De mooiste dag uit mijn carrière: Job van Uitert

Datum: 22 oktober 2017

Plaats van handeling: Autodromo Nationale di Monza

Wat vooraf ging: Het Italiaans Formule 4-kampioenschap was aanbeland in het allesbeslissende finaleweekend. En wat is een mooier toneel om die strijd te beslechten dan het iconische en historische Monza? Ferrari-protegé Marcus Armstrong, thuisrijder Lorenzo Colombo en het Nederlandse talent Job van Uitert maakten allen nog aanspraak op de hoofdprijs. De rijder uit Dongen schreef eerder in het seizoen al vier races op zijn naam: in Adria, Mugello en Imola. Een serie van vier uitvalbeurten op rij in het middelste deel van het seizoen zorgde er echter voor dat Armstrong de beste papieren in handen kreeg.

Meer uit deze reeks:

Wat er die dag gebeurde: Om de titelstrijd nog wat heroïscher te maken gooide Pluvius alle hemelsluizen open. De regen kwam op momenten met bakken uit de hemel. De listige omstandigheden weerhielden Armstrong er niet van om in de eerste race van het weekend de titel veilig te stellen. Van Uitert zette de knop snel om en wilde er alles aan doen om de tweede plaats in het eindklassement veilig te stellen. Toch werd het nog even spannend.

“Het regende flink voor de start van de tweede race”, herinnert Van Uitert zich nog goed. “Ik zou vanaf de vierde plaats starten maar op weg naar de grid ging opeens mijn brandblusser af. Het team duwde me van de grid af naar de pits. Normaliter duurt het vervangen van de brandblusunit minimaal een kwartier. Ik stapte uit en baalde want ik dacht dat het over en uit was. Ik vind het altijd supervet om in de regen te rijden. Dat ligt mij wel, zeker ook in die tijd met de Formule 4-auto. Mijn monteur leverde briljant werk want binnen vijf minuten zat de nieuwe unit in de auto! Stoeltje er weer in, helm weer op en weg.”

“Het veld was al gestart maar door de regen koos de wedstrijdleiding voor een start achter de safety car. Ik kon nog net op tijd weg voordat er een ronde gereden was. Ik pushte als een gek om achteraan aan te sluiten. Precies op het moment van de start vond ik de aansluiting. Dat was bizar want vijf minuten daarvoor stond ik nog zonder helm in de pitstraat en opeens had ik weer alle kans. Uiteindelijk reed ik vanaf P19 terug naar de tweede plaats. Het was een enerverende race met veel mooie acties. Dat was echt een bijzondere race, er kwamen ook heel wat emoties los bij het team. Zoiets lijkt onmogelijk maar als team hebben we het gedaan en ik kon het dankzij hen mooi afmaken. Leuke sidestory: die monteur die de brandblusunit verving is een van de beste monteurs die ik ooit ontmoet heb. Hij is nu een van de belangrijkste monteurs bij Sauber. Dat is heel knap als je drie jaar geleden nog in de Formule 4 werkte!”

De blijdschap na afloop in beeld (tekst gaat verder onder de foto's):

Hoe het daarna verder ging: Van Uitert stelde de tweede plaats in het kampioenschap veilig. Achteraf bleek dat de indrukwekkende opmars in de regen de doorslag gaf. In de slotrace werd hij namelijk uitgeschakeld door een andere rijder terwijl de concurrent om de tweede plaats die race op zijn naam schreef. Zonder de podiumplaats in de eerdere wedstrijd was de tweede plek verloren gegaan. “Ik heb er veel van geleerd: volwassenheid, nooit opgeven. Wat de situatie ook is, je moet instappen, alles om je heen vergeten en gewoon je job doen. Niet meer denken aan de omgeving, gewoon altijd het maximale eruit halen. Hoe erg het ook tegen kan zitten, er kunnen nog steeds mooie dingen uit voortvloeien.”

Het sterke optreden leverde geen roodgloeiende telefoon met enthousiaste teambazen op: “Op dat niveau werkt het niet zo”, legt hij uit. “Dat gebeurt pas als je in grotere kampioenschappen goed presteert, zoals vorig jaar in het WEC op Silverstone. In de Formule 4 kijken vooral andere teams uit de F4 naar je. De titelrunners gaan het jaar erna toch een stap maken dus voor hen ben je niet meer interessant. Ik heb wel wat aanbiedingen uit de Formule 3 gekregen maar dat waren teams die gewoon op zoek waren naar geld, zij belden met iedereen om te vertellen hoe fantastisch ze wel niet waren. Vervolgens moest je wel zeven ton meenemen voor een zitje. Dat werkt gewoon zo in die kampioenschappen.”

Desondanks kijkt hij nog altijd met een grote glimlach terug op die betreffende dag op Monza: “Ja, dat was de mooiste race uit mijn carrière tot nu toe. Le Mans was natuurlijk ook heel mooi maar daar was het einde niet zo fijn van. Anders was dat ook zeker in de buurt gekomen!”