Breaking news

Retro: De gedenkwaardige Indy 500-zege van Jacques Villeneuve

Jacques Villeneuve viert vandaag zijn vijftigste verjaardag. De Canadees staat te boek als F1-wereldkampioen en als de criticaster die hij na zijn carrière is geworden. Maar het rijke palmares laat zien: Villeneuve is veel meer dan dat, bijvoorbeeld winnaar van The Greatest Spectacle in Racing, de Indy 500. Motorsport.com gaat terug in de tijd.

Jacques Villeneuve

Jacques Villeneuve

IndyCar Series

Laat de naam Villeneuve bij een willekeurige Nederlander vallen en grote kans dat het gesprek één van deze kanten opgaat: ofwel zijn kritiek op Max Verstappen ofwel de Europese Grand Prix van 1997 komt aan bod. Veel liefhebbers weten immers nog hoe in Jerez drie coureurs dezelfde tijd noteerden tijdens de kwalificatie en hoe Schumacher een dag later zijn grootste concurrent van de baan probeerde te kegelen om de titel veilig te stellen. In tegenstelling tot enkele jaren daarvoor mislukte het plannetje echter. Niet Villeneuve, maar enkel Schumacher eindigde in het grind. De wereldtitel ging naar Villeneuve in pas zijn tweede F1-seizoen. Een jongensdroom was verrassend snel in vervulling gegaan.

Als dertienjarige jongen - relatief laat om met racen te beginnen - sprak Villeneuve namelijk de wens uit om in de voetsporen van zijn vader te treden. U weet wel: Gilles Villeneuve, zesvoudig racewinnaar en vicewereldkampioen in 1979. Moederlief antwoordde dat Jacques eerst maar eens zijn cijfers voor wiskunde moest opkrikken en dat men daarna verder zou kijken. Zo geschiedde. De schoolresultaten werden beter en belofte had schuld gemaakt: die kart moest en zou er komen. Villeneuve senior mocht deze eerste schreden van zoonlief in de racerij al niet meer meemaken. Gilles Villeneuve stierf in 1982 in het harnas, tijdens de kwalificatie voor de Belgische GP in Zolder. Twee jaar nadien maakte Jacques zijn eerste meters in een kart.

Nog geen succes in Europa, eerst The American Dream

De overlevering wil dat de eigenaren van het circuit in Imola enorm onder de indruk waren van wat die jonge Canadees in zijn 100cc-kart klaarspeelde. De vervolgstappen konden niet uitblijven en voerden hem via wat serieuzere karts terug naar Italië, naar het Italiaanse F3-kampioenschap. Villeneuve was met zeventien jaar niet oud genoeg om een Canadese dan wel Italiaanse racelicentie te verkrijgen, maar een beetje creativiteit deed wonderen en hij wist in Andorra een racelicentie op te duikelen. Villeneuve kon aan de bak en daar ging het om. Toch zou zijn periode bij Prema geen doorslaand succes worden. Sterker nog: na drie seizoenen ploeteren, verliet hij Italië en zocht hij zijn heil met meer iets succes in Azië.

In diezelfde periode verleidde zakenman Graig Pollock hem ook tot een terugkeer naar Noord-Amerika. Het begon met een gastoptreden in de Formula Atlantic, maar het zou meer worden dan dat. Verlost van het juk van de Europese opstapklassen, kwam Villeneuve tot bloei. Oké, een wildebras was hij nog altijd. Het leidde er bijvoorbeeld toe dat hij in 1993 ondanks vijf overwinningen en zeven poles naast de Formula Atlantic-titel greep. Maar dat was eigenlijk bijzaak.

Want een wildebras of niet, de potentie was in dat ene jaar zichtbaar geworden. Vooral aan die kant van de plas, in Europa kreeg Villeneuve nog maar weinig handen op elkaar. Het is dan ook niet verrassend dat zijn vervolgstap in Amerika lag. Pollock bezorgde hem een zitje in het CART-kampioenschap, een voorloper van de huidige IndyCar Series. Zijn CV was voor een rookie niet bijzonder imponerend, maar dat bleek helemaal niet problematisch. De entree in 1994 was namelijk sensationeel: een tweede plek bij zijn debuut in de Indy 500, winst in het rookie-kampioenschap en als klap op de vuurpijl zijn eerste zege op Road America.

 

Indy 500-zege dreigt kolderiek door het putje te spoelen

De toon was gezet en de naam gevestigd. Allemaal leuk en aardig, maar het had ook een keerzijde. Het betekende dat de druk voor het seizoen 1995 vele malen groter zou zijn. Het 'mogen' was ineens 'moeten' geworden, maar Villeneuve bezweek niet. Ook niet op de Brickyard voor The Greatest Spectacle in Racing: de Indy 500. Zijn tweede deelname moest voor Villeneuve hét hoogtepunt van dat jaar worden en waarom ook niet? De Indianapolis Motor Speedway lag hem goed, de auto was competitief en Villeneuve was geen rookie meer. Alle ingrediënten voor succes waren op het eerste oog aanwezig.

Of is dat iets te kort door de bocht? In de openingsfase ging het namelijk mis. Kolderiek mis. Met een 'rookie mistake' leek hij zijn winstkansen te verkwanselen. Na een incident met Arie Luyendyk en Scott Sharp moest de 'pace car' er namelijk aan te pas komen. Bestuurder Jim Perkins kreeg als schone taak mee om de leider op te pikken, maar dat bleek geen sinecure in een nogal rommelige fase van de race. Zo wist de leider zelf niet eens dat hij het veld op dat moment aanvoerde. De coureur in kwestie? Juist, ene Villeneuve. De Canadees zette stoïcijns door en reed de pace car tot tweemaal toe straal voorbij. Best grappig, maar de wedstrijdleiding dacht daar iets anders over 'A two-lap penalty' luidde het verdict. Van leider in de wedstrijd werd Villeneuve ineens teruggeworpen tot de achterhoede.

"Ik was op dat moment echt furieus", blikt de hoofdrolspeler jaren later met Motorsport.com terug. "De bestuurder van de pace car had niet eens moeite genomen om mij te stoppen of een seintje te geven. Bovendien was de situatie heel chaotisch en wist niemand echt wie de leiding in handen had." Tegelijkertijd ging er ook een andere gedachte door zijn hoofd. "Ik vond het ongelooflijk knullig om de Indy 500 op die manier weg te gooien. Ik bedoel: kom op man, het was voor mij de allerbelangrijkste race ter wereld."

Alle risico's nemen voor een onverwachte zege

Aangezien ze niets meer te verliezen hadden, besloten Villeneuve en zijn team het rigoureus over een andere boeg te gooien. Risico nemen en het liefst zoveel mogelijk. In de praktijk betekende dit overstappen op andere banden. "Ik weet nog goed dat Goodyear dat jaar een soort experimentele band had meegenomen. Die band was nog nooit getest, tegenwoordig echt ondenkbaar. Maar goed: we zouden die compound aan het eind van de race gebruiken. Door mijn straf moesten we onze plannen echter wijzigen en besloten we die band meteen te pakken." Het bleek een gouden greep, noem het een lot uit de loterij. "Het waren net kwalificatiebanden joh, de grip was ongelooflijk. Ik kon dicht achter andere auto's rijden, in vuile lucht, en de balans bleef perfect. Zelfs met snelheden van boven de 360 kilometer per uur."

Gewapend met deze 'superbanden' zette Villeneuve een furieuze inhaaljacht in. "Ik nam alle risico's. Op een gegeven moment had ik de auto volledig dwars staan in de tweede bocht. Ik zag de muur op me af komen en weet nog altijd niet hoe ik niets heb geraakt. Dat was misschien wel de beste drift uit mijn hele carrière", vervolgt hij met een lach. Hoe hij het deed, deed hij het, maar Villeneuve hield het materiaal heel en wist zich wonder boven worden weer op de voorposten te melden. Zelfs zozeer dat hij ruim tien ronden voor het einde, bij een nieuwe Full Course Yellow, op de tweede plek reed. De enige auto voor hem werd bestuurd door zijn landgenoot Scott Goodyear. "Ik wist dat hij sneller was. Dus ik zei eerst tegen mezelf 'oké ik word voor het tweede jaar op rij tweede, dat is ook goed'. Maar opeens bekroop me een hele andere gedachte en besloot ik er toch vol voor te gaan."

Deze knop in het hoofd omzetten is één ding, maar het waarmaken een tweede. Juist omdat Goodyear in zijn Honda-aangedreven bolide sneller was, moest Villeneuve een list bedenken. "Ik besloot hem vol onder druk te zetten, zelfs toen we nog achter de pace car reden. Ik kwam naast hem rijden, liet vervolgens een gat vallen om daarna weer vol op het gas te gaan. Om te reageren, gaf hij ook vol gas. Maar de pace car reed er nog voor. Ik trapte hard op de rem, maar hij schoot de pace car voorbij nog voordat de groene vlag werd gezwaaid. En ik wist precies wat de regel was: je mocht de pace car nooit of te nimmer voorbij. Ik hoopte dus dat de wedstrijdleiding het had gezien en hem zou bestraffen. Niet veel later gebeurde dat ook, mijn plannetje had gewerkt. Het was een enorme gok, maar het betaalde zich uit. Ik won."

Het klinkt als een uiterst merkwaardige manier om de Indy 500 te winnen, maar de ontlading was er na afloop niet minder om. "Zeker niet. Want het was een verschrikkelijk moeilijke race, daardoor smaakte deze overwinning alleen maar zoeter voor mij. Zonder de straf die ikzelf in het begin kreeg, had ik de Indy 500 waarschijnlijk helemaal niet gewonnen. Dan hadden we echt niet zo veel risico genomen." Met deze zege was zijn nog prille carrière eigenlijk al geslaagd. Maar het zou nog veel mooier worden. Later dat jaar pakte hij namelijk ook het CART-kampioenschap, twee jaar later zou een andere titel volgen. Weer eentje die met enige controverse werd binnengesleept, maar dan in de Formule 1. Maar goed: dat is weer een heel ander verhaal, eentje waar de familie Schumacher waarschijnlijk wel iets meer over weet.

 

Sluit je aan bij de Motorsport community

Praat mee
Vorig artikel Bourdais en Daly snelsten op eerste testdag voor Indy 500
Volgend artikel Newgarden leidt tweede dag Indy500-test voor drie oud-winnaars

Beste reacties

Er zijn nog geen reacties. Wil je er één schrijven?

Meld je gratis aan

  • Snel toegang tot je favoriete artikelen

  • Stel alerts in voor breaking news en je favoriete coureurs

  • Laat je horen met de reactiemodule

Motorsport prime

Ontdek premium content
Abonneer

Editie

Nederland