De erfenis van Marco Simoncelli, meer dan een symbool

Iedereen die recent in de MotoGP-paddock is geweest kan niet ontsnapt zijn aan het feit dat de geest van Marco Simoncelli nog altijd aanwezig is. Het is meer dan twaalf jaar geleden sinds het tragische overlijden van de 24-jarige coureur, die bezig was om de gevestigde orde in de MotoGP op te schudden. Bij een vreselijk ongeluk tijdens de Grand Prix van Maleisië kwam hij om het leven, net toen hij zijn eerste podiums in de MotoGP gehaald had. Het leven van de man met een onorthodoxe levenshouding kwam abrupt tot stilstand, een authentieke en speelse figuur verdween plotsklaps uit de paddock.

Hoe leg je uit dat na al die tijd zijn startnummer 58 en bijnaam ‘Sic’ nog immer present zijn met de vele stickers op scooters en vrachtwagens in de paddock? Dat de fans nog altijd naar het circuit komen in Simoncelli-merchandise die maar niet lijkt te slijten? En dat hij zelfs voor de nieuwe generatie coureurs nog een voorbeeld is? Er is niemand beter die dat kan uitleggen dan Paolo Simoncelli, Marco’s vader. Met een ferme handdruk, een indringende blik en een diepe stem heet hij ons welkom. Simoncelli senior is trots op de erfenis van zijn zoon en vertelt er maar wat graag over.

“Waarom hij zo’n indruk achterliet? Misschien is dat iets wat je mij moet vertellen, ik was zijn vader… Maar het is duidelijk dat hij een enorme status had, wereldwijd eigenlijk”, aldus Paolo Simoncelli. “Heel veel jonge mensen zijn overleden in de sport, in de motorsport, veel bekende figuren, maar sommigen hebben iets achtergelaten. Wat daarvan de reden is? Ik kan zeggen dat mijn zoon een normale jongen was. Misschien maakte hij indruk met zijn ‘gewoonheid’. Of het nu goed of slecht was, hij was altijd eerlijk en zei wat hij dacht.”

Marco Simoncelli in duel met Jorge Lorenzo tijdens de GP van Aragon in 2011.

Foto: Team Gresini

Zijn leven (en carrière) was veel te kort, maar het grote publiek leek de Italiaanse jongen meteen in de armen te sluiten. Vanwege zijn atypische uitstraling, maar vooral omdat hij een echt mens was dat zonder pretenties door het leven ging. “Hij was zoals we hem zagen”, verzekert zijn vader ons. Paolo, die een eigen team in Moto3 runt, weet dat hij voor eeuwig ‘de vader van’ zal blijven. Elke wandeling door de paddock, van de pitbox naar de hospitality en van de hospitality naar de parkeerplek, wordt Simoncelli aangesproken, krijgt hij schouderklopjes of moet hij met fans op de foto. Keer op keer herinnert de MotoGP hem aan zijn solidariteit, alsof het sinds die tragische zondag 23 oktober in 2011 een vaste eigenschap werd. Het had kunnen verdwijnen toen het startnummer 58 niet meer gebruikt mocht worden in de MotoGP of toen Valentino Rossi besloot zijn Ranch op te dragen aan Marco, een van zijn pupillen voor de oprichting van VR46. Maar Marco Simoncelli liet iets achter dat veel groter is dan een ‘eendaags eerbetoon’.

“Wat mij het meeste raakt zijn de ontmoetingen met ouders en jonge kinderen, die Marco niet kenden maar wel van hem gehoord hebben”, gaat Paolo verder. “Zo wordt een legende geboren, de ouders en grootouders vertellen hun (klein)kinderen over de jongen die weigerde te verliezen.” Zijn ongekende doorzettingsvermogen was een karaktertrek die Marco uniek maakte ten opzichte van anderen. “Je wist nooit hoe een race zou eindigen tot het echt voorbij was, dat is zeker een herinnering aan Marco”, zegt Paolo. “Mensen zaten gekluisterd aan de televisie omdat hij iets ging doen om een positie te pakken, hij nam geen genoegen met de tweede, derde of laatste plek.”

“Hij liet iets achter aan de jonge generatie en de mensen die hem volgden, naar mijn mening was hij altijd bezig met zijn ultieme doel. Hij had een doel en dat was om wereldkampioen te worden, dat was het enige waar hij mee bezig was. Zijn moeder en ik zeiden altijd dat we het precies zo gedaan zouden hebben, ook al hadden we van de afloop geweten. Hij was blij, Marco was blij. En dat kan niemand ons afnemen. We hebben 24 prachtige jaren met hem gehad.”

Marco Bezzecchi kreeg vorig jaar uit handen van Paolo Simoncelli de 'Marco Simoncelli Rookie of the Year-award'

Foto: MotoGP

Wat de herinnering aan Marco ook levendig houdt, is het feit dat Paolo Simoncelli, ondanks dat hij zijn kind er verloor, nog altijd actief is in de paddock. Elk jaar reikt hij de Marco Simoncelli Rookie of the Year-award uit aan de beste nieuwkomer in de MotoGP. En ook de jonge rijders die rijden voor het in 2013 opgerichte SIC58 Moto3-team ontkomen niet aan de lessen van Marco. Zijn portret is duidelijk zichtbaar, Marco is er altijd en overal bij. “Ik zie dat ze respect voor hem hebben”, zegt Simoncelli senior. “We zijn hier nu een paar jaar en we horen er als team echt bij.” Het team won in 2019 haar eerste race in de klasse voor lichtgewichten. “Maar dit ‘merk’ trekt nog meer, het opent deuren. Als je iets nodig hebt en je hebt deze naam en kleuren achter je, dan wordt het makkelijker.”

Het stemgeluid van Paolo wordt lager. Hij heeft de realiteit van de U-bocht die het leven in 2011 nam inmiddels geaccepteerd, al blijft de leegte onmogelijk op te vullen.

Een stichting, een ziekenhuis en een centrum voor autisme

Buiten de MotoGP-microkosmos is de erfenis van Marco Simoncelli veel groter dan je zou vermoeden. Er is een museum voor hem opgericht, waar herinneringen te zien zijn aan de wereldtitel in de 250cc die hij in 2008 haalde. Maar veel groter nog zijn de goede doelen waar de naam Marco Simoncelli inmiddels aan verbonden is. Er is een stichting, direct na zijn overlijden opgericht door zijn voormalig manager Carlo Pernat. “Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet eens wist wat de stichting betekende, maar na twee maanden kwamen we om in de donaties en mensen bleven maar geld sturen”, aldus Simoncelli, die in de nasleep van die tragische dag in 2011 pas doorkreeg welk effect zijn zoon had. Of toen het lichaam van Marco na het ongeluk terugkwam in Italië en er 25.000 mensen in de rij stonden hem zijn laatste eer te bewijzen. “Beetje bij beetje begon ik te begrijpen wat hij voor anderen betekend had.”

De opening van Casa Marco Simoncelli in 2019.

Foto: Fondazione Marco Simoncelli

Sindsdien is dankzij de acties die opgezet zijn een ware erfenis ontstaan waarmee de Simoncelli’s iets voor anderen willen doen. “We hebben al wat mooie dingen kunnen doen. Als ik het mooiste moet noemen is het toch wel dat we een centrum voor jonge mensen met een handicap gestart zijn in Coriano. Dat was een wens van mij en dat heb ik kunnen doen door de donaties. Er zijn kamers, een speelruimte, een zwembad, een sporthal en een tuin van bijna een hectare groot die we nu afmaken. Ik had niet verwacht dat het zo mooi zou worden, maar het is echt een meesterwerk geworden.”

“We hebben een klein ziekenhuis opgericht in Santo Domingo”, gaat Simoncelli verder. “En we hebben net een centrum geopend voor jonge mensen met autisme. We hebben een groep ouders met autistische kinderen ontmoet, ze hadden een project en kregen het niet van de grond. We zijn een samenwerking gestart en hebben het afgemaakt.”

Voor het centrum is Marco Simoncelli afgebeeld zoals we hem kennen, met een lach. Zijn vader eist, bescheiden als hij is, geen aandacht op en eert zijn zoon. Hij kijkt ons nog eenmaal in de ogen: “Hij wordt zeker niet herinnerd om wat wij doen”, zegt senior, “maar om dat hij deed. Wij hebben alleen maar mensen kunnen helpen met het geld dat ons toevertrouwd is. Het is heel moeilijk om geld van anderen uit te geven, maar ik denk dat we dat goed doen.”

Paolo moet als vader bijna wel geloven dat er meer is in het hiernamaals en dat hij zijn zoon ooit weer zal treffen. Voor nu rest de herinnering aan een jongen die voor altijd jong zal blijven, vol levenslust, een veelbelovende piloot die anderen nog altijd laat dromen.

Meer informatie: Fondazione Marco Simoncelli