Breaking news

Terugblik: het spectaculaire IndyCar-seizoen van 2015

In een werkelijk bloedstollend sluitstuk op de Sonoma Raceway werd Scott Dixon afgelopen zondag tot IndyCar-kampioen gekroond. Het was alweer de vierde titel voor de Nieuw-Zeelander, die daarmee tussen de allergrootsten binnen de Amerikaanse openwheel-geschiedenis komt. Maar hoe gaat dit jaar de boeken in? Als het jaar waarin Dixon op het laatste moment toesloeg of het jaar waarin Juan Pablo Montoya een voor zeker gewaande titel weggooide? Het thema veiligheid is hoe dan ook meer dan ooit naar voren gekomen en zal het na de tragische dood van Justin Wilson de gemoederen nog wel een tijdje bezig houden. GPUpdate.net blikt terug op een veelbewogen IndyCar-seizoen.

Een seizoen dat niet eens zo bijster lang geduurd heeft: op 29 maart begonnen 24 coureurs aan de openingsrace in de straten van St. Petersburg. Het nieuwe baanrecord dat Will Power in de kwalificatie liet noteren bleek een voorbode voor de rest van het jaar: de aerokits van Chevrolet (en later ook Honda) waren dermate verbeterd dat de bolides soms wel tot enkele seconden harder gingen dan in 2014. In de race was het Montoya die zegevierde. Na het subtropische plonsbad genaamd Louisiana, waar James Hinchcliffe door een neutralisatie op een voor hem juist moment wist te winnen, werd er koers gezet naar Long Beach. In de race aldaar boekte Dixon zijn eerste zege van het seizoen, omdat enig overgebleven concurrent Helio Castroneves een slechte pitstop had. Josef Newgarden zorgde er op het Barber Motorsport Park voor dat we de heilige maand mei ingingen met vier winnaars uit vier races. De jonge Amerikaan, uitkomend voor het team van Ed Carpenter en Sarah Fisher bleek gewoonweg de snelste. Graham Rahal reed naar een knappe tweede positie.

Mei is Indianapolis en dus trok het hele circus naar de 'Racing Capital of the World', om net als in 2014 eerst een race op het Grand Prix-circuit te doen alvorens de befaamde Indy 500 zou plaatsvinden. Power won onbedreigd vanaf de pole, Rahal werd weer tweede. De '500' werd een groot spektakel. Na vanaf een vijftiende positie te zijn vertrokken, en op een gegeven moment zelfs op een dertigste plaats te hebben rondgereden, wist Montoya de belangrijkste race van het jaar op zijn naam te schrijven. Waar Power even gehoopt had een dubbelslag in Indiana te slaan, was het zijn Penske-collega die hem in ronde 197 van zijn droom beroofde. "Dit is het echte racen, dit is waar het om draait," brulde Montoya toen hij net uitgestapt was.

Toch had de Indianapolis 500 van dit jaar een bedruktere sfeer dan normaal. In de trainingen voor de 'Greatest Spectacle in Racing' zagen we Castroneves, Newgarden en Pippa Mann zwaar crashen. Nadat ook voormalig polesitter Carpenter met een rotvaart de muur was ingevlogen, waarop zijn wagen een halve salto á la Castroneves maakte, vond de wedstrijdleiding het welletjes. De veertig extra powerboost-paardenkrachten werden verboden en de wagens verloren en passant een mijl of acht per uur (13 km/u) gemiddeld. Ondanks de maatregel ging het een dag later bijna mis: Hinchcliffe boorde zijn wagen na een mechanisch falen in de muur. Een deel van de ophanging ging dwars door de cockpit heen en penetreerde onder andere het bekken van de Canadees. Even werd voor zijn leven gevreesd, maar na een paar dagen kwamen de goede berichten. Hinchcliffe zou compleet herstellen van zijn verwondingen en verwacht wordt dat hij volgend jaar 'gewoon' weer deelneemt.

Een week na de eerste 500-mijlsrace van het jaar werd koers gezet naar Detroit. In de motorstad werden twee compleet verregende races gehouden, waar Carlos Munoz en Sebastien Bourdais de gelukkige winaars waren, beide na een alternatieve strategie te hebben gevolgd. Op de Texas Motor Speedway was het Ganassi dat de race domineerde. Dixon won, teamgenoot Tony Kanaan werd tweede. In het Canadese Toronto had Power zich weer eens naar een pole getraind, maar ook daar wilde het niet lukken. De race, die eerder begonnen was omdat er slecht weer op komst was, werd gekenmerkt door een yellow waarbij het CFH-team op het juiste moment toesloeg. Newgarden won zijn tweede van het seizoen, Luca Filippi verraste met plek twee.

Met Fontana, Milwaukee en Iowa als aankomende races barstte het oval-geweld dan eindelijk los. De krachtmeting op de Auto Club Speedway in de eerstgenoemde plaats was een werkelijk sensationeel stukje autoracen op het scherp van de snede. Rahal was de gelukkigste, de 26-jarige boekte zijn eerste zege in zeven jaar tijd, maar de racefan was zeker nummer twee. Een spectaculaire wedstrijd zag de spanning in het kampioenschap weer helemaal terugkomen. De wagens bleken andermaal supersterk, nadat Hinchcliffe-vervanger Ryan Briscoe na een gigantische smak zo kon uistappen.

Newgarden liet van zich spreken op de korte oval in Milwaukee. De 24-jarige, die dit jaar zo nu en dan hele mooie dingen liet zien, trainde zich naar de eerste startplaats en leek in de race de te kloppen man. Geklopt werd hij echter ook, niet door een van de 'usual suspects', maar door Bourdais. De KV-rijder kwam heel sterk naar voren en was iedereen de baas. Een achtste pole voor Penske, op de oval van Iowa, bleek niet genoeg voor een mogelijke vierde zege. Ryan Hunter-Reay, kampioen van 2012 en Indy 500-winnaar van vorig jaar, brak de ban en won eindelijk weer een race. Newgarden, een heel sterk presterende Sage Karam en Rahal zorgden voor een 'All-American' top-vier, de eerste in negen jaar tijd. En dat voor een Amerikaanse raceklasse.

Want de Amerikanen hebben het er maar moeilijk mee. 'Hun' nummer-één single seater-raceklasse wordt overspoeld met Europeanen en Zuid-Amerikanen, die ook nog eens verrekte goed kunnen rijden. Hunter-Reay boekte in 2014 een zeer welkome 'Amerikaanse' zege in de Indy 500, de eerste sinds 2006 (Sam Hornish Jr.). Dario Franchitti, Scott Dixon, Tony Kanaan, Helio Castroneves en Dan Wheldon waren/zijn natuurlijk wel grote, tot de verbeelding sprekende namen, maar ze hebben één ding gemeen: men hoort de 'Star-Spangled Banner' niet als een van hun zegevier(t)(de). Die tijd lijkt nu voorbij. Met Castroneves en Kanaan op hun retour (beide Brazilianen wisten dit jaar niet te winnen) en de opkomst van mannen als Rahal, Newgarden en Karam hopen de Amerikanen stiekem weer op een tijd als het einde van de jaren '80, toen Rick Mears, Al Unser Jr., Mario en Michael Andretti, Danny Sullivan en Bobby Rahal elkaar de zeges afhandig probeerden te maken.

Het seizoen 2015 werd vervolgd op de Mid-Ohio Sports Car Course, waar Rahal het Amerikaanse volkslied over het terrein liet schallen na een mooie overwinning. Montoya zag zijn titelrivaal ineens een stuk dichterbij komen, mede door een slecht resultaat van hem. Een spin van Karam was daar debet aan, aldus de Colombiaan. Karam, rijdend voor het team van Chip Ganassi, zou volgens Montoya opdracht hebben gekregen om een neutralisatie te veroorzaken, zodat de oud-Formule 1-coureur gehinderd werd. Klinkklare onzin, aldus Ganassi: Rahal won uiteindelijk de race, uitkomend voor het team van zijn vader. De Ganassi-brigade had er zelf dus helemaal geen voordeel aan gehad.

Over de wedstrijd op de Pocono Raceway valt veel te zeggen: hij was snel, spectaculair, bizar, vreemd en het hield je op het puntje van de stoel. De realiteit is dat het ongeluk dat Karam in ronde 179 had, het sterven van Wilson betekende. De Brit kreeg de rondvliegende nosecone op zijn hoofd en bezweek anderhalve dag later aan zijn verwondingen. De discussie over of er niet met een gesloten cockpit moet worden gereden, laaide hierna opnieuw op. Waarom worden de hoofden van de rijders nog steeds blootgesteld aan zoveel gevaar, vragen de voorstanders zich hardop af, terwijl de tegenstanders van mening zijn dat het rijden met een open cockpit hoort bij het racen met formulewagens.

Met een brok in de keel vertrokken de coureurs naar Sonoma om uit te vechten wie er kampioen werd. Montoya versus Rahal, zo werd de seizoensfinale op de Amerikaanse tv aangekondigd. Niemand hield rekening met de vier mannen die ook nog kampioen konden worden. En zo wist Scott Dixon de titel op het laatste moment in de wacht te slepen. Met dubbele punten, dat wel. Als die er op Sonoma én op Indianapolis niet waren geweest, dan was Montoya kampioen geworden. Feit is dat ze er wel waren en dat Dixon de nieuwe titelhouder is. Op naar 2016.

Sluit je aan bij de Motorsport community

Praat mee
Vorig artikel Dixon troeft Montoya in extremis af voor IndyCar-titel
Volgend artikel Volledig herstelde Hinchcliffe terug voor IndyCar-test

Beste reacties

Er zijn nog geen reacties. Wil je er één schrijven?

Meld je gratis aan

  • Snel toegang tot je favoriete artikelen

  • Stel alerts in voor breaking news en je favoriete coureurs

  • Laat je horen met de reactiemodule

Motorsport prime

Ontdek premium content
Abonneer

Editie

Nederland