De TT-avonturen van Jurgen van den Goorbergh: "Nu weet ik dat het bijzonder was"

Het is 24 juni 2000, de laatste zaterdag van juni. Op de startopstelling wordt koortsachtig naar de lucht gekeken. Blijft het droog? Elke minuut lijkt het donkerder te worden op het TT Circuit. De fans – overwegend in het oranje uitgedost – trekken zich er nog weinig van aan. De wedstrijdleiding oordeelt en zegt dat het een droge race is. Eenmaal begonnen is Kenny Roberts de snelste man uit de startblokken. Hij neemt de leiding met de Suzuki. Wat Roberts zich echter niet realiseert is dat de achterband te koud is. Hij heeft dit pas door op het moment dat de achterkant van de Suzuki onder zijn achterwerk vandaan zwiept. De Amerikaan vliegt een paar meter door de lucht en komt met een doffe klap op het asfalt terecht. Niet veel later wordt de race stilgelegd als het echt begint te regenen. Diverse rijders steken hun hand op en de wedstrijdleiding volgt.

Tekst loopt door onder de foto

Jurgen van den Goorbergh in de slag met Sete Gibernau

Foto: Gold and Goose / Motorsport Images

Het zet niet echt door met regenen en bij de herstart staan de rijders dus weer voor een dilemma: slicks, intermediates of regenbanden? Jurgen van den Goorbergh maakt de juiste keuze, hij gaat voor de variant die tussen de slick en regenband in zit. Met succes. Hij schiet in de eerste ronde alle grote namen voorbij. Barros, Capirossi, Checa en Crivillé. Allemaal moeten ze eraan geloven. Van den Goorbergh ligt derde. Op het achterste gedeelte schiet Sete Gibernau 500cc-debutant Valentino Rossi voorbij. Van den Goorbergh ziet zijn kans schoon en volgt de Spanjaard. Via Meeuwenmeer en de Ramshoek ziet het publiek de drie leiders aankomen met in hun midden de Nederlandse troef. Van den Goorbergh bedenkt zich niet bij het remmen voor de Geert Timmerbocht en zet zijn oranje-blauwe Honda aan de binnenkant bij Gibernau.

“Een seconde of tien à elf”

De Nederlander komt als eerste over start-finish. “Het is alsof Nederland gescoord heeft bij het EK Voetbal”, roept commentator Nick Harris enthousiast in reactie op het gejuich van de Nederlandse fans. Tegen de tijd dat hij die woorden uitgesproken heeft, komt Gibernau alweer binnendoor. “Het waren een paar seconden, daar komt het wel op neer”, zegt Van den Goorbergh 22 jaar later. “Door het uitremmen bij de Geert Timmerbocht over start-finish, dat moet wel een seconde of tien à elf geweest zijn. Maar dat is wel een van de mooiste beginmomenten geweest van een wedstrijd. Je moet het toch doen, ongeacht de machine.”

Die machine was een tweecilinder TSR Honda, een motor die ten opzichte van de concurrentie sterk te wensen over liet. Slechts een paar duizend mensen zien Van den Goorbergh aan de leiding rijden voordat Gibernau weer vlotjes langszij zwiept. Crivillé komt uiteindelijk als eerste aan de finish, maar in die tijd worden de eindtijden van beide races opgeteld. Alex Barros komt uit de bus als winnaar. Van den Goorbergh wordt negende. Toch blijft dat een speciaal moment voor Van den Goorbergh. “Toen dacht ik daar niet echt over na, maar nu ben ik wel gaan beseffen dat het redelijk speciaal was. Als je twintigste op de grid staat en je komt als eerste door, dan heb je nog wel wat gedaan. Op dat moment maakte ik de juiste keuze met die banden, maar ik was niet de enige. Ik heb veel risico genomen, ik ging er gewoon voor. Dat blijft je toch altijd wel bij, dat hebben we goed gedaan.”

“Wat ik toen deed, kon eigenlijk helemaal niet”

“Ik heb niet echt een uitschieter, maar dat was toch wel een van de mooie momenten”, gaat Van den Goorbergh verder. “Prestatiegericht was die keer dat ik op de eerste startrij stond met die V2 Millar Honda wel heel speciaal. Dat was eigenlijk niet mogelijk.” Die 250cc-machine was niet opgewassen tegen het Grand Prix-geweld, maar Van den Goorbergh eindigde in de Lucky Strike Dutch GP van 1997 op de vierde plek in de kwalificatie. “Alsof Remy Gardner uit het huidige MotoGP-veld pole zou trainen. Dat was het eigenlijk, het kon helemaal niet. Ik ging er gewoon voor zitten op een band die één ronde meeging. En die ging ook maar één ronde mee. All-in. Een bocht die je normaal halfgas zou nemen, die nam ik deze keer volgas. Toen hadden we geen schrik, alles uit de kast op zo’n kwalificatieband. Dat zijn wel hele speciale dingen, niet wetende dat het ding meteen kapotging.”

Tekst loopt door onder de foto

Jurgen van den Goorbergh ging in 1997 vanaf de eerste rij van start, maar wist dat hij er weinig plezier aan zou beleven.

Foto: Gold and Goose / Motorsport Images

Die vrees kwam ook daadwerkelijk uit toen de race eenmaal begonnen was. “Op de dag van de race wist ik meteen dat het niet lang zou duren. In de opwarmronde voelde ik al dat het niet lang zou duren. Ik zei tegen m’n monteurs: ‘Misschien loopt deze motor een of twee rondjes, maar dan is het klaar’. Ik hoorde de motor in de opwarmronde al kapotgaan en dan kun je niets meer doen. Dat duurde niet lang. Ik hoorde het rammelen en ineens sloeg het blok vast in de tweede ronde.”

Van den Goorbergh kende in 1999 een pijnlijk, maar tegelijkertijd ook memorabel moment mee tijdens de TT. “Ik heb met de MUZ destijds het snelheidsrecord vallen gepakt”, lacht Van den Goorbergh. “Ik hoop niet dat iemand dat ooit nog gaat verbeteren. Het was op het rechte stuk richting de Stekkenwal. Daar zat in die tijd nog een flauw knik in, die was vol gas en daar kwam je niet eens met de knie aan de grond. Aan het eind ging je pas echt de Stekkenwal in, maar mijn voorband lag er af. Er was dus iets geëxplodeerd. Ik kon niet met de ogen knipperen of ik lag er al af. Dat zijn wel de momenten die je bijblijven. Ik weet nog precies hoe het ging. De motor was afgeschreven, de training werd stilgelegd omdat overal brokstukken lagen. Twintig minuten later had ik een ander pak aan en kon ik weer rijden, maar mijn teamgenoot Luca Cadalora besloot naar aanleiding van die klapper niet meer te rijden.”

De TT is van het volk

Na vijftien jaar is Van den Goorbergh terug in de Grand Prix-paddock, nu als vader, begeleider en rijdercoach van zijn zoon Zonta. Het valt volgens hem heel erg mee wat er in die tijd veranderd is. “Heel veel dingen zijn ook hetzelfde gebleven. Ik ken nog ontzettend veel mensen die hier al rondliepen in mijn tijd. Die waren toen misschien monteur, zijn toen chefmonteur geworden en sommigen staan nu aan het hoofd. KTM-teammanager Francesco Guidotto bijvoorbeeld, Antonio Jimenez is nu de crew-chief van Aleix Espargaro bij Aprilia. Dat zijn allemaal jongens waar ik ook mee gewerkt heb, dat is ook wel leuk om ze dan weer te spreken. Nu gaat het over mijn zoon, dat volgen ze dan ook. Er is niet heel veel veranderd. Het is wat moderner geworden, maar dat zijn kleine beetjes. Bij ons was het ook al druk in de paddock. Het is goed, maar ik ben ook wel blij dat ik er [na mijn carrière] een tijdje uit ben geweest. Iets nieuws, ik ben er vijftien jaar uit geweest en dan kwam ik alleen in Assen. Dat was prima, het was zat. Nu ben ik er iedere week.”

De magie van de TT is hetzelfde gebleven. Dit weekend zitten er weer 100.000 toeschouwers op de tribune om de coureurs naar de overwinning te schreeuwen. “De TT is een evenement van het volk, niet voor de bobo’s", probeert Van den Goorbergh de TT te duiden. "Het zijn de diehard fans die op de TT afkomen en je altijd aanmoedigen. Dat gevoel krijg je alleen tijdens de TT. Er zitten straks 100.000 mensen die je naam scanderen. Dat heeft Zonta nog niet in de gaten, maar dat gaat wel gebeuren. Die impact is heel groot. Zonta heeft daar nog niet echt een idee van, die heeft pas sinds twee maanden een handtekening. Maar ik zal ‘m ook wel behoeden voor die enorme drukte van buitenaf, dat moet je een beetje voorkomen. De TT is een speciaal evenement voor de Nederlander, wij hebben niet zoals de Spanjaarden vier races per jaar. Het is eenmalig en dat brengt veel teweeg. Nu hebben we een uitverkocht huis en dat gaat wel wat worden.”