De eerste en laatste keer dat Ayrton Senna een IndyCar testte

Ayrton Senna wist op het moment van de IndyCar-test al dat het Formule 1-seizoen 1993 waarschijnlijk een gigantische teleurstelling zou worden. Zijn McLaren-team had namelijk niet langer de beschikking over Honda-motoren. De drievoudig wereldkampioen wist dat de Ford-aandrijving tekort zou komen ten opzichte van de Williams-Renault van zijn aartsrivaal Alain Prost. Senna bekeek wat de opties waren en wilde zelf ervaren hoe een IndyCar aanvoelde – een auto zonder alle elektronische snufjes die de Formule 1-bolides begin jaren 90 karakteriseerden.

Nigel Beresford, vandaag de dag teammanager bij het Formule E-team DS Penske, werkte die dag als engineer van Senna. Hij haalt de herinnering van die 20^e december 1992 op. “Er stond een driedaagse test met de nieuwe Penske PC22 op het programma”, vertelt hij in gesprek met Motorsport.com. “De eerste dag werd verreden op de Firebird Raceway West, een zeer kort circuit. We hadden een 1992 Penske die diende als vergelijking en basis.”

Last-minute deal

Een paar dagen voor de test werd via Emerson Fittipaldi en Marlboro een deal gesloten: Senna zou de 92-bolide besturen: “Het was een last-minute deal. Senna arriveerde zo goed als alleen, enkel John Hogan van Marlboro was met hem meegereisd. De laatste keer dat ik hem gezien had, was tijdens de Australische Grand Prix van 1991 in Adelaide. Het was onrealistisch om een grootheid zoals Senna een jaar later op zo’n ongebruikelijke plek te zien.”

Emerson Fittipaldi trapte de testdag af met de Penske van het jaar 1992: “Het was koud en de baan was glibberig”, zegt Beresford. “Emmo spinde op koude banden. Hij vond dat de auto redelijk goed in balans was, maar dat hij gewoon grip miste. Hij kwam binnen, we wisselden banden en hij paste de rembalans aan. Hij reed een run van twaalf en van dertien ronden, waarin hij tweemaal een snelste tijd van 49.7 noteerde.”

Senna’s beurt

Foto: Sutton Images

Ayrton Senna, Penske Chevrolet PC22

Na een korte pauze nam Senna plaats in de nauwe cockpit van de IndyCar: “Normaliter zijn Formule 1-coureurs direct op snelheid. Ayrton begon met wat langzame ronden en dat was verrassend. Deze auto had een sequentiële versnellingsbak en Senna moest daaraan wennen. Soms raakte hij de weg kwijt met de versnellingen. Dan stopte hij volledig, selecteerde de eerste versnelling en ging weer rijden.”

De legende moest wennen aan de karakteristieken van de turbo. Na veertien ronden kwam hij binnen met een snelste ronde van 49.5 seconden. “Hij vertelde me dat de motor prima draaide en hij vond de auto zwaar – niet zo behendig als de veel lichtere F1-bolide – en voegde toe dat hij de toeren niet kon horen omdat de motor zo’n ander geluid maakte. Firebird heeft in feite één redelijk snelle bocht en Senna begon in die bocht wat meer te pushen. Hij voelde het gewicht van de auto dus hij wilde niet helemaal de limiet opzoeken. Het was niet de juiste plek, noch het juiste moment om dat te doen. Hij wilde de gevoeligheid van de auto ervaren, dus we monteerden zachtere vering aan de achterzijde, koppelden de anti-roll bar los en voegden twintig gallon methanol toe.”

Ongelofelijk snel

De drievoudig wereldkampioen reed op dezelfde banden nogmaals tien ronden en klokte een beste tijd van 49.09s. “Hij kwam de pits binnen en zei: ‘Hartelijk bedankt, ik weet wat ik wilde weten’. Hij stapte uit en dat was alles”, blikt Beresford terug. “Senna heeft me op geen enkel vlak teleurgesteld. Hij was gewoon ongelofelijk snel. Emmo’s beste ronde was een 49.7, ten opzichte van een 49.09 van Senna. Later die dag zette Emerson een 48.5 neer in de nieuwe Penske, dat was slechts zes tienden sneller dan Senna. Wat Ayrton had gedaan was ontzettend goed, aangezien hij met een jaar oude bolide op oude banden reed. Dat bevestigde voor mij hoe ongelofelijk snel hij zichzelf kon aanpassen en competitieve tijden kon neerzetten.”

Zoals bekend bleef Senna actief in de Formule 1, en stapte na deze dag nooit meer in een IndyCar.