers kunnen blijven toevoegen. Heel veel mensen hadden het dit jaar over stoppen, en dat gebeurde niet in andere jaren dat ik bij de sport betrokken was. Normaal zijn er aan het eind van elk seizoen twee of drie teamleden die beslissen dat ze niet langer naar races willen gaan. Dit jaar zijn er echter heel veel meer mensen die overwegen om te vertrekken. Door COVID realiseren mensen zich denk ik dat er ook een leven buiten de Formule 1 is.

Lonen en budgetplafond

Ik maak me ook zorgen over de lange termijn. Naast de stress en de druk door de kalender betalen de monteurs ook een grote prijs voor het budgetplafond. Het loon van een monteur is de afgelopen twintig jaar nagenoeg gelijk gebleven – wat doet voor je motivatie terwijl je heel veel tijd en mentale en fysieke energie investeert gedurende je jaren in de sport?

Tekst gaat door onder de foto.

Monteur aan het werk aan de Red Bull Racing RB16B van Max Verstappen

Foto: Giorgio Piola

Doordat de teams de kosten proberen te drukken via het budgetplafond, kunnen zij bovendien geen loonsverhogingen bieden op basis van de inflatie. De lonen stagneren dus en maken de arbeidsmarkt in de F1 kapot, waardoor die tot achter andere series valt. Het is een vreemd scenario dat we bijna beter af zijn als we in de Formule 2, Formule E of WEC gaan werken. Je verdient iets minder, maar je doet de helft van de races en hoeft je geen zorgen te maken over een kalender met 23 wedstrijden. Zo hoort het niet te zijn.

Voor degenen die van de F1 houden en de druk aankunnen, is er hierdoor ook geen ruimte voor een gebruikelijke carrière. In het verleden kon je de ambitie hebben om eerste monteur, hoofdmonteur en misschien nog meer te worden. Iedere keer kreeg je een mooie loonsverhoging. Dat pad bestaat nu niet meer, omdat de loonschalen er niet meer zijn. Als zelfs het personeel binnen de sport geen toekomst kan zien, hoe op aarde kan de F1 dan verwachten om de meest veelbelovende individuen van buitenaf aan te trekken? En is het logisch dat de duurste medewerkers buiten het budgetplafond vallen, terwijl zij al veel meer luxe genieten dan degenen op de werkvloer?

Het management van de teams en de F1 zijn zich denk ik bewust van wat er gebeurt, maar ik denk niet dat zij het volledig begrijpen. Daarom is er geen urgentie om veranderingen door te voeren waar iedereen bij gebaat is. Als de F1 niets doet en niet reageert op wat veel monteurs vinden, dan eindig je gewoon met een groot verloop van mensen. Dat gaat de teams het meeste pijn doen.

Ik weet niet zeker of het personeel als enige denkt dat 23 races te veel is: ik merk dat zelfs fans een reeks triple-headers niet geweldig vinden. Het voelt alsof de sport in zeker zin goedkoper wordt gemaakt, waarin elke race afzonderlijke niet meer zo waardevol en belangrijk is omdat er zoveel van zijn. En waarom wordt er niet meer nagedacht over een kalender die beter is voor het personeel? Waarom gaan we volgend jaar bijvoorbeeld direct van Azerbeidzjan naar Canada? Het is allemaal totaal niet logisch, vooral omdat de combinatie Turkije-Baku veel meer voor de hand ligt.

Welke oplossingen kunnen helpen?

Er zijn verschillende oplossingen die ons enorm zouden helpen. Natuurlijk zijn de lonen altijd belangrijk. Er moet nagedacht worden over de beloningsstructuur, om ervoor te zorgen dat degenen in de frontlinie niet het hardste geraakt worden door het budgetplafond. Wat voor de bazen een kleine loonsverhoging zou zijn, zou voor ons op de werkvloer een groot verschil maken. En waarom halen jullie ons niet uit de krappe economy-stoeltjes tijdens enkele van de zwaarste races, zodat we na de landing in veel betere conditie zijn om goed werk te leveren voor de teams? En wat te denken van een grotere push voor een roulatiesysteem voor personeel, waarmee we de beste teamleden fris en gemotiveerd kunnen houden voor het hele seizoen? Ik weet dat één team dit jaar geprobeerd heeft monteurs enkele races te laten rusten, en dat heeft een groot verschil gemaakt.

Maar wat misschien wel het belangrijkste punt is wat ons zou helpen, is enige empathie van de F1-top. We doen dit werk omdat we van de Grand Prix-racerij houden, maar er komt een punt waarop onze mentale en fysieke gezondheid prioriteit moet krijgen boven de noodzaak van de sport om meer races te houden. Meer vrije tijd voor sporten en herstellen, goede gezondheidschecks om te garanderen dat we op onze top kunnen presteren en een beter begrip van hoe ons leven eruitziet als we in het midden van een triple-header een dieptepunt bereiken, dat zou alles betekenen.