Column Tom Coronel: Veiligheid flikkeren we in Monaco gewoon over de bühne

“Dit wordt een heerlijk weekend: de Grand Prix van Monaco, de Indy500 en het WTCC en de 24 uur van de Nürburgring. Ik rijd komend weekend met twee verschillende auto’s in twee verschillende evenementen, dus maximale kilometers op het mooiste circuit ter wereld. En dat is het echt. Op de Nordschleife rijd je nooit de ideale ronde, dat is nagenoeg onmogelijk. Ik heb drie jaar lang het ronderecord voor straatauto’s in handen gehad, neergezet met een Viper in 2009. In zes pogingen zat er tien seconden verschil in de rondetijden. En dat terwijl de auto en de banden hetzelfde waren. Het heeft puur met jezelf te maken. In mijn derde poging noteerde ik de snelste tijd. Dat houdt in dat poging vier, vijf en zes, ondanks de ervaring met de auto en de baan, niet sneller waren. Dat zegt genoeg over de Nordschleife.”

Tom Coronel verbreekt ronderecord op de Nürburgring in 2009 

“Het baantje ken ik wel, en ik denk dat ik er redelijk sterk ben. Mijn teambaas voor de 24-uursrace zei me laatst dat ik volgens hem in de top-10 rijders op de Nordschleife thuis hoor. Eerlijk is eerlijk: dit is gewoon de mooiste baan ter wereld. Waar ter wereld spring je met je raceauto zo hoog als hier? Het is toch ridicuul als iemand een circuit ontwerpt met een springschans? En hier gebeurt dat drie keer, dat is uniek. Het volgende verschil is de lengte van de baan, het circuit met de meeste bochten ter wereld. Ik heb ze nooit geteld dus ik heb geen idee hoe veel het er exact zijn. Nergens ter wereld kan het op het ene deel van de baan sneeuwen, ergens anders de zon schijnen en verderop hagelen. Dat komt door de lengte en het enorme hoogteverschil. En sommige stukken zijn supersnel. Niet snelsnel maar supersnel. Ik ken geen circuit met zo’n lang recht stuk. We gaan daar gewoon richting de 300 kilometer per uur, dat haal je nergens met een GT3.”

Een rijdersbriefing met 700 coureurs, dat zie je toch nergens?

Tom Coronel over de 24 uur van de Nürburgring

“Die hele combi, samen met het feit dat er 270 auto’s op de baan rijden, dat is de magie van de Ring. Een rijdersbriefing met 700 coureurs, dat zie je toch nergens? Dat gebeurt hier! En de snelheidsverschillen tussen die 270 auto’s zijn enorm. Er zitten heel wat ‘moving chicanes’ bij. Wij rijden in de dikste klasse, dat is zo vet. En waar rijd je een WTCC-race over drie ronden? Alles bij elkaar opgeteld, de hele historie, is dit gewoon hét circuit. De hele autoindustrie, niet de autosportindustrie maar echt de autoindustrie, test hier. Dat doen ze niet voor niets. Zij testen hun nieuwe technologie niet op Zandvoort of Spa, maar op de Nordschleife. Deze omloop is een mythe in autoland. Serieus de geilste baan ter wereld. En ik mag komend weekend heel veel en heel lang buitenspelen. En niet met een gewone auto: de 24-uursrace rijd ik met een Nissan GT-R. Die vreet Ferrari’s en Porsches op als knäckebröd. Naar de Nordschleife ga ik met een big smile van huis en ik kom met een big smile weer terug. Hier voel ik me echt een bevoorrecht mens.”

Mythe van Monaco

“Over mythes gesproken, dan kom je uiteraard ook uit bij Monaco. Dat is niet het meest uitdagende circuit, maar wel het meest bekende. De baan is heel langzaam, zonder snelle bochten en eigenlijk helemaal niet moeilijk. Maar de hele mythe, met de boten, glimmer, glamour, dat maakt Monaco uniek. Gevaarlijk is het niet, het gaat niet heel erg hard daar. Wel blijft het merkwaardig: de veiligheid staat hoog in het vaandel maar die flikkeren we in Monaco gewoon over de bühne. Ze hebben het zo veilig mogelijk gemaakt, maar het is er natuurlijk nooit zo veilig als op een permanent circuit. Dat geeft extra spanning voor de rijders. Maar ja: motorsport is dangerous, guys.”

“De Grand Prix van Monaco het is wel een van de grootste events ter wereld, samen met de Indy500, Le Mans, Bathurst en de 24 uur van de Nordschleife. En drie daarvan worden dit weekend verreden. Bathurst heb ik nog hoog op mijn lijstje staan, die zou ik graag nog afvinken. De enige andere legendarische race die ik nooit heb gereden is de Indy500. Daarvan ben ik weggelopen. Ik kreeg jaren terug de kans om die kant op te gaan, mijn manager Willi Weber deed heel erg z’n best om een deal in Amerika te sluiten. Toen heb ik gezegd dat ik dat totaal niet zag zitten. Ze vertelden me dat er veel geld verdiend kon worden, maar dan kennen ze mij niet: ik doe het niet voor het geld. En toen was dat management klaar met mij. Maar het is gewoon levensgevaarlijk. In die tijd ging er ieder jaar wel eentje dood, met twintig deelnemers aan de start. Dus je had gewoon 5% kans om dood te gaan. Bij mijn oude Le Mans-teamgenoot Justin Wilson is daar het lichtje uitgegaan. Met Alessandro Zanardi gaan we wel eens koffie drinken. Interessante man, maar heeft geen benen meer door de IndyCars… Dus ik ga komend weekend heerlijk genieten op de Nordschleife!”

Groeten!

Tom Coronel