Achtergrond: terug naar Pocono, een jaar na Wilson

Ronde 179 van de ABC Supply 500 van 2015. Sage Karam gaat aan de leiding op de Pocono Raceway, de triangelvormige oval in Pennsylvania die in de volksmond als de Tricky Triangle door het leven gaat. De talentvolle Amerikaan ruikt zijn eerste IndyCar-zege: de Ganassi met startnummer 8 moet nog 21 rondjes volbrengen, dan kan Karam zijn criticasters eindelijk de mond snoeren. Het gevit op de op dat moment twintigjarige Karam is niet mild: de jongeling heeft onder anderen Ed Carpenter tegen zich in het harnas gejaagd door zijn aanvallende rijgedrag.

"Sage heeft geen respect, voor niemand. Als er geen ervaren rijders op de grid stonden, die wel over een gezond verstand beschikken, zou Sage zichzelf en anderen ernstig kunnen verwonden. Ik vind het belachelijk", meldde Carpenter na de race in Iowa, een maand voordat de Pocono Raceway werd aangedaan. "Terwijl ik om de zege kon knokken en wellicht de race had gewonnen, staat Sage hier te grijnzen met zijn eerste podiumplaats." Carpenter was furieus over de rijstijl van Karam, die hem meermaals blokkeerde. De ovalspecialist kwam mede door deze acties slechts als zesde over de meet.

Het talent van Chip Ganassi haalde de kranten door daags na de race te verkondigen 'niet bang te zijn voor Ed Carpenter'. Na een waardeloos optreden op de Mid-Ohio Sportscar Course, waar Juan Pablo Montoya Karam ervan beschuldigde 'expres te zijn gespind' om zo de titelkansen van diens teammaat Scott Dixon in leven te houden, werd de gang naar Pocono ingezet. Nadat niet de minste concurrenten hun eigen kansen om zeep hielpen - Helio Castroneves ging helemaal alleen de muur in, Sebastien Bourdais moest na een blunder opgeven en ook Tony Kanaan vloog eraf - kon Karam de overwinning ruiken.

De thuisrijder verprutste het echter ook: een glijpartij zag zijn roodgele bolide de muur ingaan. Een onschuldige crash, waarbij Karam ook rap de duimen omhoog stak, kreeg echter een inktzwarte rand. De neuspunt die door de klap losraakte van het chassis, stuiterde door de lucht en belandde op het hoofd van veteraan Justin Wilson, die na een rustig voorjaar door Andretti was ingeschakeld om voor de rest van het seizoen de vierde bolide te besturen. Wilson verloor het bewustzijn direct: een neutralisatie van liefst veertien ronden volgde om de lange Brit uit zijn wagen te halen en hem naar het dichtstbijzijnde hospitaal te vervoeren.

Waar Ryan Hunter-Reay uiteindelijk met de grootste bokaal aan de haal ging, had werkelijk niemand oog voor de winnaar. "Dit was een zeer ongelukkig ongeval, onze gedachten gaan uit naar Justin en we bidden dat het allemaal goed afloopt", klonk een ingetogen Hunter-Reay. Het mocht echter niet zo zijn. Wilson bezweek anderhalve dag later aan zijn verwondingen. De IndyCar-gemeenschap had een van haar, zoniet haar, populairste rijder(s) verloren.

Karam kwam de klap amper te boven. "Je ligt 's avonds op bed, je tuurt naar het plafond en je hoofd zit vol met vragen. Wat als ik niet was gecrasht? Wat als mijn wagen niet was uitgebroken? Dan had Justin nog geleefd", zei de jonge Amerikaan daags na het overlijden van Wilson. "En het vreemde is: ik deed niets anders dan in de vorige ronden, raakte alleen wat verrast door de clean air omdat ik aan de leiding ging. Enkele aanpassingen op het stuur werkten niet tijdig genoeg, waardoor ik de muur in schoot." 

Pas in mei van dit jaar keerde Karam terug in een openwiel-racewagen, voor de honderdste editie van de Indianapolis 500. Gestresst, bang en kampend met de geesten van Pocono stapte hij in een wagen van Dreyer & Reinbold, dat speciaal voor hem een bolide had ingezet. Karam knokte zich op zijn herkenbare manier naar voren vanaf startplaats 24, om halverwege de wedstrijd in een poging om Townsend Bell te passeren, zich te vergalopperen. De race eindigde in de muur. Justin Wilsons broertje Stefan, die in het ziekenhuis van Allentown Karam nog had gegroet nadat deze werd ontslagen (Karam moest voor een check naar het hospitaal waar Wilson ook lag, de jongeling had een pijnlijke voet overgehouden aan de crash), reed de Indy 500 als ode aan zijn overleden broer. Hij moest kort na de crash van Karam opgeven met een elektronisch probleem.

Julia Wilson, de weduwe van Justin, woont met haar twee dochtertjes van acht en zes jaar oud nog altijd nabij de Rocky Mountains, een gebied waar haar man dol op was. "Ik heb veel steun aan Susie Wheldon, die hetzelfde heeft meegemaakt", refereert ze aan het dodelijke ongeval dat diens man Dan Wheldon had in 2011. "Ook Debbie Savini heeft me veel tips gegeven." Savini zag haar verloofde, Tony Renna, in de herfst van 2003 om het leven komen bij een testcrash. "Maar waar mensen soms roepen dat tijd alle wonden heelt, wordt het verdriet eigenlijk alleen maar erger."

Het is komend weekend een jaar geleden dat de race in Pocono plaatsvond. Justin Wilson overleed uiteindelijk op 24 augustus 2015: de Gentle Giant, zoals Wilson vanwege zijn solidariteit en sportmanschap genoemd werd, redde na zijn dood zes mensenlevens door zijn kerngezonde organen te doneren. Pas weken later werd de lange Brit begraven, zijn kist werd onder anderen gedragen door racevrienden Mark Webber, Dario Franchitti en Scott Dixon. 

De IndyCar-gemeenschap zal terugdenken aan Wilson, maar menigeen heeft een andere zaak in de gedachten. Een kleine twee weken terug bezweek dirttrack-held Bryan Clauson aan zijn verwondingen, die hij tijdens een midget car-race had opgelopen. De Amerikaan reed eerder dit jaar nog de Indy 500, en is nu na Wilson de tweede inmiddels overleden rijder die deelnam aan de historische wedstrijd in 2015. In zijn nagedachtenis rijdt Conor Daly rond met het startnummer 88, deze gebruikte Clauson op het IMS. De 27-jarige zou volgend jaar het huwelijksbootje instappen. Gemotoriseerde sport blijkt andermaal helaas levensgevaarlijk ..

Door: René Oudman