Uitgelegd: Hoe MotoGP-rijders zich weer focussen na een megacrash

Het verhaal is inmiddels bekend. Johann Zarco en Franco Morbidelli kwamen zondag in de negende ronde van de Oostenrijkse Grand Prix met elkaar in aanraking, een crash die catastrofale gevolgen had kunnen hebben. De machines vlogen op hoge snelheid richting bocht 3, het langzaamste keerpunt op de Red Bull Ring. Daar vloog de machine van Morbidelli nipt tussen Valentino Rossi en Maverick Viñales door, de machine van Zarco raakte die laatste coureur bijna. De Spanjaard sloeg de handen voor zijn ogen en hoopte op het beste voordat hij zijn weg weer vervolgde. Het moment had een gitzwarte dag kunnen betekenen voor de sport, maar gelukkig kunnen we vaststellen dat alle betrokkenen het na kunnen vertellen. Zarco hield een polskwetsuur en wat brandwonden over aan de val, Franco Morbidelli kwam er met wat schrammen en bloeduitstortingen relatief goed vanaf.

De regie achter de MotoGP-uitzending toonde na de crash meermaals de beelden. In eerste instantie een goed teken omdat het vaak betekent dat de betrokken coureurs er geen serieuze verwondingen aan over hebben gehouden. Prima dus. Maar aan de andere kant kun je vraagtekens zetten bij het feit dat de crash talloze keren herhaald werd tijdens de rode vlag-situatie. Dit was tot ergernis van Cal Crutchlow, die zoals gewoonlijk uitgesproken was over de situatie. De Brit noemde het ‘waardeloos’ dat de rijders, het publiek en de fans thuis het incident zo vaak moesten zien. Een dergelijke klapper maakt indruk op iedereen en ook op coureurs, die wekelijks hun leven wagen op het circuit. Het is een teken dat MotoGP-coureurs ook maar gewoon mensen zijn, al wordt daar soms aan getwijfeld. Na de zwaarste crash die de MotoGP in recente jaren gezien heeft waren coureurs wel degelijk aangeslagen.

Valentino Rossi was zichtbaar aangeslagen toen hij na het incident terugkeerde in de pitbox, maar ook hij stapte een kwartier later gewoon weer op. “Ik kan moeilijk ciao ciao zeggen en naar huis gaan”, zei Rossi, die vond dat hij geen keuze had en gewoon weer op moest stappen. Dat hij vervolgens vijfde werd, was bijzonder knap. Het bracht ondergetekende op de vraag waarom rijders na een incident zo snel de knop kunnen omzetten en weer op de motor kunnen stappen. En dus vroeg Motorsport.com aan KTM-rijder Brad Binder, die het incident kort voor zich zag gebeuren, hoe hij de knop omzet. “Als je weet wat er gebeurd is en wat de oorzaak van de crash was, is het geen probleem. Als het een ‘freakincident’ waarvan je weet dat het iedereen kan gebeuren, zoals een opgeblazen band, dan is het een ander verhaal. Als je begrijpt waardoor de crash kwam, dan kun je het accepteren en het niet weer doen. Ik vraag het me soms ook wel af, het is zeker niet leuk om mee te maken.” Binder ontkende niet dat hij de eerste ronde na de herstart iets voorzichtiger was, al was dat vooral omdat hij wilde weten of de baan goed schoongemaakt was.

Andrea Dovizioso gaf desgevraagd eveneens uitleg: “We zijn menselijk, maar in dit geval moet je niet te menselijk zijn”, verklaarde de racewinnaar. “Als je rationeel na gaat denken kun je niet echt pushen. In die situatie kun je niet normaal zijn, je moet jezelf concentreren op wat je moet doen, je kunt geen rijder zijn op dit niveau als je dat niet kunt. We weten dat dit [de crashes] onderdeel is van onze sport. Het kan gebeuren. Het gebeurde op een slecht moment, het was angstaanjagend. Maar dit hoort er nu eenmaal bij.” Joan Mir maakte vorig jaar zelf een behoorlijk zware crash mee in Brno, maar verklaarde vorige week bij zijn terugkeer geen last te hebben bij zijn terugkeer. “Je kunt er op twee manieren naar kijken, op de goede manier moet je aan jezelf denken. Als je er veel aan denkt kan het een probleem zijn. Rijders worstelen daar altijd mee, maar we moeten vooral geconcentreerd blijven in zo’n situatie.”

Pramac Ducati-rijder Jack Miller vat het perfect samen: “Als je rationeel nadenkt, stap je niet op een MotoGP-motor. Dan rij je niet met 350 kilometer per uur elleboog aan elleboog. Uiteindelijk kun je zeggen dat we allemaal een beetje speciaal zijn.”