Analyse: de deal van Danica Patrick die maar niet van de grond wil komen

De eerste vrouw die een IndyCar-races wist te winnen, wil nog een keer vlammen voor de haar helm aan de wilgen hangt. Haar doel is om nog eens aan de start te komen in de beide kroonjuwelen van de Amerikaanse autosport, de Daytona 500 en de legendarische Indianapolis 500. Vraag is echter - voor welk team?

Op 17 november van het afgelopen jaar maakt Patrick via haar sociale kanalen bekend haar opwachting te maken tijdens twee van de meest bekende races die in de Verenigde Staten worden gehouden. "Well.... 2018 Daytona 500 and Indy 500 here I come", zegt ze op Instagram en Twitter. De racewereld gunt de rappe dame haar afscheid van harte en de vraag rijst direct voor welk team de piepkleine doch medogenloze vrouw in actie mag komen.

Nu, bijna twee maanden later, is er echter nog geen enkele krabbel onder een papiertje gezet. Ten tijde van Patricks aankondiging stond de 102de editie van de Indianapolis 500 voor over ruim een half jaar op de kalender, inmiddels is er een derde van die tijd verstreken. En in plaats van dat het aanbiedingen regent, heeft de Amerikaanse vooral 'nee' te horen gekregen - Andretti zet al zes (!) wagens in, Penske zit vol en Ganassi en Schmidt Peterson zijn niet van plan de dame van een wagen te voorzien.

Kleine dame zet grote wereld op stelten

Danica Patrick komt uit een heus racegezin. Vader sjeest rond op snowmobiles en ontmoet moeder tijdens een evenement. Op jonge leeftijd proeft de kleine Danica al aan de karting, om haarzelf gestaag op te werken naar de top. De kleine meid valt op, krijgt veel media-aandacht en werkt verschillende racescholen af. Op een gegeven ogenblik maakt Patrick de overstap naar Europa, noteert een aantal goede resultaten maar krijgt door verschillende omstandigheden met tegenslag te maken. Eenmaal terug in het moederland gaat het hard.

Dankzij goede prestaties in de Barber Dogde Pro Series en - met name -  de Toyota Atlantics, komt Patrick in de spotlights te staan. IndyCar-teambaas Bobby Rahal, die haar al eens aan een F3-test had geprobeerd te helpen, slaat toe. De enkelvoudig Indy 500-winnaar die samen met televisiepersoonlijkheid David Letterman een team runt, tekent Patrick voor het seizoen 2005. Een gigantische mediahype ontstaat en meteen in haar allereerste seizoen blinkt de 1,58 meter korte dame op een grandioze manier uit.

De Indy 500 van 2005 is slechts Patricks vijfde IndyCar-race - desalniettemin kwalificeert ze zich als vierde (!), om op dezelfde positie in de door Dan Wheldon gewonnen wedstrijd over de meet te komen. Een verkeerde brandstofstrategie zet een streep door de winkansen van de Amerikaanse, die negentien van de tweehonderd ronden heeft mogen leiden. Later in het seizoen worden in Kansas en op Chicagoland polepositions gescoord. Een nieuwe raceheldin is geboren.

Winnen in Motegi

Patricks opmars stokt in 2006 - ook al kan de dame een heel aardig woordje meespreken in het IndyCar-veld, de prestaties van 2005 worden niet geëvenaard. Zodoende wordt Rahal aan het einde van het jaar verlaten voor een dienstverband bij Andretti, dat met Dario Franchitti, Tony Kanaan en toen nog prodigy Marco Andretti over een sterrenteam beschikt. Gedurende het seizoen is Patrick wederom een van de voorste subtoppers, haar temperament begint echter ook op te vallen. Wheldon moet het ontgelden in Milwaukee nadat de Brit haar op een niet al te galante wijze de pas afsnijdt. "Ik zou Wheldon nu graag een braketest geven, om zijn voorvleugel te breken", fulmineert een laaiende Patrick nog tijdens de race over de boardradio.

De kers op de vlaai komt in april 2008, wanneer Patrick de Indy Japan weet te winnen. Door als eerste onder de vlag door te komen op de TwinRing Motegi wordt de Amerikaanse de allereerste vrouw die op het hoogste niveau in het openwielracen weet te zegevieren. Het luidt direct ook een mindere periode in - gedurende de rest van het jaar wordt nog maar tweemaal een topvijfklassering gescoord. In de beginfase van 2009 gaat het voorspoediger, een derde plek op de Indianapolis Motor Speedway is zeer bemoedigend. Later gaat het echter weer bergafwaarts. Een moeizaam 2010 wordt opgevolgd door een even lastig 2011, wat haar laatste IndyCar-seizoen blijkt. In augustus van dat jaar kondigt Patrick aan de overstap te maken naar de NASCAR, de race waarin Wheldon verongelukt is haar laatste.

Over de NASCAR-carrière van Patrick hoeft niet veel te worden gezegd, anders dan dat het niet verliep zoals gehoopt. In vijf volledige seizoenen komt de vechtersbazin uit Wisconsin in competitieverband niet verder dan één zesde plek - let wel, in de NASCAR wordt ongeveer elk weekend geracet. Ere wie ere toekomt - Patrick weet haar eerste volledige seizoen (2013) af te trappen met poleposition voor de belangrijkste race van het jaar, de Daytona 500.

Wat nu?

En toen. De Daytona 500 staat gepland voor over vijf weken, de Indy 500 is nog iets verder weg. Patrick liet in de afgelopen weken meermaals weten 'beleefd te pushen' voor een zitje in beide wedstrijden, maar nog niets is concreet. Amerika's meestbesproken, meest succesvolle vrouwelijke coureur kondigt haar racepensioen aan en vervolgens is er niemand die haar een zitje aanbiedt. Schmidt Peterson Motorsports, het team waar de populaire James Hinchcliffe de vaandeldrager is, liet optekenen 'liever niet aan de fanfare' mee te doen die komt kijken bij het afscheidsoptreden van Patrick.

Chip Ganassi kon uitkomst bieden: er werd al gesproken over Double Danica, de mogelijkheid dat Patrick beide races voor het team van Ganassi - die immers in zowel de NASCAR als de IndyCar een formatie runt - kon rijden. Enkele dagen geleden bevestigde het team echter dat de onderhandelingen op niets waren uitgelopen. Is de veelbesproken, bewogen carrière van Patrick dan al tot een einde gekomen?