Analyse: Lorenzo's start bij Ducati in perspectief geplaatst

Rijder	Jaar	Punten	Overwinningen	Podiums	Beste finish	Positie in kampioenschap
Casey Stoner	2007	185	5	7	1e	1e
Andrea Iannone	2015	118	0	2	2e	3e
Valentino Rossi	2011	98	0	1	3e	4e
Loris Capirossi	2003	96	1	3	1e	4e
Andrea Dovizioso	2013	81	0	0	4e	7e
Troy Bayliss	2003	79	0	2	3e	5e
Jorge Lorenzo	2017	65	0	1	3e	9e
Carlos Checa	2005	51	0	0	5e	10e
Nicky Hayden	2009	46	0	0	5e	13e
Sete Gibernau	2006	44	0	0	4e	13e
Marco Melandri	2008	32	0	0	5e	14e
Cal Crutchlow	2014	28	0	0	6e	14e

Als vanzelfsprekend moet gezegd worden dat de competitiviteit van Ducati gedurende de jaren flink verschillend is geweest met het debuut van Casey Stoner in 2007, het jaar dat hij de titel won, als absolute uitschieter. De Australiër greep vijf overwinningen en zeven podiums in de eerste negen races. Het is nauwelijks een eerlijke vergelijking voor Lorenzo.

Aan de andere kant was de periode tussen 2011 en 2013 een minder goede voor Ducati. De prestaties van Valentino Rossi en Andrea Dovizioso tijdens hun debuut spreken tot de verbeelding wanneer we ze afzetten tegen de resultaten van Lorenzo.

De meest eerlijke vergelijking van de Spanjaard is die met Andrea Iannone. Hij was in 2015 competitiever dan de voorgaande jaren, maar kon niet tippen aan het niveau uit het Stoner-tijdperk.

Gezien de dramatische eerste seizoenshelft van Iannone bij Suzuki, is het haast onvoorstelbaar dat de Italiaan in het eerste deel van 2015 een zeer constante factor was met twee podiums en in alle races finishes bij de eerste zes. Het was genoeg om na Rossi en Lorenzo de ‘best of the rest’ te zijn halverwege het seizoen.

Er zijn echter verzachtende omstandigheden voor Lorenzo. De eerste is dat Iannone twee jaar voor het satellietteam van Ducati reed voor hij de opstap naar het fabrieksteam maakte, en dat hij niet zijn rijstijl hoefde aan te passen aan een ander type motor zoals Lorenzo dat wel moest vanaf de Yamaha.

De tweede is dat het MotoGP-veld veel dichter bij elkaar zit dan twee jaar geleden. Op een slechte dag kon Iannone niet lager dan zesde eindigen, terwijl de huidige generatie satellietrijders veel competitiever is dan destijds en een slechte dag zomaar een finish buiten de top-tien op kan leveren.

Om die reden is het moeilijk om een goede vergelijking te maken en Lorenzo zal weinig troost halen uit het hebben van betere statistieken dan Carlos Checa en Sete Gibernau. Beide zaten diep in de herfst van hun carrière op het moment dat ze naar Ducati kwamen.

Nicky Hayden en Marco Melandri werden als betrouwbare nummers twee naast Stoner getekend, in plaats van sterren die voor eigen kans mochten gaan. De tranentrekkende eerste seizoenshelft van Cal Crutchlow bij Ducati is iets wat bijna niet te matchen valt.

Het is duidelijk dat de aanpassing van Lorenzo bij Ducati langer duurt dan de man zelf had gewild, de statistieken uit de eerste negen wedstrijden zijn niet de meest plezierige om te lezen, zeker niet omdat Dovizioso aan de andere kant van de pitbox zich ontpopt heeft tot een waardige titelkandidaat.

Het feit dat Lorenzo in de vier races tussen Jerez en Barcelona wat regelmaat vond en zelfs zo nu en dan even aan de leiding reed, is een veelbelovend teken en zou een solide basis moeten zijn voor resultaten vanaf Brno.

Nu de hoge verwachtingen getemperd zijn zouden een paar goede resultaten, een paar podiums, wat goede kwalificatie in combinatie met minder anonieme weekenden waarschijnlijk goed genoeg zijn om van 2017 een succes te maken in de ogen van de meeste kenners.