Column: de tranen van Dario Franchitti

Hij moest nog een handvol ronden rijden als eerbetoon. Terug in de auto, terwijl een doedelzak zou spelen. Dario Franchitti zat zonder helm in zijn cockpit en de tranen stroomden over zijn wangen. Hij wilde weg. Weg uit de auto, weg van het circuit. 

Dan Wheldon had geen vast zitje in 2011, maar mocht in Las Vegas rijden. Er wachtte hem een vette bonus als hij de race wist te winnen. Tijdens de opwarmronde konden de aanwezige commentatoren hem een vraag stellen terwijl hij reed. Wheldon bedankte de sponsoren en liet weten er zin in te hebben. "Het wordt een spektakel", liet de Brit weten. "Ik heb er zin in." Niet veel later was Wheldon betrokken bij een gigantische crash, waarbij meerdere auto's door de lucht vlogen. En terwijl alle betrokken coureurs uit hun vernietigde wagens stapen, reageerde de bestuurder van auto met nummer 77 nergens meer op.

Het duurde lang voordat het nieuws bevestigd werd. Ondertussen werd er gewacht en zochten coureurs en teamleden steun bij elkaar. Toen duidelijk was dat Wheldon het niet had overleefd, werd besloten de race te annuleren. In plaats daarvan werd een eerbetoon van vijf ronden gereden. Stapvoets.

Vlak voordat hij zijn helm opzette, vond de camera Dario Franchitti. Hij huilde. Hij huilde oprecht en intens. Hij wilde overal zijn, behalve hier. Maar hij moest vijf rondjes op dat vreselijke circuit van Las Vegas rijden. Die baan, waarvan hij vóór het raceweekend al zei dat het niet geschikt was om een IndyCar-race met zo'n groot startveld op te rijden. Die baan, met de verse wonden van dat verschrikkelijke ongeluk nog duidelijk zichtbaar. Hij moest er vijf trage ronden rijden. Dan pas mocht hij z'n overall uitdoen.

Het jaar erna won Franchitti voor de derde keer de Indianapolis 500. Bij het uitstappen in Victory Lane zette hij een witte zonnebril op. Het was een subtiel, maar niet te missen eerbetoon aan Wheldon. De overleden ijdeltuit met zijn witte zonnebril en fenomenale gebit. Franchitti had er om gelachen, toen hij tijdens een eerbetoon met mannen als Helio Castroneves en Tony Kanaan herinneringen ophaalde.

Dario Franchitti moet stoppen met racen. Zijn rug is niet bestand tegen een nieuwe crash, zoals hij die meemaakte in Houston. Het was een angstaanjagend ongeluk, die ook bij de toeschouwers achter het hek voor verwondingen zorgde. De lichamelijke schade is blijvend, maar hij leeft nog.

Franchitti won vier kampioenschappen in IndyCar. We hebben hem in Europa eigenlijk nooit echt in actie mogen zien en dat is jammer. Hij testte in 2000 nog voor Jaguar, maar kon nooit echt voet aan de grond krijgen in de Formule 1. In plaats daarvan werd hij een superster in de Amerikaanse open wiel-klasse. Hij was een fenomenale coureur en is een bijzonder aangename man.

Het feit dat hij op deze manier zijn carrière moet beëindigen is vervelend. Maar tegelijk zal hij weten wat zijn loopbaan hem heeft gebracht en waar hij aan is ontsnapt. Hij heeft meerdere dodelijke ongelukken zien gebeuren en was zelf ook meer dan eens het lijdend voorwerp in een gigantische crash. Dario Franchitti is en blijft een geweldige ambassadeur voor IndyCar.

Ivo Pakvis

Twitter: @ipakvis