Column Randy Mamola: De twee kanten van Valentino Rossi

Na het weekend in Qatar, waar de start van het kampioenschap plaatsvond, zie ik geen betere manier om als columnist debuteren dan het te hebben over de contractverlenging van Valentino Rossi bij Yamaha. In deze columns probeer ik altijd eerlijk te zijn ten opzichte van mezelf. Dat betekent dat ik soms uitlatingen zal doen die niet iedereen waardeert. Dit zeg ik omdat ik me ervan bewust ben dat de ster van deze column de rijder is met de grootste fanschare in de geschiedenis van de sport, met alles wat dat impliceert. Maar laten we beginnen.

De prestaties van Valentino worden waarschijnlijk nooit meer geëvenaard. Ik doel dan niet alleen op zijn statistieken - zijn titels, overwinningen en dergelijke - maar met name op wat hij de voorbije twee seizoenen bereikt heeft. En dat is iets dat zijn opponenten openlijk erkennen. Dat iemand van 37 jaar en met zo’n staat van dienst in staat is om voldoende motivatie te vinden om zichzelf te herontdekken en te strijden tegen veel jongere rijders, en hen zelfs te verslaan, is iets dat voor iedereen inspirerend moet werken.

We zagen het in 2015, een seizoen dat Rossi van de eerste tot de laatste race perfect gepland had. Gedurende deze negen maanden werkte hij aan zijn opties om zijn tiende titel te pakken, een titel die voor hem één van zijn meest speciale zou zijn geweest. Tijdens deze winter was ik op Phillip Island voor de tweede wintertest. Daar viel me iets op: ik had Rossi nog nooit zo hard zien pushen tijdens de voorbereiding op een nieuw seizoen. En afgelopen zondag, toen hij minder dan drie seconden achter de winnaar eindigde in een race die zeven seconden sneller was dan de editie van vorig jaar, is opmerkelijk. Ik wil niet zeuren maar het leeftijdsaspect is geen irrelevante vraag in dezen.

Het afgelopen weekend toonde niet alleen de mooiste kanten van de racesport, we konden ook de slechtste kanten zien, een herhaling van wat we eind vorig seizoen doormaakten. We hoorden Valentino zeggen dat Jorge niet dapper genoeg is om voor Ducati te tekenen. Later zagen we een verbaal moddergooien tussen hen, en tijdens de laatste training zelfs een clash op de baan. Als we ons tijdens de eerste Grand Prix al in deze situatie bevinden, wil ik er niet aan denken hoe de spanning toeneemt naarmate het seizoen vordert. Als Jorge uiteindelijk zijn contract bij Yamaha verlengt, is het onmogelijk om drie jaar lang die spanningen binnen het team te handhaven. En zeker niet in de huidige situatie, waarbij de frictie permanent aanwezig is vanwege de minimale verschillen tussen de drie beste fabrikanten.

Het is overduidelijk dat Rossi meer fans aan zijn zijde heeft dan welke andere rijder ook, maar ik denk niet dat het goed is voor de sport dat er dingen gebeuren zoals in Qatar, waar Marc en Jorge werden uitgejouwd na zo’n geweldige race. Ik voelde schaamte en ik zou graag denken dat Valentino dat ook voelde. 

Ik ben bang om te bedenken wat er nog meer gaat komen, ik wil het me niet eens voorstellen. We hebben het in het voetbal al gezien maar dit, mannen, is een andere zaak. Ik droom niet dat Marc, Jorge en Vale elkaars hand schudden en opeens vrienden worden, iets dat ik eerder heb gezien met Rainey en Schwartz. Twee mannen die elkaar haatten en nu goede vrienden zijn. Het enige dat ik wil, is dat het gezonde verstand weer wat meer gebruikt wordt.