Waarom coureurs bereid zijn hun leven te wagen in een raceauto

Een smalle strook asfalt voor je, onverbiddelijke bandenstapels, vangrails, hekken of muren op enkele meters afstand. En erger nog: concurrenten waarvan je niet weet wat hun volgende actie wordt, en zo ongelofelijk veel onderdelen die elk moment kunnen bezwijken onder de druk. Leuk, die racerij!

Maar toch stappen elk weekend wereldwijd weer duizenden mannen en vrouwen met een helm op en een vuurvaste overall in een cockpit, op weg naar.. Tja, op weg naar wat eigenlijk? Naar de verslavende adrenalinekick, naar het overwinnen van je angst, naar het in de ogen kijken van de dood? Zelfs recente dodelijke ongelukken in de meest veilige takken van de sport - Dan Wheldon, Justin Wilson, Jules Bianchi – weerhoudt hen niet van een paar dagen later gewoon weer achter het stuur te kruipen. Maar wat drijft een topcoureur nou om die risico’s aan te gaan? Mark Webber, jarenlang actief geweest in de Formule 1 en vandaag de dag succesvol met Porsche in het World Endurance Championship, probeert dat onder woorden te brengen.

We accepteren de risico's en consequenties

Mark Webber, Porsche

“Nou, we hebben enorm veel vertrouwen in onze eigen vaardigheden”, legde Webber uit in een interview met CNN. “We weten dat het voor mensen zeer, zeer bijzonder is om te doen wat wij doen, dat zal ik niet bagatelliseren. Het is een baan die aan het einde van de ladder staat, het hoogst haalbare. Met de auto’s de grenzen opzoeken, onze eigen grenzen opzoeken, we genieten daarvan. We doen ontzettend veel ervaring op. Ja, er kunnen consequenties zijn die je niet kunt voorzien. Een mechanische fout betekent voor ons een groot probleem. De drie namen die je net noemde, waren betrokken bij behoorlijk bizarre incidenten. Zoiets kan gebeuren. Het is de racerij en we halen snelheid van meer dan 300 km/h. Dus je kunt helaas verwondingen oplopen en er kunnen dodelijke ongelukken plaatsvinden. Maar we accepteren dat. Een groot deel van mijn carrière stapte ik zo goed als zonder angst in de auto.”

Het zwarte gat

Toch kan ook Webber een hartig woordje meepraten over zware klappers, onder meer op Le Mans 1999, Interlagos 2014 (beiden in sportcars), Interlagos 2003 en Valencia 2010 (beiden in de Formule 1). Op de vraag wat het met je doet om, ondanks alle risico’s, te racen, zei Webber: “Je ontdekt dat pas wanneer je het minder vaak doet, zoals nu bij mij het geval is, al race ik nog behoorlijk vaak met Porsche in de sportscars. Ik heb vrienden die vanwege blessures gestopt zijn met de racerij. Je ziet dat zij daar moeite mee hebben want zij komen in een zwart gat terecht. Op veel gebieden zijn coureurs relatief eenvoudige mensen maar we weten dat de wijze waarop wij dingen zien – de manier waarop wij op hoge snelheid zaken absorberen – zeer uniek is en zelden voor komt. Dat is wat zo moeilijk te simuleren is, en dat mis je wanneer je het niet hebt.”

Kortom: racen is een pure verslaving.