Analyse: Waarom Aprilia de grootste test tot nu toe wordt voor Viñales

Aprilia was tot dit seizoen het lelijke eendje van de MotoGP. De machines van het Italiaanse merk waren te langzaam en bovendien onbetrouwbaar. De formatie, gerund door Gresini Racing, kwam nooit los uit de achterhoede van de koningsklasse. Er werden stappen gezet met het materiaal, maar eigenlijk was lange tijd duidelijk dat er in de structuur van het team fundamenteel zaken moesten veranderen om succesvol te worden. Dat gebeurde in 2019 met de komst van Massimo Rivola, een voormalig werknemer van Ferrari in de Formule 1. Hij moest Romano Albesiano aflossen als teammanager zodat die zich meer kon bezighouden met het technische aspect van de formatie, iets waar hij beter in was dan het hebben van een hoge functie in een team. Ook kreeg Aprilia meer budget waardoor het team personeel van andere fabrikanten kon vastleggen.

De structuur van Aprilia Racing gaat deze winter overhoop. Gresini Racing gaat weer met een eigen team in de MotoGP starten en het Aprilia-fabrieksteam wordt eindelijk een eigen entiteit. Het valt niet te ontkennen dat men sinds de komst van Rivola wel degelijk stappen gezet heeft, maar Aprilia heeft zich de afgelopen jaren geen dienst bewezen als het gaat om de samenwerking met personeel en coureurs. Denk eens aan de kwalitatief goede coureurs die met Aprilia hun Waterloo vonden in de MotoGP: Scott Redding, Sam Lowes, Bradley Smith en Andrea Iannone. Toegegeven, die laatste had het vooral aan zichzelf te danken dat hij in Maleisië een ‘besmette biefstuk’ op zijn bord kreeg en dus voor meerdere jaren geschorst werd voor het gebruik van verboden middelen. Enkel Aleix Espargaro heeft zich voor langere tijd kunnen binden aan Aprilia en heeft zich opgeworpen als een ware kopman. Maar of de Catalaan de kwaliteiten heeft om Aprilia naar podiums en overwinningen te brengen? Dat is nog maar de vraag.

Wel het talent, niet altijd de mentaliteit

Het is met de beschreven voorgeschiedenis van Aprilia niet te zeggen dat Viñales hoe dan ook zal slagen, maar het is ook wat te makkelijk om te stellen dat het weer niets gaat worden. Op een dag dat alles voor de wind gaat is Viñales nog altijd een van de meest getalenteerde coureurs op de MotoGP-grid. Maar ook is duidelijk dat de man uit Figueres soms een arm om de schouder nodig heeft. Zelfs het aantrekken van zijn persoonlijke vriend Esteban Chaves als crew-chief bracht Viñales niet in rustiger vaarwater. Viñales maakte aanwijsbare fouten, zei dingen die niet handig zijn en versleet een paar crew-chiefs. Toch is hij niet de enige schuldige in deze kwestie, ook het management van Yamaha heeft steken laten vallen om het Viñales zo goed mogelijk naar de zin te maken. Die arm om de schouder ontbrak bij Yamaha. Chaves werd na een beslissing van Yamaha zomaar vervangen. Zodra Fabio Quartararo naar het fabrieksteam gehaald werd, was duidelijk dat Viñales op het tweede plan terecht zou komen. Niet hij moest Yamaha de eerste titel sinds 2016 schenken, Quartararo was (en is) de nieuwe man die het moet doen voor de formatie uit Iwata.

Dat de soap rond Viñales zo zou escaleren bij Yamaha, is niet goed voor het imago van de coureur maar ook voor Yamaha is het een schadelijke kwestie. Het is voor Viñales te hopen dat Aprilia op dat vlak meegekeken heeft en de lessen getrokken heeft uit de fouten die door Yamaha gemaakt zijn. De vertrouwensband tussen coureur en team is – zoals het verleden vaak uitgewezen heeft – ontzettend belangrijk. Het is een van de bepalende factoren of de samenwerking een succes kan worden. Maar ook een coureur moet zich omringen met de juiste mensen, een goede manager die het beste met een atleet voor heeft. Dat leek er in het verleden nogal eens aan te schorten bij Viñales. Hij zette Paco Sanchez, inmiddels manager van Joan Mir, aan de kant. Ook vader Angel Viñales heeft geen al te beste reputatie in de paddock, zijn recente uitspattingen op sociale media dat Yamaha de machine van zijn zoon zou saboteren hebben daar ook niet aan bijgedragen.

Is Aprilia ook op de lange termijn interessant voor Viñales?

Na de TT van Assen maakte Viñales bekend te vertrekken bij Yamaha, maar in die fase was ook al duidelijk dat hij geen andere optie had dan naar Aprilia te gaan. Dat hij afgelopen zaterdag uitgerekend bij de Italiaanse televisie voor het eerst reageerde op zijn schorsing en niet bij de Spaanse pers, is ook veelzeggend. Een sabbatical is in deze tijd onmogelijk, met de stroom aan jong talent moet je elke twee weken in de MotoGP aan de bak om relevant te blijven voor teams (zie Andrea Dovizioso). Viñales heeft een eenjarig contract getekend met een optie voor nog een jaar, wat erop duidt dat hij kansen ziet om zijn carrière mogelijk elders voort te zetten. Ducati toonde immers serieuze belangstelling in de winter van 2019-2020, waardoor Viñales van Yamaha uiteindelijk een aantrekkelijkere deal kreeg. Of Ducati met haar eigen nieuwe strategie nog steeds op de markt is voor de Spanjaard, moet blijken.

Terug naar Aprilia. De komst van Viñales is voor de dochteronderneming van de Piaggio Group een belangrijk meetmoment. Aleix Espargaro heeft laten zien een degelijke coureur te zijn, maar het team krijgt met Viñales een bewezen MotoGP-racewinnaar op de RS-GP. Het is dus ook het moment dat duidelijk wordt wat Espargaro waard is en wat de machine waard is in de top van de MotoGP. Het is een mooie test, voor Aprilia om een nieuwe stap te maken en de aansluiting te krijgen bij de andere constructeurs in het kampioenschap. Voor Viñales is het mogelijk de laatste kans om nog iets van zijn carrière te maken.

Of het iets gaat worden? Ondergetekende durft er (nog) geen geld op in te zetten, maar duidelijk is dat er nog wel wat obstakels overwonnen moeten worden om dit project te laten slagen.