Column Randy Mamola: Eindelijk een overwinning voor Cal

Zoals ik een aantal dagen geleden al zei in gesprek met Mick Doohan, zorgen de Michelin-banden voor heel wat drama in het kampioenschap. Dat hebben we al diverse malen op een droge baan gezien, maar nu bewijst zich dat ook wanneer het begint te regenen. Tel bij het cruciale element als de nieuwe banden de nieuwe elektronica op en de deur staat open voor opmerkelijke gebeurtenissen die we jarenlang niet hebben meegemaakt: twee rijders van satellietteams winnen een race, en we zijn pas net over de helft van het seizoen. 

Ik was erg blij toen Cal Crutchlow zijn eerste MotoGP-zege boekte. Ik ken hem goed en ik weet hoe hard hij werkt. Hij houdt van racen. In 2009 was hij wereldkampioen Supersport en stond al op het podium in de MotoGP, maar geen enkel gevoel komt in de buurt bij het winnen van een Grand Prix. Maar naast al zijn harde werk en zijn kwaliteiten ben ik vooral blij omdat hij een authentieke jongen is, een van de aardigste personen in de paddock, en absoluut een van de eerlijkste. 

Waar de meerderheid van de rijders die uitkomen voor satellietteams klagen over het gebrek aan steun van de fabrikant of het gebrek aan onderdelen, heeft hij er geen moeite mee om te erkennen dat Marc Marquez op de Honda van Cecchinello net zo snel zou zijn als op zijn Repsol gekleurde motor. Bovendien erkent Cal dat hij niet in staat zou zijn mee te doen om de podiumplaatsen als hij op de oranje motorfiets zou zitten. Ik ben blij dat jongens zoals hij en Jack Miller dit jaar races hebben kunnen winnen. Zij profiteerden optimaal van de baanomstandigheden.

Unieke prestatie

Op Brno kreeg Crutchlow het moeilijkste uit de sport voor elkaar: iets dat heel ingewikkeld is er eenvoudig uit laten zien. Uiteraard werd hij geholpen door de bandenkeuze, net als Valentino Rossi. Maar hij deed wat hij moest doen. Crutchlow leek vol vertrouwen tijdens de zeer listige omstandigheden, net als Miller in Assen. De beslissing om twee harde banden te monteren, zonder hen getest te hebben, gaat in tegen het principe dat je niet moet racen op banden die je niet eerder gebruikt hebt. Maar die dapperheid is het bewijs van een echte persoonlijkheid. 

Cal is zo’n rijder die niemand onverschillig laat. Hij heeft een sterk karakter en zegt graag wat hij denkt. Daardoor heeft hij veel fans, maar ook tegenstanders. Sinds zijn komst in het kampioenschap heeft hij op drie verschillende motoren geracet (Yamaha, Ducati en nu Honda) en met al deze merken stond hij minstens eenmaal op het podium. Hij is een competitief beest. We hebben het hier over een van de fysiek meest fitte rijders van het veld, iemand die vaak op de fiets zit en traint met Mark Cavendish, een van zijn beste vrienden.

‘Good old’ Cal heeft tien jaar moeten wachten op zijn zege in het kampioenschap. Ik weet zeker dat hij zichzelf nog beter op de kaart zet. Mogelijk opent dit wat deuren voor de toekomst.