Toen Alonso en Norris bijna succes hadden in Daytona

Tijdens de aankomende 24 uur van Daytona verschijnen diverse voormalig Formule 1-coureurs aan de start, die allemaal de overstap naar de endurance hebben gemaakt. Jenson Button, Felipe Massa en Romain Grosjean zijn slechts enkele van de namen in de race op Daytona International Speedway, waarmee op 27 en 28 januari het nieuwe IMSA-seizoen wordt afgetrapt. Het is echter niet de eerste keer dat F1-sterren deelnemen op Daytona. Zo zijn Juan Pablo Montoya en Martin Brundle voormalige winnaars, terwijl tweevoudig F1-kampioen Fernando Alonso zich voor de editie van 2018 meldde bij het United Autosports van Zak Brown.

Deelname aan de 24 uur van Daytona was onderdeel van Alonso's jacht op de zege in Le Mans. Zijn liefde voor F1 bekoelde ietwat, nadat werkgever McLaren voorlaatste werd in 2017. Mede hierdoor viel het oog van de Spanjaard op de illustere Triple Crown, die behaald kan worden met zeges in de F1 Grand Prix van Monaco, de Indianapolis 500 en de 24 uur van Le Mans. Het is een prestatie die tot dusver alleen behaald werd door Graham Hill. Alonso wilde zich graag bij hem voegen en met een Monaco-zege op zak meldde hij zich in 2017 al bij de Indy 500. Daar maakte hij weliswaar indruk, maar door een uitvalbeurt stond hij met lege handen. Daarna kwam Le Mans op zijn radar en de 24 uur van Daytona zag hij als een uitstekende manier om zich op die beproeving voor te bereiden.

"We waren in Singapore en sloten onze F1-deal. Nog geen twee minuten nadat we mentaal de brug over waren om die deal te bezegelen, zei hij: 'Ik wil Daytona doen'", zei McLaren Racing-CEO Zak Brown in 2017. "Zoals het bij Fernando gaat, praat hij over dingen zonder dat hij echt zegt wat hij denkt, om dan ineens te zeggen: 'Ik wil het doen'. Dat is precies wat er gebeurde."

Photo by: Art Fleischmann

Fernando Alonso, United Autosports

De oude en de nieuwe generatie kwamen samen bij United Autosports. Alonso deelde zijn Ligier LMP2-bolide met Lando Norris, op dat moment lid van McLarens opleidingsprogramma en regerend kampioen in het Europees Formule 3. Hij was toen net benoemd tot reservecoureur van het F1-team van McLaren. "Je ziet hoe Lando zich ontwikkelt. Hij en Fernando konden goed met elkaar, dus het was bovenal een geweldige kans voor ze om hun relatie op te bouwen", zei Brown. "Lando ging leren van Fernando met betrekking tot hoe hij zich gedraagt en hoe hij zich voorbereidt op een race. Lando zal er veel profijt van hebben."

Alonso en Norris kregen gezelschap van ervaren endurancecoureur Phil Hanson, maar toch leek de eindzege op Daytona nooit een echte mogelijkheid. De Ligier JS P217 was duidelijk langzamer dan de auto's uit de snelste DPi-klasse en in de kwalificatie zat er niet meer in dan de dertiende tijd, een seconde achter de pole-position. Bij de start werd het echter beter. Alonso nam die voor zijn rekening en hij won binnen vijf minuten twee posities, ondanks dat hij zijn debuut maakte in een racebolide met gesloten cockpit. Daarna hield hij stand, waardoor United Autosports de top-vijf benaderde tegen het einde van zijn stint.

Photo by: United Autosports

#23 United Autosports Ligier LMP2: Phil Hanson, Lando Norris, Fernando Alonso, #32 United Autosports Ligier LMP2: Will Owen, Hugo de Sadeleer, Bruno Senna, Paul di Resta

Daarna was het de beurt aan Norris, die de autosportwereld zou laten zien waartoe hij in staat was. De Brit liep in op de auto's voor hem, waarna er bij het ondergaan van de zon een zware regenbui viel. In dergelijke lastige omstandigheden komen de beste rijders echter bovendrijven en die dag gold dat voor Norris. Hij was de snelste auto op de baan en wist zo de tekortkomingen van de Ligier te maskeren. Mede door de destijds 18-jarige coureur ging bolide #23 acht ronden aan de leiding door verschillende strategieën aan het front.

"Ik wist niet op welke positie ik reed. Pas toen ik in de pits kwam, zag ik dat ik eerste was", zei Norris na de race. "In de laatste ronde voordat ik naar binnen kwam, haalde ik mijn teamgenoot [in de #32 Ligier] in. Ik dacht dat hij voor me lag en ik wist zeker dat zijn auto aangaf dat hij achtste lag. Maar toen ik in de pits kwam, zag ik dat ik op P1 reed." Met die stint maakte Norris veel indruk op Alonso, die deze dag zelfs ietwat in de schaduw van zijn jonge teamgenoot stond. "Zijn stints waren indrukwekkend - het teamwork, de voorbereiding, de focus", zei Alonso, die de 24 uur van Daytona in 2019 zou winnen. "In zijn eerste race in een prototype, op Daytona, in natte omstandigheden en op Continental-banden maakte hij in 20 ronden 33 seconden goed. Hij is pas 18, dus dat is best indrukwekkend."

Photo by: Michael L. Levitt / Motorsport Images

#23 United Autosports Ligier LMP2, P: Phil Hanson, Lando Norris, Fernando Alonso, pit stop

Na die stint van Norris ging het echter helemaal verkeerd voor auto #23. Hanson liep in de derde stint een lekke band op, waarna Alonso te maken kreeg met remproblemen. United Autosports had zo'n 40 minuten nodig om de hoofdcilinder van de remmen te vervangen. Het team viel hierdoor ver terug en toen Norris aan de beurt was voor zijn tweede sint, lag de auto op de 22ste plek in het algemeen klassement met 26 ronden achterstand. Dat kwam het team uiteindelijk niet meer te boven. Uiteindelijk eindigde United Autosports op de dertiende positie in de P-klasse en op P38 in het algemeen klassement. Desondanks kon er die dag niet veel beter gereden worden en was de uiteindelijke klassering volgens Norris vooral te wijten aan pech.

"Gezien ons nadeel qua snelheid van de auto was onze snelheid tijdens de hele race eigenlijk best goed", zei Norris na afloop van de race. "De Cadillacs en Acuras waren vele malen beter qua prestaties, maar Phil, Fernando en ik hebben echt het maximale uit de auto gehaald. Ik denk dat we trots mogen zijn op wat we als coureurs en als team hebben bereikt. De problemen die we hadden, zijn dingen die soms kunnen gebeuren."

Photo by: United Autosports

Fernando Alonso, United Autosports

Alonso en Norris waren niet de enige F1-coureurs die dat weekend deelnamen aan de 24 uur van Daytona. Lance Stroll, die net zijn debuutseizoen bij Williams achter de rug had, stapte namens Jackie Chan DCR Jota in een Oreca 07. Die deelde de Canadees met toenmalig Formule E-coureur Felix Rosenqvist, DTM-veteraan Dani Juncadella en voormalig Caterham-reserve Robin Frijns. De Oreca bleek een competitievere auto dan de Ligier van United Autosports, wat al bleek uit de zesde tijd die Frijns in de kwalificatie noteerde. In de race eindigde de formatie van Stroll op de vijftiende plek algemeen en P11 in de P-klasse.

Voor Alonso en Stroll bleek de 24 uur van Daytona de opmaat naar een lastig F1-seizoen. De Williams-coureur scoorde slechts zes punten op weg naar P18 in de eindstand, terwijl Alonso elfde werd in het WK in wat opnieuw een moeilijk seizoen was voor McLaren. Zijn grootste succes van 2018 boekte de coureur uit Oviedo in het World Endurance Championship door met Toyota de 24 uur van Le Mans te winnen en zijn tweede onderdeel van de Triple Crown te winnen. In 2019 volgde een nieuwe Le Mans-zege en de wereldtitel in het WEC. Op dat moment was Alonso al niet meer actief in F1, want eind 2018 nam hij afscheid om pas in 2021 terug te keren. Hij werd vervangen door Norris, die met zijn tweede plek in de Formule 2 promotie had afgedwongen.