Nakagami treurt om crash: “Hoe kon ik zo’n domme fout maken?”

Nadat hij vorige week een nieuw Honda-contract tekende, voelde Nakagami zich ‘helemaal vrij’ tijdens het elfde raceweekend van dit seizoen. Hij was het hele weekend ijzersterk en beloonde zichzelf met zijn eerste pole-position in de MotoGP, maar in de race wist hij dat niet om te zetten tot een overwinning of een podium. Bij het uitkomen van de vierde bocht raakte Nakagami de controle over de voorkant kwijt en ging hij hard onderuit.

“Het is zo jammer”, begon Nakagami. “Ik maakte een fout en die was gigantisch. Ik ben heel erg teleurgesteld, maar ik heb me dit weekend wel kunnen laten zien. Ik was te snel [bij de start]. Dat is het. Maar ook nu kan ik niet geloven hoe ik zo’n domme fout heb kunnen maken. Dus ik ben heel teleurgesteld in mezelf. Gelukkig ben ik oké, geen blessure en dat is goed. Het kampioenschap is wel voorbij, maar we moeten nog drie races rijden. Ik heb nu helder voor ogen wat ik kan, voor de race voelde ik druk die ik nog nooit gehad heb. Die druk van buitenaf was ongekend en ik kon er niet mee omgaan. Dat is de race waarom ik die domme fout maakte. Ik moet van deze fout leren en sterker worden.”

Over de crash zelf zei hij: “Ik wist dat Franco [Morbidelli] achter me zat en ik koos ervoor om de deur dicht te gooien bij bocht 1, in elke bocht probeerde ik m’n positie te houden. Ik ging even van de lijn af [in bocht 4] en dat was een eenvoudige fout. Ik kon het niet controleren en ik was een beetje verrast dat ik daar onderuitging, ik heb dit gevoel nooit gehad. Misschien was ik tijdens de race gewoon te nerveus, ik had geen controle. Ik was misschien iets te hard aan het tremmen. Aan het begin van de race heb je een volle tank en dan is de motor ook lastiger. Daar heb ik niet aan gedacht. Ik probeerde om een goede start te maken en sterk te zijn in elke bocht. Dat was het enige waar ik aan dacht.”

De 28-jarige Japanner zegt dat hij de ervaring van de pole-position en de eerste ronde mee kan nemen voor de volgende races. “Het was de eerste keer dat ik dit gevoel had, niemand voor me bij de start. Het zag er mooi uit, maar kort voor de start ging m’n hart wel 200 slagen per minuut. Dat had ik nog nooit gevoeld, maar de volgende keer als ik van pole start… Ik moet dit onthouden en ervan leren. Deze ervaring gaat me helpen. Het is belangrijk om deze druk te managen. Ik ben nu vooral heel erg teleurgesteld door m’n fout, maar ik kijk uit naar de toekomst.”

Met medewerking van Gerald Dirnbeck