De beste races van Rossi: Het begin van zijn tweede carrière

Tien overwinningen behaalde Valentino Rossi gedurende zijn loopbaan op het TT Circuit van Assen, waarvan we die uit 2017 eerder al behandeld hebben. Het is een plek waar de coureur altijd een speciale band mee heeft gehad, zeker nadat het Nederlandse publiek hem omarmde. Rossi is niet voor niets recent gehuldigd tot ereburger van de Drentse stad. Maar zoals dat gaat met dingen waar er veel van zijn, is het ene moment significanter dan het andere. En zo komen we uit bij zaterdag 29 juni 2013, de zevende ronde van het wereldkampioenschap.

Daar ging overigens nog wel iets aan vooraf. Op 10 oktober 2010 had Rossi voor het laatst op de hoogste trede van het podium gestaan. Hij maakte de stap naar Ducati in 2011, waar men met een zak geld de grootste rijder aller tijden binnenhaalde om successen te halen. De Italiaanse stal had in een eerder stadium al eens met Rossi gesproken, maar de partijen waren nooit tot elkaar gekomen. Het werd een waardeloze tijd. Rossi kon niet overweg met de Desmosedici, ondanks dat hij net als na zijn overstap naar Yamaha de eigen crew mocht meenemen. Zonder grote successen en met hangende pootjes ging Rossi in 2013 terug naar Yamaha, waar hij in 2004, 2005, 2008 en 2009 wereldkampioen werd. Het was de plek waar Rossi nog een poging wilde doen om die tiende wereldtitel binnen te slepen.

Zie ook:

Lang duurde het niet voordat Rossi weer vertrouwd was met de machine, die in 2011 en 2012 ontwikkeld was door Jorge Lorenzo, die dat bewuste weekend in Assen zijn sleutelbeen brak en op de laatste zaterdag van juni gewoon weer in actie kon komen. Voor Rossi duurde het in feite zeven races voordat hij weer volledig vertrouwd was met de machine. Vanaf de vierde startplek moest de Italiaan in eerste instantie drie Honda’s voor zich dulden, maar die peuzelde hij stuk voor stuk op. Eerst Stefan Bradl, daarna Marc Marquez, toen nog een MotoGP-rookie, en vervolgens Dani Pedrosa.

Uit de Ramshoek nam Rossi iets meer snelheid mee en kon hij Pedrosa bij het insturen van de Geert Timmer-bocht passeren. Het publiek op de tribune werd daardoor in vervoering gebracht door The Doctor. Pedrosa kon nog wel een paar ronden aanhaken, maar de Repsol Honda-man kreeg geen kans meer om Rossi in te halen. Hij zakte weg en verloor de podiumplek aan Cal Crutchlow en Marquez. Rossi reed solo naar de finish, in de Yamaha-pitbox konden zijn vertrouwelingen hun zenuwen amper de baas. Het was misschien niet de meest enerverende race van zijn loopbaan, maar de overwinning was op persoonlijk vlak zeer belangrijk voor Rossi: hij kon nog winnen in de MotoGP.

“Dit was een van mijn meest speciale overwinningen”, zei Rossi na afloop, terugkijkend op de periode bij Ducati. “Deze wilde ik zo graag en vooral omdat het onverwacht kwam. Deze overwinning staat op het podium wat betreft de belangrijkste overwinningen in mijn carrière, het duurde zo lang voordat ik weer won. Ik wist niet eens zeker of ik nog wel kon winnen, mijn laatste overwinning op Sepang was ik bijna vergeten. Het waren twee moeilijke seizoenen vol frustraties en met slechte resultaten.”

Voor Rossi was het zijn tachtigste overwinning, zijn eerste overwinning in tweeënhalf jaar. Eentje voor in de boeken, zoals Rossi het zelf zou omschrijven.