Analyse: Waarom het podium van Aprilia geen uitzondering is

Aprilia was jarenlang het lelijke eendje van de MotoGP-grid. De Italiaanse constructeur had een machine die niet betrouwbaar was, niet snel genoeg was en het management blonk ook niet uit door de onhandige keuzes die soms gemaakt werden. Het merk was een vaste klant in de MotoGP, maar wel in de achterhoede. De ommekeer met de RS-GP kwam eigenlijk pas in 2020, toen voor het eerst duidelijk werd dat er wel degelijk potentie zat in de Italiaanse machine. Er werden mensen van andere teams aangetrokken, de poppetjes werden op de juiste plek gezet en er werd vooral keihard gewerkt aan de ontwikkeling van de RS-GP.

Daarnaast profiteerde Aprilia van het zogenaamde concessiesysteem, waardoor fabrikanten een aantal uitzonderingen krijgen als ze in een bepaalde periode niet goed genoeg presteren. Denk hierbij aan onbeperkt ontwikkelen van het motorblok, onbeperkt testen voor de niet-racerijders van de fabriek en tal van andere zaken. Dat het concessiesysteem een succes is in de MotoGP, bleek eerder al uit de successen van Suzuki en KTM. Suzuki viel in 2018 onder het concessiesysteem en leverde amper twee seizoenen later een wereldkampioen af met Joan Mir. KTM heeft afgrijselijk veel geld tegen het MotoGP-project aangesmeten, maar de Oostenrijkers hebben ook wel degelijk baat gehad bij het concessiesysteem. Het is simpelweg de enige manier om op relatief korte termijn de aansluiting te vinden bij de gevestigde orde.

Aan het begin van de pandemie werden verschillende afspraken gemaakt door de constructeurs om geen verregaande ontwikkelingen meer te doen. Het updaten van motorblokken werd zelfs helemaal in de ban gedaan. Alleen de concessieteams mochten doorgaan met ontwikkelen, maar dat betekende nog niet dat de andere fabrikanten totaal stilstonden. Als de gevestigde orde op halve kracht doorgaat met ontwikkelen, moet een achterblijver twee keer zo hard werken om de achterstand helemaal weg te werken. Zeker als het – zoals in de MotoGP – gaat om honderdsten en soms duizendsten van een seconde.

De basis van Aprilia was al een tijdje goed, maar de betrouwbaarheid liet het merk te vaak in de steek. Ook dit seizoen. Maar dat Aleix Espargaro en zijn team nu beloond zijn met een podium in de Britse Grand Prix, is meer dan terecht. En het zal niet bij dit ene succes blijven. Aprilia heeft een goede stap gemaakt om definitief de aansluiting te krijgen op het hoogste niveau. En gaat het toch mis? Dan hebben ze altijd nog Espargaro die de boel tot de orde kan roepen met zijn spraakmakende quotes.

Met de MotoGP zit het intussen ook wel goed, zo kunnen we stellen. Voor het eerst in het MotoGP-tijdperk eindigden op Silverstone zes verschillende fabrikanten in de top-zes van een race. Het gebeurde een keer eerder in de zwaarste klasse: tijdens de Grand Prix van Joegoslavië van 1972 stonden er ook zes merken in de top-zes. Pure reclame voor de sport en een compliment voor de makers van het reglement.

Fenati, Fenati en nog eens Fenati: Wat een masterclass van de ‘Bad Boy’

Er wordt in de analyse op maandag niet vaak over Moto3 geschreven, maar met uw welnemen wil ik daar vandaag verandering in brengen. Er is namelijk een goede reden voor en die reden heet Romano Fenati. Net als u en ik heeft Fenati fouten gemaakt in zijn leven, al had hij de pech dat de hele wereld meekeek toen hij in de fout ging. Het is inmiddels drie jaar geleden dat Fenati op het circuit van Misano naar de rem van een concurrent greep. Het was een gigantische fout en de coureur raakte daarna zo’n beetje alles kwijt. Zijn toenmalige zitje, zijn werk voor het jaar erop en een aantal sponsoren. Hij deed een stap terug, zat op de blaren en kwam na enkele maanden van bezinning tot een betere versie van zichzelf.

In de uiterst lastige Moto3-klasse keerde Fenati terug en daar heeft hij bij tijd en wijle moeite gehad om boven de middelmaat uit te stijgen. In 2021 is Fenati echter bezig aan een solide campagne en het absolute hoogtepunt kwam afgelopen weekend op Silverstone. Het voormalige vliegveld van de Royal Air Force heeft dusdanig veel vloeiende bochten dat de stijl van Fenati er zo’n beetje voor gemaakt is. Maar toch moet een rijder op zijn manier de knop kunnen omzetten om prestaties te leveren. Het hele weekend waren we in de Moto3-klasse getuige van een masterclass. Fenati reed zijn snelle rondjes alleen, terwijl zijn concurrenten vaak zochten naar een slipstream of referentie. Hij topte elke sessie van het weekend en ging in de race ook voortvarend van start.

Alleen Niccolo Antonelli kon hem aardig volgen, maar uiteindelijk kwam de overwinning van Fenati nooit in gevaar. Het is makkelijk om bij Fenati altijd terug te denken aan dat moment in Misano van een paar jaar geleden. Hij is niet van onbesproken gedrag, maar heeft op de blaren gezeten en zijn leven gebeterd. Het talent van Fenati – dat staat buiten kijf – is gelukkig niet verloren gegaan door alle commotie. Het was een feest om de Moto3-race te kijken.