Marquez 'explodeerde' van emotie na droomrentree in Portugal

Negen maanden nadat hij zijn bovenarm brak tijdens de Grand Prix van Spanje keerde Marquez weer terug in actie. Nadat hij in de kwalificatie op de zesde plaats eindigde, kwam hij in de openingsronde even naar de derde plaats. Vanaf dat moment viel hij terug naar de zevende plaats. Door crashes van meerdere voorgangers klom Marquez uiteindelijk op naar de zevende plaats, hij eindigde op dertien seconden van dagwinnaar Fabio Quartararo.

Marquez noemde de race in Portimao ‘de grootste stap in mijn revalidatie’ en was zijn emoties niet de baas toen hij na afloop van de race terugkeerde bij zijn team. “Ik houd normaal gesproken graag mijn emoties voor mezelf, maar toen ik de monteurs zag in de pitbox explodeerde ik gewoon. Ik kon het niet inhouden. Ik heb heel lang gedroomd van deze dag, het finishen van een MotoGP-race is de grootste stap in mijn revalidatie. Ik voelde me vandaag weer MotoGP-coureur, dat was mijn droom en het is vandaag gelukt. Ik was doodmoe, helemaal uitgeput toen de race afgelopen was. Ik kon de explosie aan emoties niet controleren, maar het was heel mooi.”

'Voelde me niet thuis in kopgroep'

In de openingsrondjes van de race wist Marquez dat hij boven zijn macht reed, aan het eind van de wedstrijd was het een kwestie van overleven. “Het moeilijkste waren de eerste rondjes toen ik niet op mijn plek zat”, aldus Marquez. “Het was alsof ik op school met oudere jongens aan het voetballen was, ze speelden met me en haalden me aan alle kanten in. Ik voelde dat ik daar niet hoorde, ik had niet de snelheid, ik had niet de controle over de motor en iedereen reed me gewoon voorbij. Daarna bleef ik kalm, ik heb niet gevochten en zat gewoon op mijn plek. Vanaf dat moment kon ik in een ritme komen en aan het eind van de race reed ik nog m’n beste ronde. Ik voelde me steeds beter en probeerde [Aleix] Espargaro nog bij te halen, maar daarna voelde ik een signaal van mijn lichaam: ‘Zo, is het genoeg’. De laatste zes ronden zat ik gewoon op de motor om te finishen. Ik kon niet eens met m’n elleboog op de grond komen. Het belangrijkste is dat we de finish gehaald hebben. Dat de achterstand op Quartararo maar dertien seconden is… dat is geweldig.”