De mooiste dag uit mijn carrière: Tom Coronel

Datum: 2 augustus 1997

Plaats van handeling: Circuit Zandvoort

Wat vooraf ging: Na een aantal jaar in Nederland en Europa aan de weg te hebben getimmerd, koos Tom Coronel er in 1996 voor om de overstap naar Azië te maken. Op 24-jarige leeftijd nam hij deel aan het Japans Formule 3-kampioenschap. Daar maakte hij direct indruk en eindigde het jaar als derde in de eindrangschikking. Het daaropvolgende seizoen domineerde hij op Japanse bodem. Coronel wilde zich ook bewijzen tijdens de twee meest prestigieuze Formule 3-evenementen op Europese bodem: in Monaco en tijdens de Marlboro Masters op Circuit Zandvoort. In het prinsdom leek de Nederlander op weg naar de zege totdat hij in leidende positie van de baan werd getikt. Deelname aan de prestigieuze race op eigen bodem had meer voeten in de aarde.

“Het grappige was: mijn teambaas in Japan wilde me helemaal niet laten gaan. We hadden datzelfde weekend ook een race van het Japans kampioenschap en dat was voor hem natuurlijk belangrijk. Ik zei tegen hem: ‘Joh, bekijk het maar. Ik ga niet naar Sugo, ik ga naar Zandvoort!’.” En zo geschiedde. Het was echter geen eenvoudige kwestie van terugvliegen en instappen. Nee, Coronel moest het heft zelf in handen nemen en alles regelen. “Dat maakt dat weekend voor mij nog specialer. Ik moest alles organiseren, ik ben zelf naar Marlboro gestapt, ik heb zelf met Hans Ernst [toenmalig circuitdirecteur, red.] om de tafel gezeten. Vanuit de organisatie in Engeland kreeg ik in eerste instantie te horen dat ik helemaal niet mee mocht doen. De 55 startplaatsen waren al vergeven. Toen Hans Ernst dat hoorde zei hij: ‘Ah, dus ze willen helemaal niet komen rijden?’. Hij voerde de druk even goed op en opeens kreeg ik een startnummer: 56. Ik heb verder alles geregeld: sponsoring, tickets voor mijn monteurs, bestickering, ik heb bij Van Amersfoort Racing gereedschap geleend, het transport. Maar we stonden er wel mooi!”

Tekst gaat verder onder de foto

Tom Coronel, Tokmakidia Motorsport

Foto: Sutton Images

Wat er die dag gebeurde: Op vrijdag stond Coronel nog in de achterhoede (“Ik was helemaal niet bezig met het rijden van snelle tijden, dat kwam later pas”) van het grootste deelnemersveld ooit. In de kwalificatie zat het veld extreem dicht bij elkaar. De Huizenaar was acht honderdsten langzamer dan de polesitter, maar dat was goed voor ‘slechts’ de vierde startpositie. En aangezien inhalen in de Formule 3 ook in die tijd al een grote uitdaging was, geen ideale uitgangspositie.

Op zondagochtend zette Coronel nog eenmaal de toon door in de warm-up de snelste tijd te noteren. “Op dat moment wist ik: dit wordt alles of niks. De Marlboro Masters waren het Wimbledon van de autosport. Die race moest ik pakken. Tweede worden heb je geen reet aan, dan kan je net zo goed crashen. Ik ging voor de winst, niets anders. Al gauw reed ik tweede maar wel op bijna drie seconden van Sebastien Philippe. Tiende voor tiende kwam ik dichterbij, langzaam maar zeker hengelde ik hem binnen. Ik wist dat inhalen heel lastig zou zijn maar ik dacht: ‘Als ik tweede moet worden, dan wel tweede in zijn versnellingsbak’, met als excuus dat inhalen met die auto’s onmogelijk was. Maar dat kon ik niet verkroppen dus ik gooide hem er gewoon tussen: dan maar samen eraf. Ik zou wel zien hoe het zou eindigen. Maar we gingen er niet samen af, we reden allebei door. En ik aan de leiding! Het publiek werd uitzinnig, het leek wel of de wereld opsteeg.”

Na een aantal zeer spannende ronden aan de leiding van de race kwam eindelijk die zwart-wit geblokte vlag. Tom Coronel was na Jos Verstappen de tweede Nederlandse winnaar van de Marlboro Masters. “Ik stapte op het rechte stuk uit en 80.000 fans scandeerden mijn naam: ‘Tommie! Tommie!’. Dat was het ultieme kippenvelmoment."

Tekst gaat verder onder de foto

Racewinnaar Tom Coronel, Tokmakidia Motorsport

Foto: Sutton Images

Hoe ging het daarna verder: Wat dat betreft is Tom in al die jaren niets veranderd: het ontaarde in een groot feest. “Ik heb de rest van de dag niet meer hoeven lopen, ik werd gedragen door het publiek. Wildvreemden gingen compleet uit hun dak, mijn monteurs – Japanners, doorgaans nuchter, bescheiden en kalm – stonden op de bar de ene na de andere champagnefles leeg te spuiten. Ik belde mijn teambaas in Japan op dat we hadden gewonnen. Hij begon te lachen: ‘Tom, you’re always joking around, where did you really finish?’. Hij kon het niet geloven. En het feest daarna? Daar zijn dingen gebeurd die ik beter niet kan vertellen. Dat is een hele dikke ‘secret file’ in mijn hersenpan, haha.”

Het succes werd ook elders in de autosportwereld opgemerkt. De Marlboro Masters was in die jaren een zeer prestigieus evenement: “De dagen erna kreeg ik allerlei belletjes uit allerlei landen met diverse aanbiedingen. Ik wilde echter in Japan blijven voor de Formule Nippon. De maandag na de race stond ik groot op de voorpagina van de belangrijkste Japanse krant. Dat hielp wel mee natuurlijk. En het is wel lekker als je de zege in de Masters of Formula 3 op tafel kunt leggen als je in gesprek bent met Formule 1-teams. Dat is toch een plusje. Maar die dag zal ik nooit vergeten.”