Monteiro vreesde dat hij moest stoppen: “Ze bleven het maar uitstellen”

“Achteraf lijkt de gedachte dat ik al in 2017 mijn rentree zou kunnen maken een beetje dom als je ziet hoe lang het daadwerkelijk heeft geduurd. Wat dachten we in hemelsnaam?”, vraagt Tiago Monteiro zich hardop af in gesprek met Motorsport.com. “Maar ik denk dat de artsen en mijn omgeving het bewust deden om me gemotiveerd te houden. Bij een botbreuk weet je dat het een aantal maanden gaat duren, maar bij wat ik had is het lastiger te zeggen. Ik had neurologische problemen, waarbij de hersenen wellicht geen contact meer konden maken met de ogen. Misschien was dat voor altijd zo gebleven.”

“In die periode waren er momenten waarop ik twijfels had. Zeker in een fase van zes maanden. Daarin merkte ik wat progressie, maar het ging heel langzaam”, vervolgt Monteiro. “Het was heel moeilijk om in te schatten hoeveel het zou verbeteren. Eerlijk gezegd begon ik al te denken: ik ben 42 jaar en heb een carrière van 20 jaar gehad, misschien is mijn tijd geweest. Maar elke keer dat ik daaraan dacht, motiveerde mij dat om terug te keren.”

Monteiro zou afgelopen zomer deelnemen aan de 24 uur van Spa, maar deed dit op advies van de artsen toch niet. “Toen had ik wel zoiets van: als de dokter het maar blijft uitstellen, betekent dit dan dat er iets mis is en ik niet terug kan keren?”, vertelt Monteiro, die in 2006 bij Midland nog de teamgenoot van Christijan Albers was in de Formule 1. “In augustus waren er dagen waarop ik dacht: ik moet stoppen, wat heeft dit nog voor zin? Maar de volgende dag dacht ik alweer: nee, ik ben nog steeds coureur, dit is wat ik het liefst doe.”

Met medewerking van Jack Cozens