Analyse: Hoe Binder op slicks zegevierde in de Oostenrijkse chaos

De eerste 25 ronden van de tweede MotoGP-race op het circuit van Spielberg waren intens genoeg voor een uitvoerige analyse. Het vermakelijke was echter dat de eerste 75 procent van de race - en in feite ook de rest van het raceweekend - compleet irrelevant werd toen de lang aangekondigde regen eindelijk viel op de Red Bull Ring. Alleen de laatste vier rondjes telden mee. Over het hele circuit werden de witte vlaggen met rode kruizen gezwaaid ten teken van de regenval, maar vooral in de derde en vierde sector waren de omstandigheden slecht. De diverse jonge rijders in het kopgroepje, met name Pecco Bagnaia en Jorge Martin waren er eerlijk over, vonden het een goed idee dat Marc Marquez – met zijn 28 jaar de oude rot van het gezelschap – vooraan de groep zou postvatten. Hij was de eerste die de pits binnenreed en kreeg vier rijders mee in zijn kielzog. Eén coureur in de kopgroep besloot te vertrouwen op zijn instinct en bleef buiten: Brad Binder. Daarachter waren er nog een paar die door buiten te blijven ineens meededen om het podium. Aleix Espargaro, Iker Lecuona en Valentino Rossi hoorden bij die groep. Ook zij speelden alles of niets.

Een wanhoopspoging of een weloverwogen keuze?

Voor al deze heren gold dat er op dat moment geen weg terug was. De sleutel lag aan het eind van die 25ste ronde: wisselen of niet? Hoe komt de keuze om buiten te blijven tot stand, was de simpele vraag na afloop aan Binder. “Ik zag iedereen naar binnen gaan en wist dat er voor mij een kans lag. Ik besloot de gok te wagen”, verklaarde hij zijn keuze die ten grondslag lag aan de ‘verschrikkelijke race’ die Binder tot dan toe reed. “De motor werkte voor geen meter, het was iets wat buiten onze macht lag. Ik deed m’n best, maar toen ik deze kans zag besloot ik de gok maar te nemen. Ik had niet echt tijd om erover na te denken, ik moest het gewoon doen.” Binder werd bovendien niet gehinderd door zijn positie in het kampioenschap. De coureur speelt niet echt een rol in de titelstrijd en kon derhalve vrijuit rijden. Een andere factor was dat het de thuisrace was van KTM. Een jaar geleden zegevierde Miguel Oliveira al voor KTM in Oostenrijk en het belang van succes in de eigen achtertuin is gigantisch. Desondanks nam de coureur een gigantische gok. Binder staat niet bepaald bekend als een goede regenrijder, iets waar hij in de eerste twee jaar van zijn loopbaan op het hoogste niveau aardig wat problemen mee heeft gehad.

Brad Binder, Red Bull KTM Factory Racing Jack Miller, Ducati Team

Photo by: Gold and Goose / Motorsport Images

Hoe kon het dat Binder zijn concurrenten voorbleef op de drijfnatte baan? Om daar een goed antwoord op de formuleren, kijken we naar de chronologische analyse van de race. Aan het eind van de 25ste ronde komt het vijftal naar binnen. In dit voorbeeld nemen we Bagnaia even als belangrijkste schakel voor de coureurs die van motor gewisseld zijn, hij werd immers tweede achter Binder. Ten opzichte van Binder verloor Bagnaia maar liefst 33 seconden met zijn motorwissel en het in- en uitrijden van de pits. De coureurs op regenbanden hadden op dat moment een fiets met koude remmen en banden die weliswaar opgewarmd waren, maar nog niet de bedrijfstemperatuur hadden. In die eerste ronde zouden ze dus het verschil niet maken, Binder kon op de droogste stukken nog een aardige snelheid ontwikkelen. In de eerste twee sectoren viel het op dat moment nog wel redelijk mee met de regen, maar vooral in de derde en vierde sector was het op dat moment al zeiknat. De sleutel lag echter in de voorlaatste ronde: de eerste volle ronde na de pitstop van de coureurs op regenbanden. Binder kon de schade met wat risico in die voorlaatste ronde beperken. Hij verloor ten opzichte van Bagnaia slechts vijf seconden, waarmee hij zichzelf de nodige marge gaf voor de slotronde.

"Ik was aan het wachten totdat iemand me zou inhalen"

Vanaf dat moment was het overleven voor Binder, die desondanks geen modderfiguur sloeg. Met een flinke voorsprong begon Binder aan de laatste ronde, maar hij kende de stand van zaken op dat moment niet. “Bij het ingaan van de laatste ronde kreeg ik op m’n bord te zien dat ik een voorsprong van negen seconden had, maar ik had geen idee op wie en hoe het zat. Iemand op regenbanden rijdt dat gat van negen seconden in een mum van tijd dicht, op slicks was het een ander verhaal.” Hij werd ertoe gedwongen alles of niets te spelen en dat ging meermaals bijna mis. In de eerste bocht schoot Binder van de baan, in de derde bocht zwaaide de achterkant van de machine bijna om waardoor hij de macht over het stuur bijna kwijt was. Het had in die laatste 4,3 kilometer meer dan honderd keer mis kunnen lopen voor Binder, maar hij gaf zichzelf een uitstekende kans. “Het was overleven, geen racen”, verklaarde de coureur. Desondanks was hij nog liefst 1,2 seconde sneller dan de eerstvolgende coureur op slicks (Luca Marini). Echt traag ging het dus niet.

Bagnaia was weliswaar vijftien seconden sneller in die laatste ronde, maar het was niet genoeg om de achterstand weg te poetsen. Daarvoor hadden de coureurs op regenbanden te weinig tijd teruggepakt in de voorlaatste ronde. Zelf was Bagnaia boos op zichzelf toen hij de groep Espargaro/Marini/Lecuona ver voor zich zag rijden met nog een dikke ronde te gaan. “Ik zag ver voor me een groep rijden, maar ik dacht niet dat ik ze kon inhalen en ook niet dat het negen coureurs waren”, vertelde Bagnaia. “Ik pakte Taka [Nakagami] voor bocht 4 en de anderen van bocht 6 naar bocht 7. Lecuona haalde ik bij het uitkomen van bocht 8 in. Ik dacht helemaal niet aan het podium. Ik had voor mijn idee maar zes rijders ingehaald en dacht dat het niet genoeg was voor het podium. Ik dacht dat ik vierde was geworden. Op het grote scherm zag ik de tweede plaats, maar in eerste instantie was ik boos.”

Binder rekende erop dat de achtervolgers hem in de laatste ronde voorbij zouden stuiven, maar dat gebeurde niet. “Het was vrijwel onmogelijk om in de laatste ronde op de baan te blijven. Een paar keer had ik het idee dat het klaar was, in bocht 3 kon ik helemaal niet afremmen. Ik ging helemaal schuin omdat ik het met de achterrem moest doen, het stuur blokkeerde en ik kon net overeind blijven. In de langere bochten heb je helemaal het gevoel dat je geen meter vooruitkomt. Ik was aan het wachten totdat iemand me zou inhalen. Het gevoel toen ik de vlag zag was vooral opluchting dat het voorbij was, ik kon niet geloven dat we gewonnen hadden.”

Met zijn gok gaat Brad Binder de geschiedenisboeken in als de winnaar van een van de spectaculairste MotoGP-finales in recente jaren. Zelfs voor de Red Bull Ring, waar we toch al wat zenuwslopende finales gezien hebben, was dit een absolute thriller. Eentje waar nog lang over nagepraat zal worden…