Welke Formule 1-coureurs hebben ooit de Indianapolis 500 gewonnen?

Roger Ward – 1959, 1962

• F1-starts: 12 (1951 – 1960, 1963)
• F1-wereldtitels: 0
• Indy 500-starts: 15 (1951-1964, 1966)
• Indy 500-zeges: 2 (1959, 1962)

Tussen 1950 en 1960 was de Indy 500 onderdeel van het wereldkampioenschap Formule 1. Er waren relatief weinig F1-teams die naar Indianapolis afreisden voor de race en zo kon het gebeuren dat teams en coureurs die alleen de Indy 500 reden, ook opgenomen werden in de eindstand van het kampioenschap. Coureurs die in deze race een goed resultaat boekten, konden hierdoor hoger eindigen dan F1-coureurs die een lastig seizoen kenden. Dat gebeurde Roger Ward in 1959, toen hij zijn eerste Indy 500 won en daar acht punten mee pakte. Daardoor versloeg hij onder meer Graham Hill, die dat jaar zeven F1-races reed.

De realiteit is echter dat Ward vooral IndyCar-coureur was, die tot enkele F1-optredens kwam. Tien van zijn twaalf F1-starts vonden plaats tijdens de Indy 500, hoewel hij in 1959 en 1963 ook deelnam aan de Amerikaanse Grand Prix. Beide keren viel Ward uit met technische problemen. Buiten F1 was Ward succesvol in de USAC Championship, de voorloper van de IndyCar Series. In 1959 en 1962 werd hij kampioen en tussen 1959 en 1964 eindigde hij vier seizoenen op rij in de top-drie van het kampioenschap.

Roger Ward was weinig succesvol in F1, maar won wel twee keer de Indy 500

Foto: IndyCar Series

Jim Clark - 1965

• F1-starts: 72 (1960-1968)
• F1-wereldtitels: 2 (1963, 1965)
• Indy 500-starts: 5 (1963-1967)
• Indy 500-zeges: 1 (1965)

Jim Clark wordt gezien als een van de beste coureurs aller tijden en heeft nog steeds het record in handen voor hoogste percentage met geleide ronden in een F1-seizoen (71,47 procent in 1963). Zijn talent liet hij in diverse kampioenschappen zien: de Brit was drie keer de sterkste in de Tasman Series en werd twee keer wereldkampioen Formule 1. Ook in de Verenigde Staten had Clark succes. Hij verscheen slechts vijf keer aan de start van de Indy 500, maar wist de prestigieuze race voor zijn dood in 1968 wel een keer te winnen.

Na een tweede plek in 1963 en een pole-position, gevolgd door een uitvalbeurt in 1964 mocht Clark in 1965 als tweede aan de Indy 500 begonnen. In de race stond er echter geen maat op de Lotus-coureur, die 190 van 200 ronden aan kop ging en zijn enige Indy 500-zege boekte. Een jaar later begon Clark opnieuw vanaf P2 aan de Indy 500, maar aan het einde van de race moest hij toezien dat de overwinning naar Graham Hill ging, die profiteerde van problemen bij leider Jackie Stewart. Clark dacht echter ook dat hij gewonnen had, dus het is maar wie je wil geloven…

Jim Clark was altijd competitief op Indy, maar won de 500 alleen in 1965

Foto: Indianapolis Motor Speedway

Graham Hill - 1966

• F1-starts: 176 (1958-1975)
• F1-wereldtitels: 2 (1962, 1968)
• Indy 500-starts: 3 (1966-1968)
• Indy 500-zeges: 1 (1966)

Graham Hill is tot dusver de enige coureur ooit die de illustere Triple Crown heeft gewonnen met zeges in de 24 uur van Le Mans, de Indy 500 en de F1 Grand Prix van Monaco. Met vijf zeges in het prinsdom werd hij omgedoopt tot ‘Mr. Monaco’ en daar heeft hij één zege op zowel Le Mans als Indianapolis aan toegevoegd. Daarnaast werd Hill twee keer F1-wereldkampioen en is hij met zijn vijf zeges in Monaco de nummer twee op de ranglijst aller tijden, achter Ayrton Senna (zes zeges) en op gelijke hoogte met Michael Schumacher.

Drie keer verscheen Hill aan de start van de Indy 500 en één van die deelnames zette hij om in een overwinning: zijn debuutrace in 1966. Die zege is overigens omgeven door controverse. Hill kreeg de overwinning, maar ook Jim Clark op P2 dacht dat hij de race gewonnen had. Clark was gedurende race twee keer gespind en kon weliswaar door, maar er gaan theorieën dat er hierdoor een ronde niet is toegekend aan de Brit. Zelfs Hill was na afloop verrast dat hij de Indy 500 had gewonnen, maar de winst bleef staan doordat Clark en zijn team niet protesteerden.

Graham Hill was na Jim Clark de tweede F1-wereldkampioen die de Indy 500 won

Foto: Motorsport Images

Mario Andretti – 1969

• F1-starts: 128 (1968-1972, 1974-1982)
• F1-wereldtitels: 1 (1978)
• Indy 500-starts: 29 (1965-1978, 1980-1994)
• Indy 500-zeges: 1 (1969)

Mario Andretti startte zowel voorafgaand aan, tijdens als na afloop van zijn Formule 1-carrière in de Indy 500 en is met 29 deelnames de nummer twee op de eeuwige ranglijst. Ook heeft hij het record voor meeste races tussen opeenvolgende pole-positions, die hij in 1966, 1967 en 1987 behaalde. Qua overwinningen is Andretti echter slechts op één blijven staan: die pakte hij al in 1969. Destijds domineerde hij vanaf P2 op de grid door 116 ronden aan de leiding te liggen. Zijn voorsprong op naaste achtervolger Dan Gurney was ruim twee minuten.

In het USAC-tijdperk van IndyCar werd Andretti al drie keer kampioen, in 1965, 1966 en 1969. Daar voegde hij in 1984 nog een CART-titel aan toe, nadat hij in 1978 al F1-wereldkampioen werd. Bij de Indy 500 lukte het echter niet om nog een overwinning te pakken. Zo domineerde hij in 1987, tot een kapotte motor tot een uitvalbeurt leidde. Daardoor is 1969 zijn enige Indy 500-zege gebleven, zowel voor hemzelf als de hele familie Andretti.

Mario Andretti startte 29 keer, maar won de Indy 500 alleen in 1969

Foto: IndyCar Series

Mark Donohue - 1972

• F1-starts: 14 (1971, 1974-1975)
• F1-wereldtitels: 0
• Indy 500-starts: 5 (1969-1973)
• Indy 500-zeges: 1 (1972)

Mark Donohue ging in de Formule 1 slechts 14 keer van start, voordat hij tijdens een training voor de Oostenrijkse Grand Prix van 1975 om het leven kwam. Tegen die tijd had hij wel al een keer op het podium gestaan, terwijl hij drie USAC- en een NASCAR-zege op zijn naam had staan. Zijn veelzijdigheid bewees hij met successen in Trans-Am en Can-Am. Vijf keer stond Donohue aan de start van de Indy 500 en iedere keer mocht hij vanuit de top-vijf aan de race beginnen. Een keer leidde dat tot een zege: in 1972 boekte hij in een McLaren de eerste zege van teameigenaar Roger Penske. Ook voor McLaren was het de eerste Indy 500-zege.

Mark Donohue won in 1972 de Indy 500 in zijn vierde poging

Foto: IndyCar Series

Danny Sullivan - 1985

• F1-starts: 15 (1983)
• F1-wereldtitels: 0
• Indy 500-starts: 12 (1982, 1984-1995)
• Indy 500-zeges: 1 (1985)

Slechts één seizoen reed Danny Sullivan in de Formule 1. In 1983 pakte hij alleen in Monaco punten, daarna keerde hij terug naar zijn thuisland om in IndyCar te racen. Daar boekte hij veel meer successen, want in 170 starts won hij 17 keer. Een daarvan – en misschien wel zijn bekendste – was de Indy 500 van 1985. Terwijl Sullivan probeerde om Mario Andretti in te halen, spinde hij. Daarbij raakte hij gelukkig niets, waardoor hij na een spin van 360 graden weer verder kon en opnieuw op Andretti kon gaan jagen. In ronde 140 nam hij de leiding over, die hij tot de finish vast zou houden.

De Indy 500-zege van Danny Sullivan in 1985 is vooral bekend door zijn spin op weg naar de winst

Foto: IndyCar Series

Emerson Fittipaldi – 1989, 1993

• F1-starts: 144 (1970-1980)
• F1-wereldtitels: 2 (1972, 1974)
• Indy 500-starts: 11 (1984-1994)
• Indy 500-zeges: 2 (1989, 1993)

Emerson Fittipaldi is een van de grote namen in de Formule 1, waar hij 14 races won, 35 keer op het podium stond en twee wereldtitels won. Na Ayrton Senna en Nelson Piquet is hij daarmee de meest succesvolle Braziliaanse F1-coureur. Eind 1980 vertrok Fittipaldi uit F1 en in 1984 volgde de overstap naar de CART. Daar zou hij in 1989 beslag leggen op de IndyCar-titel en in dat jaar boekte hij ook zijn eerste Indy 500-zege. In ronde 198 raakten Fittipaldi en concurrent Al Unser Jr. elkaar, waardoor Unser crashte en Fittipaldi onder geel de zege pakte.

In 1993 volgde nog een overwinning in de Indy 500, ditmaal met Team Penske. Fittipaldi rekende laat in de race af met regerend Formule 1-wereldkampioen Nigel Mansell, die dat jaar wel IndyCar-kampioen werd. Fittipaldi werd de derde oudste coureur ooit die de Indy 500 won, maar de aandacht ging na afloop van de race naar iets heel anders uit. Daar waar de coureurs traditiegetrouw een fles melk overhandigd krijgen, koos de Braziliaan er tot ongenoegen van het publiek voor om sinaasappelsap te drinken.

Emerson Fittipaldi is de enige F1-wereldkampioen die de Indy 500 twee keer heeft gewonnen

Foto: Sutton Images

Jacques Villeneuve – 1995

• F1-starts: 163 (1996-2006)
• F1-wereldtitels: 1 (1997)
• Indy 500-starts: 3 (1994-1995, 2014)
• Indy 500-zeges: 1 (1995)

In tegenstelling tot de meeste coureurs op deze lijst wist Jacques Villeneuve de Indy 500 te winnen voor hij in F1 ging racen. In 1994 debuteerde de Canadees in CART door drie podiumplaatsen te halen, waaronder een zege op Road America. In 1995 stond er vervolgens geen maat op Villeneuve, die dat jaar IndyCar-kampioen werd en zijn enige zege in de Indy 500 boekte. Ook dat ging overigens gepaard met controverse. Zo kreeg hij vroeg in de race een straf voor het passeren van de pace car terwijl hij er als leider achter had moeten blijven, waardoor hij twee ronden achterstand opliep op de rest van het veld.

Daarna stormde hij weer naar voren, om bij de herstart van ronde 190 weer op P2 plaats te nemen. Leider Scott Goodyear liet een gat vallen naar de pace car om te anticiperen op de herstart, maar ging te vroeg op het gas. Villeneuve had het door en liet het tempo weer zakken, terwijl Goodyear vol langs de safety car raasde. De stop-and-go penalty die hij daarvoor kreeg, loste hij niet in en dus werd hij vijf ronden voor het einde uit de race gehaald. Villeneuve kwam daarna als eerste over de finish, waarmee hij de eerste – en tot dusver enige – Canadese winnaar van de Indy 500 werd.

Jacques Villeneuve is een van de rijders die de Indy 500 won voor hij in F1 debuteerde

Foto: Sutton Images

Eddie Cheever – 1998

• F1-starts: 132 (1978, 1980-1989)
• F1-wereldtitels: 0
• Indy 500-starts: 14 (1990-2002, 2006)
• Indy 500-zeges: 1 (1998)

Als Formule 1-coureur ging Eddie Cheever van start in 132 races, terwijl hij zich ook elf keer niet kwalificeerde. Negen keer stond hij op het podium en ook reed hij aan de zijde van enkele grote namen, zoals Alain Prost in 1983 en Riccardo Patrese in 1984 en 1985. De zevende plek in 1983 is zijn beste resultaat in een F1-kampioenschap, maar in de Verenigde Staten was de Amerikaan succesvoller. Na de CART/IRL-split wist Cheever in 1998 de Indy 500 te worden. Tussen 1997 en 2001 won hij ieder seizoen minimaal één race en in 2000 werd hij derde in het kampioenschap.

Na de split van CART en IRL won Eddie Cheever in 1998 de Indy 500

Foto: IndyCar Series

Juan Pablo Montoya – 2000, 2015

• F1-starts: 94 (2001-2006)
• F1-wereldtitels: 0
• Indy 500-starts: 7 (2000, 2014-2017, 2021-2022)
• Indy 500-zeges: 2 (2000, 2015)

Net als Jacques Villeneuve was Juan Pablo Montoya al Indy 500-winnaar voor hij de overstap naar F1 maakte. De Colombiaan boekte zijn eerste van twee overwinningen bij zijn debuut in 2000 en die pakte hij bovendien op bijzonder dominante wijze door 167 van 200 ronden aan de leiding te gaan. Ook had de toenmalig Ganassi-coureur aan de finish zeven seconden voorsprong op de nummer twee. Daarna volgde een F1-stint bij Williams en McLaren, waar hij in totaal zeven Grands Prix won.

Na een avontuur in NASCAR keerde Montoya in 2014 met Team Penske terug in IndyCar. Dat jaar werd hij vijfde tijdens de Indy 500, om een jaar later zijn tweede zege te boeken in de prestigieuze race. Na een incident vroeg in de race moest hij zich vanuit de achterhoede terugknokken, om in de slotfase een duel met teamgenoot Will Power in zijn voordeel te beslechten. Montoya heeft hierdoor het record voor langste periode tussen Indy 500-zeges in handen, terwijl hij ook één van de tien debutanten is die de race wisten te winnen.

Juan Pablo Montoya na zijn eerste Indy 500-zege in 2000

Foto: IndyCar Series

Alexander Rossi – 2016

• F1-starts: 5 (2015)
• F1-wereldtitels: 0
• Indy 500-starts: 8 (2016-2023)
• Indy 500-zeges: 1 (2016)

Dat geldt ook voor Alexander Rossi, die zijn tot dusver enige Indy 500-zege boekte bij zijn debuut in 2016. Het jaar ervoor had hij nog vijf races in F1 gereden voor Manor Marussia, waarin hij weinig potten kon breken. Wel eindigde hij in vier van zijn vijf optredens voor teamgenoot Will Stevens. In 2016 keerde Amerikaan terug naar eigen land en dat bleek een succesvolle keuze, want in zijn eerste poging won hij dus de Indy 500. Dat deed hij in een spannende race, waarin de koplopers met 10 ronden te gaan hun laatste pitstop maakten.

Rossi reed door en dat bleek een meesterzet. Met één ronde te gaan had hij nog 20 seconden voorsprong op zijn naaste achtervolger, op de finish was daar nog maar 4,4 seconden van over. Zijn snelheid op start-finish was slechts 137 mijl per uur – ongeveer 100 mijl per uur langzamer dan normaal – maar de zege was binnen. Sindsdien stond Rossi ieder jaar aan de start van de Indy 500, maar een nieuwe zege heeft hij nog niet kunnen boeken. Wel werd hij in 2019 tweede na een intens duel met winnaar Simon Pagenaud.

Succes in de Formule 1 kende Alexander Rossi niet, bij de Indy 500 was het meteen raak

Foto: Barry Cantrell / Motorsport Images

Takuma Sato – 2017, 2020

• F1-starts: 90 (2002-2008)
• F1-wereldtitels: 0
• Indy 500-starts: 14 (2010-2023)
• Indy 500-zeges: 2 (2017, 2020)

In de Formule 1 moest Takuma Sato het vaak doen met matig materiaal. Slechts één keer stond hij op het podium – toevallig op Indianapolis in 2004 – maar verder kwam hij niet verder dan 13 puntenfinishes. In IndyCar kent de Japanner sinds 2010 echter beduidend meer succes. Zo was hij in 2012 al dicht bij de zege in de Indy 500. In de laatste ronde deed hij een alles-of-niets poging bij leider Dario Franchitti. Sato crashte hierdoor, maar won hierdoor enorm aan populariteit in de VS.

Pas vijf jaar later kreeg hij zijn volgende serieuze kans op Indy 500-succes en ditmaal was het wel raak voor Sato. In dienst van Andretti Autosport begon hij vanaf de tweede startrij en vrijwel de hele race reed hij in de voorste gelederen. Na een mooie strijd met Helio Castroneves werd Sato de eerste Japanse winnaar van de Indy 500. In 2020 herhaalde hij dat kunstje in dienst van Rahal Letterman Lanigan Racing. Qua brandstof was het kantje boord, maar een caution met vijf ronden te gaan hielp hem aan zijn tweede overwinning.

Takuma Sato is de enige Japanner die de Indy 500 heeft gewonnen

Foto: Phillip Abbott / Motorsport Images

Marcus Ericsson – 2022

• F1-starts: 97 (2014-2018)
• F1-wereldtitels: 0
• Indy 500-starts: 5 (2019-2023)
• Indy 500-zeges: 1 (2022)

Ook voor Marcus Ericsson geldt dat hij in de Formule 1 nooit geweldig materiaal tot zijn beschikking had. Hij scoorde gedurende vijf seizoenen slechts 18 punten. Na zijn debuut voor Caterham in 2014 reed de Zweed vier jaar in dienst van Sauber, waarmee hij al zijn punten behaalde. In zijn laatste jaar in Formule 1 werd hij gekoppeld aan talent Charles Leclerc, die hem ruimschoots de baas was. Ericsson besloot daarop om zijn geluk te beproeven in de Verenigde Staten, waar hij in 2019 tekende bij Schmidt Peterson Motorsports.

In 2020 volgde de overstap naar het topteam van Chip Ganassi Racing en dat team bezorgde Ericsson in 2022 hun vijfde Indy 500-zege. Op de dag dat verwacht werd dat zijn Sauber-teamgenoot van 2018 de Grand Prix van Monaco zou winnen, was het Ericsson die aan de haal ging met de zege in een van de grootste races ter wereld. Nadat hij de hele race in de subtop te vinden was, stoomde hij in de slotfase op naar de leiding. Een late rode vlag en herstart wist hij knap te overleven, waardoor Ericsson de eerste Zweed sinds Kenny Bräck in 1999 is die zegeviert op Indianapolis Motor Speedway.

Marcus Ericsson viert dat hij de Indy 500 van 2022 wint

Foto: Michael L. Levitt / Motorsport Images