Analyse: Waarom Suzuki in 2020 zo succesvol is in de MotoGP

Hij gunde het zijn teamgenoot Alex Rins van harte, maar wat had Joan Mir zelf graag op de bovenste stek van het podium gestaan. Hij heeft dit seizoen al vijf keer van de prosecco mogen proeven, maar het smaakt toch net iets beter wanneer je op de hoogste trede staat. Veelzeggend waren zijn woorden na afloop van de podiumceremonie. Het kampioenschap is natuurlijk belangrijk, maar voor Mir telt op dit moment nog wat anders: “Er zijn andere rijders die zich meer bekommeren om het kampioenschap, ik wil gewoon graag een wedstrijd winnen. Ik ga mijn aanpak daarom ook niet veranderen.” En waarom zou hij ook? Zijn aanpak werkt tot nu toe heel goed, al vreesde hij er zondag in de slotfase van de race wel voor dat Maverick Viñales nog langszij zou komen. Het kwam doordat de achterband van de Suzuki flink versleten was tegen het eind van de race, doorgaans een sterk punt van de GSX-RR.

En dat brengt ons meteen bij de reden waarom de Suzuki-rijders in 2020 zo ontzettend sterk zijn. De GSX-RR is een zeer goed gebalanceerde machine die in de meeste omstandigheden erg zuinig is op de banden. Daardoor hoeven de rijders minder vreemde toeren uit te halen, al blijven de kwalificaties over het algemeen nog een punt van zorg. Juist omdat de Suzuki zo goed omgaat met de banden, is het heel lastig om ze in een kwalificatierun snel op temperatuur te krijgen en het maximale van zo’n band te vragen. In Aragon lukte het Mir overigens heel aardig, hij mocht vanaf de tweede rij starten. Rins kwam vanaf de tiende stek, maar lag na een fabelachtige eerste ronde al op de vierde plaats. In een seizoen waarin consistentie zo belangrijk is, laat Mir keer op keer zien dat hij tot de favorieten voor de wereldtitel hoort. En dan te bedenken dat hij nog geen enkele MotoGP-race gewonnen heeft.

Alex Rins werd voor dit seizoen gezien als de kopman binnen die formatie, maar door een ongelukkige samenloop van omstandigheden leken zijn titelkansen al in een vroeg stadium verkeken. De Spanjaard, zondag met zijn 24 jaar de oudste rijder op het podium, liep een vervelende schouderblessure op bij een crash in Jerez. Het duurde een paar races voordat hij die klap enigszins te boven was, daarna liet hij nog enkele uitstekende kansen op eremetaal liggen. In Oostenrijk vocht hij om de overwinning totdat hij crashte en in Le Mans gebeurde vorige week hetzelfde: Rins was de snelste man op de baan toen hij onderuit schoof en puntloos bleef. Toch staat Rins met drie nulscores op slechts 36 punten van zijn teamgenoot en is er dus nog van alles mogelijk in de titelstrijd.

Suzuki heeft niet onder alle omstandigheden de snelste motor, maar het feit dat  coureurs er zo constant mee kunnen presteren is waarom Mir op dit moment pole-position heeft voor de wereldtitel.

Quartararo’s veerkracht wordt op de proef gesteld in Teruel GP

Het gaat Fabio Quartararo niet bepaald voor de wind. Hij won in Barcelona zijn derde race van het seizoen, maar deze triple-header loopt niet bepaald op rolletjes voor de Fransman. In Le Mans werd hij overvallen door de regen en moest hij racen in omstandigheden waar hij amper ervaring mee had. In Aragon hoopte Quartararo dat recht te zetten en dat leek ook wel tot de mogelijkheden te behoren. Ondanks twee forse valpartijen op vrijdag en zaterdag had Quartararo een aardige snelheid te pakken, hij trainde zelfs pole-position.

De race was echter niet wat Quartararo zich ervan had voorgesteld. Hij kon de eerste rondjes nog aardig meekomen, maar zakte daarna vlotjes weg richting de achterhoede. Hij bereikte de finish op een achttiende plaats. Het was gissen naar de oorzaak voor Quartararo, die op zijn dashboard een melding kreeg dat de bandendruk van zijn voorband veel te hoog opliep. Geruchten deden de ronde dat de fout bij het team zou liggen, maar dit is officieel niet bevestigd door bandenleverancier Michelin, noch door het team.

Dankzij een puntloos optreden is Quartararo voor het eerst dit seizoen zijn leidende positie in het wereldkampioenschap kwijt. Met nog vier races te gaan wordt het heel interessant om te zien hoe de coureur zich aankomend weekend terug probeert te knokken.  

Wedstrijdleiding slaat plank volledig mis met straffen voor Moto3-coureurs

We hebben het in deze rubriek al vaker gehad over het gevaarlijke rijgedrag van coureurs in de Moto3-klasse en het feit dat de wedstrijdleiding niet goed weet hoe men daarmee om moet gaan. Het was zaterdagmiddag weer eens raak in de Moto3-kwalificatie. Een groot aantal coureurs zweefde langzaam over het circuit, in afwachting van de juiste slipstream om het karretje bij aan te haken. Alles om te jagen op een goede startpositie. Nou zijn die startposities over het algemeen niet zo relevant in Moto3, maar coureurs halen alles uit de kast om zo ver mogelijk naar voren te starten. Het feit dat ze daarbij steeds meer gevaarlijke toeren uithalen om een goede slipstream te vinden is echter zorgelijk. Het is onsportief om zo een poging van een concurrent te verstoren die wel bezig is met een snelle ronde, maar het is ook nog eens levensgevaarlijk om zo langzaam rond te hangen op een 'live' circuit. Het is wachten tot het echt misgaat.

De wedstrijdleiding heeft er de handen vol aan, maar het effect is minimaal. Zaterdagavond verscheen een bulletin van de FIM-stewards waaruit bleek dat er achttien straffen waren uitgedeeld. Voor sommige coureurs was het al de vierde keer dit seizoen dat ze op het matje moesten komen, het jaar is amper tien wedstrijden oud. Genoeg bewijs om te stellen dat het huidige straffensysteem geen enkel effect heeft op het gedrag van de jongelingen. En het is ook wel begrijpelijk. Tot nu toe krijgen rijders straffen waarmee de trainingstijd in moeten leveren. Een aantal rijders mag komend weekend tijdens de Teruel GP niet in actie komen in het eerste kwartier van de eerste vrije training, anderen moeten de laatste 25 minuten van de derde training uitzitten.

Maar met de genoemde straffen doet men de coureurs amper pijn, rijders hebben immers al een volledig weekend op het circuit van Aragon gereden. Er zijn wel degelijk zware maatregelen te bedenken die coureurs wel treffen waar het echt pijn doet, zoals schorsingen voor races en het afnemen van WK-punten. Tijd dat de wedstrijdleiding eens serieus ingrijpt, voordat het echt misgaat (met alle gevolgen van dien).