Jorge Lorenzo: De teloorgang van een groot kampioen

Jorge Lorenzo heeft 65 overwinningen en vijf wereldtitels als hij in 2017 tot de conclusie komt dat het tijd is voor verandering. Negen seizoenen reed hij voor Yamaha, drie keer werd hij wereldkampioen. Hij is daarmee de enige coureur die Marc Marquez in zijn MotoGP-carrière verslagen heeft. Hij is toe aan een nieuwe uitdaging en een impuls voor zijn carrière. De keuze valt op Ducati. Het merk biedt een flink bedrag voor de diensten van Lorenzo, die daarmee in een klap de best verdienende rijder in de MotoGP-paddock is. De coureur spreekt op zijn eerste werkdag bij Ducati van een ‘schok’ als hij de fabriek betreedt. Overigens wel een positieve, laat hij weten: “Het is een grote, maar goede verandering voor mijn carrière.”

Nog voor de eerste test verwacht Lorenzo dat hij snel zal aarden bij de Desmosedici, maar niets blijkt minder waar. Even is er sprake van dat voormalig wereldkampioen Casey Stoner een rol krijgt in het proces, maar daar gaat al snel een streep door. Na een aardige post-season test in Valencia is het gevoel aan het begin van 2017 weg. “Er is iets mis en we kunnen maar niet ontdekken wat het is”, stelt hij tijdens de eerste test in februari. “We moeten iets vinden waardoor ik harder de bocht in kan duiken en de bochtensnelheid toeneemt.”

Yamaha-stijl

Op dat moment is duidelijk dat Lorenzo probeert zijn Yamaha-stijl mee probeert te nemen naar de Ducati, een machine die in bijna niets te vergelijken is met de M1 waar Lorenzo jaren op reed. Het wordt een moeizaam seizoen waarin de coureur zo nu en dan een stap vooruit maakt om vervolgens weer twee stappen terug te vallen. Bij zijn debuut eindigt Lorenzo op de elfde plaats, hij crasht vervolgens in de eerste bocht van de Argentijnse GP. Ook in Amerika loopt het niet je van het en eindigt Lorenzo op de negende plaats. Er wordt veel gesproken over de filosofie waarmee Ducati haar machines bouwt, Lorenzo is van mening dat men meer moet doen om de rijder te ontlasten op de fysiek zware GP18. Toch zijn er wat lichtpuntjes. Lorenzo scoort zijn eerste Ducati-podium met een derde plaats op het circuit van Jerez. “Dit voelt beter dan een overwinning met de Yamaha”, jubelt een euforische Lorenzo na afloop. Hij kondigt aan dat er meer in het vat zit, maar dat hij zijn stijl niet gaat veranderen. Door deze vasthoudendheid verspeelt de coureur al wat krediet bij het management van Ducati.

Het trieste beeld van Jorge Lorenzo's machine na een crash.

Dat blijkt een van de grote struikelblokken in het vervolg van het seizoen. Het duurt tot de Grand Prix van Aragon voor Lorenzo het podium weer eens haalt, hoewel hij een GP eerder in een kansrijke positie zit als hij crasht. Ondertussen komt Ducati mondjesmaat met de nieuwe onderdelen waar Lorenzo herhaaldelijk om vraagt. Een nieuwe kuip brengt niet het gewenste effect en Lorenzo blijft op die manier een beetje aanmodderen. Teamgenoot Andrea Dovizioso vecht in de laatste fase van het seizoen om de wereldtitel en in Bologna begint men ondertussen ook vraagtekens te zetten bij het werk van de dure Ducatist. “De waarheid is dat er tussen Qatar en nu, met uitzondering van de fairing, enkel kleine verbeteringen zijn doorgevoerd”, zegt Lorenzo na een teleurstellend optreden op Phillip Island. “We hebben geen radicale veranderingen geïntroduceerd. De nieuwe kuip was voor mij echt een belangrijke stap. De machine zelf is maar op enkele kleine punten veranderd. We moeten ervoor zorgen dat de motor op elk circuit constanter presteert.”

Na de controversiële teamorders van Ducati eindigt Lorenzo in Maleisië nog op de tweede plaats, hij moet teamgenoot Dovizioso laten winnen. De coureur beweert na afloop niets gezien te hebben en Ducati bedekt het incident met de mantel der liefde. Dovizioso grijpt in Valencia naast de wereldtitel en Ducati is in 2018 voornemens om met beide coureurs voor de titel te strijden.

De eerste indruk van de nieuwe machine is positief, maar al snel vertoont de opmars zijn eerste scheurtjes. Tijdens de tweede test in Thailand voelt de coureur zich niet comfortabel op de GP18 en dringt hij aan op meerdere veranderingen. Het staat in schril contrast met de test van enkele weken eerder, als hij meedraait in de top. Het duurt lang voordat Lorenzo voldoende progressie boekt om de strijden voor overwinningen. Te lang, als het aan het management van Ducati ligt. Rond de Grand Prix van Frankrijk verschijnen de eerste berichten die erop duiden dat Lorenzo onderweg is naar de uitgang. Ondanks dat wordt er nog wel geïnvesteerd in de coureur. Een nieuwe brandstoftank - geïntroduceerd tijdens de thuisrace van Ducati op Mugello - zorgt ervoor dat Lorenzo zich beter op zijn machine kan ‘grippen’. Hij heeft daardoor een stabieler gevoel en dat blijkt het zogenaamde gouden ei te zijn.

Even was Italië Lorenzo’s land

Het is 3 juni 2018 als Jorge Lorenzo op een kolkend Autodromo del Mugello zijn eerste zege als Ducati-rijder pakt. Het is een typische Lorenzo-overwinning. Hij neemt de leidende positie na de start en zijn tegenstanders zien hem pas na de finish terug. Lorenzo plant een grote zwarte vlag met zijn logo erop in de grindbak van het circuit: Voor even is Italië Lorenzo-land geworden.

Op 3 juni 2018 schrijft Lorenzo geschiedenis door zijn eerste Ducati-overwinning te pakken tijdens de Grand Prix van Italië.

Nog geen twee dagen later kondigt Honda aan dat het afscheid neemt van Dani Pedrosa en dat Lorenzo – die even voor de overwinning op Mugello bij monde van opperbaas Claudio Domenicali de zak heeft gekregen bij de Desmosedici – de gedroomde opvolger is. Enkele leden van het Ducati-management zien het met lede ogen aan. Op het moment dat Lorenzo en de technici de oplossing gevonden hebben, trekken de hoge heren bij Ducati de stekker eruit. De overstap naar Honda is een mooie vervolgstap voor Lorenzo, die een nieuwe kans krijgt zich te bewijzen. Tegelijkertijd weet hij ook dat de RC213V nog lastiger te besturen is dan de GP19. Bovendien is ene Marc Marquez de kopman bij Honda en staat hij na een lastige periode voor een van de grootste uitdagingen in zijn sportieve carrière.

Het is een turbulente week. Lorenzo tekent bij Honda en enkele dagen later begint de Grand Prix van Catalonië. Hij pakt pole-position en opnieuw wint hij. Het is een ongekende reeks gebeurtenissen en Ducati-kopman Domenicali is na het nemen van de beslissing ongetwijfeld nog eens bij zichzelf te rade gegaan. Met een beetje meer geduld had Ducati wellicht in 2019 een wereldkampioen in huis gehad. Zover komt het nooit.

Na de overwinningen in Italië en Catalonië bindt Lorenzo ook Oostenrijk nog aan de zegekar. Vanaf dat moment gaat het echter bergafwaarts. In de eerste bocht van de GP van Aragon wordt Lorenzo van zijn machine geslingerd. Een ontwrichte teen en een gebroken middenvoetsbeentje zijn het gevolg. Het is dan 23 september. Lorenzo reist ondanks de kwetsuur wel af naar Thailand en neemt zich voor daar gewoon in actie te komen. Een bizarre crash in de tweede vrije training maakt echter direct een einde aan het seizoen. Deze keer is de pols het heikele punt. Lorenzo moet de races in Thailand, Japan, Australië en Maleisië laten schieten. Hij keert terug tijdens de seizoensfinale in Valencia, maar is dan verre van hersteld. Hij begint op die manier al met een achterstand aan zijn Honda-carrière. Lorenzo komt tijdens de post-season test in Valencia in actie met de 2018-versie van de machine, de transitie naar nieuwe motor verloopt gezien de omstandigheden niet slecht.

Het ‘droomteam’ dat er nooit kwam

Na het testwerk in november heeft Lorenzo in de wintermaanden de kans om fit te beginnen bij zijn nieuwe werkgever. Die ambitie kan het raam uit als op 20 januari van dit jaar bekend wordt dat Lorenzo zijn pols gebroken heeft tijdens een training. Hij moet daardoor de eerste test in Sepang aan zich voorbij laten gaan en ook voor de eerste Grand Prix in Qatar is Lorenzo verre van hersteld.

Als hij dan ook nog eens ten val komt tijdens de Qatarese GP, sleept de coureur zich van blessure naar blessure. Van de voet, naar de hand, naar de pols en dan de ribben. Dat laatste gebeurt tijdens de derde vrije training als hij middels een high-sider door de lucht vliegt. In Argentinië en Amerika is de coureur vervolgens niet fit, in Jerez komen de eerste nieuw onderdelen. Lorenzo boekt een kleine overwinning met een nieuw zadel, maar het zijn bijzonder kleine stapjes terwijl er een reuzestap nodig is om competitief te zijn en strijd te kunnen leveren tegen teamgenoot Marquez.

Lorenzo gaat na enkele races zelfs naar Japan om daar met de engineers te werken aan verbetering, maar die komt er mondjesmaat. In Barcelona heeft de Spanjaard het idee dat hij de aansluiting bij de top te pakken heeft. Lorenzo kan in de eerste ronde met de kopgroep mee, maar is in de langzame hairpin even te wild en roeit drie coureurs uit de wedstrijd. Later zal dit door wereldkampioen Marquez, die buiten schot bleef, omschreven worden als een beslissend moment in het wereldkampioenschap.

Jorge Lorenzo wordt met de ambulance afgevoerd als hij tijdens de Dutch TT opnieuw hard ten val komt.

Na zijn korte optreden in Barcelona wordt er nog getest, maar Lorenzo komt zwaar ten val. Het komt zelfs zover dat zijn motor de baanafzetting raakte. De toch al niet okselfrisse Repsol Honda-piloot verliest steeds meer het vertrouwen in de RC213V. Een bijzonder zware crash tijdens de eerste training voor de Dutch TT is vervolgens de druppel die de emmer doet overlopen. Lorenzo breekt een rugwervel en moet weken in een corset. Het is ook het moment dat bij Lorenzo de twijfel toeslaat. Wil hij nog wel racen? Is Honda het juiste team?

Telefoontje met Bologna

Terwijl hij wacht tot hij voldoende hersteld is, wordt er een voorzichtig telefoontje gepleegd naar Ducati. Of er voor 2020 niet nog een plekje vrij is. Bij het fabrieksteam liggen de coureurs vast, maar Jack Miller heeft bij Pramac nog geen nieuw contract. Even is er sprake van dat Lorenzo zijn contract bij Honda verscheurt en terugkeert naar Ducati. Gigi Dall’Igna, die zeer gecharmeerd was van Lorenzo, is een van de sleutelspelers in dit geheel. Uiteindelijk komt het er niet van. Miller blijft bij Pramac Ducati terwijl Lorenzo nog een telefoontje pleegt. Deze keer met Honda-teambaas Alberto Puig. De coureur verzekert zijn baas ervan dat hij de rest van zijn contract uit zal dienen bij Honda. Ondanks dat het met een sisser af dreigt te lopen, kunnen we niet anders dan stellen dat er op dit moment al sprake is van een vertrouwensbreuk.

Na de zomer keert Lorenzo terug op Silverstone. Zoals dat gaat bij een dergelijke blessure zijn alle krachten weggevloeid. Lorenzo – toch al geen trainingsbeest - verliest spiermassa en moet bijna opnieuw beginnen als hij in augustus terugkeert in Silverstone. Een dergelijke rugblessure gaat niemand in zijn koude kleren zitten, maar in het geval van Lorenzo zeker niet. De rijder is na een jaar van blessureleed voornemens weer helemaal fit te worden. Botbreuken zijn als gesneden koek voor coureurs, maar een rugblessure is anders. Wanneer Lorenzo nog een keer ten val zou komen, kan het best zijn dat hij nooit weer kan racen. Of erger: in een rolstoel terechtkomt. Het is dus volstrekt begrijpelijk dat Lorenzo geen enkel risico neemt in de eerste races, maar tegelijkertijd begint de situatie van de Spanjaard steeds lastiger te worden.

Terwijl Marquez de wereldtitel pakt, worden de vraagtekens steeds groter. In veertien races haalde Lorenzo geen enkele keer de top-tien. Hij scoort 25 punten en staat op een troosteloze negentiende plaats in het kampioenschap. Ondanks dat hij steevast blijft beweren dat hij zijn contract bij Honda zal volbrengen, lijkt dat scenario steeds onwaarschijnlijker.

Op donderdag 14 november kondigt Jorge Lorenzo tijdens een speciale persconferentie aan dat hij zijn helm aan de wilgen hangt. Ondanks dat de laatste drie jaar van zijn actieve loopbaan behoorlijk teleurstellend verlopen zijn, kan hij terugkijken op een glansrijke carrière.

Jorge Lorenzo eindigde dit jaar met Honda nog niet in de top-tien.