Van Kalmthout blikt terug op Daytona: “Toch een leerzame ervaring”

‘Pak zoveel mogelijk rust voorafgaand aan de race’. Talloze keren heeft Van Kalmthout deze wijze woorden gehoord en tot zich genomen. De 59ste editie van de 24 uur van Daytona beloofde immers een slijtageslag te worden met extreem veel verkeer. Onvoorzien detail in de slijtageslag was dat de #81-bolide van DragonSpeed zelf in een vroeg stadium werd geveld. “Onze bronzen rijder Rob is de race gestart. We wilden hem zoveel mogelijk bij daglicht laten rijden. De meer ervaren rijders zouden het dan overnemen in het donker, als het zicht een stuk minder is. Dat ging eigenlijk best goed totdat er een DPi buitenom kwam in de Bus Stop-chicane. Dat had Rob niet verwacht, hij ging dwars door het gras”, begint VeeKay zijn uitleg tegenover Motorsport.com Nederland.

Geen Rolex, wel een waardevolle ervaring

Dit voorval is in retrospect het begin van de malaise gebleken, doordat Hodes veel 'pick-up' op zijn banden meekreeg. “Enkele ronden later blokkeerde hij daardoor een wieltje bij het aanremmen voor de eerste bocht. De auto was net niet uit de muur te houden, al leek het geen gigantische crash. Nadat de auto was gerepareerd, dat dachten we althans, stapte Ben Hanley ook gewoon in.” DragonSpeed dacht een DNF te kunnen afwenden en VeeKay hoopte op zijn eerste meters. Beide zaken zijn echter ijdele hoop gebleken. “Bij nader inzien waren het niet de bandenstapels die hij had geraakt, maar de vangrails. Die klap bleek hard genoeg om schade aan de kabelboom te veroorzaken. Het moeilijkste van de hele auto om te repareren, is nou net die kabelboom. Ons team heeft nog wel van alles geprobeerd, maar na anderhalf uur sleutelen kwam we tot de conclusie dat we niet verder konden. Het was klaar, dat was mijn 24 uursavontuur.”

Scheve gezichten levert dat niet op. “Het is natuurlijk jammer, maar dit hoort bij een 24 uursrace. Ik kan het onze bronzen rijder niet kwalijk nemen. Hij doet z’n best en iedereen maakt fouten. We moeten ook niet vergeten dat diezelfde bronzen rijder mij de kans heeft gegeven om mee te doen.” Ironisch genoeg had VeeKay voor de race al gewaarschuwd voor zo'n scenario. “Haha, ja. Nog voordat de race van start ging, had ik voor Ziggo een filmpje opgenomen. Daarin legde ik uit het best moeilijk te vinden om niet alles in eigen hand te hebben. Je rijdt nu eenmaal met vier man. Nou, dat is een behoorlijke jinx gebleken”, concludeert Van Kalmthout met een lach. Blijft de vraag wat er zonder die crash mogelijk was geweest. De Nederlander sprak vooraf over het podium, maar misschien zat er meer in het spreekwoordelijke vat. “Als je kijkt naar de uiteindelijke LMP2-winnaar, dat was de langzaamste auto in aanloop naar de race. In dat opzicht hadden wij kunnen winnen. Maar goed, je moet een beetje geluk hebben en dat hebben we niet gehad. Eerlijk gezegd zag ik Racing Team Nederland als favoriet, maar zij zijn slechts een paar ronden verder gekomen dan wij.”

Daytona met Racing Team Nederland als plan A

Van Kalmthout maakt hiermee een onbedoeld bruggetje naar de formatie van Frits van Eerd, een persoonlijke sponsor van de IndyCar-rijder. In het oorspronkelijke plan had VeeKay niet in de DragonSpeed-auto, maar in het knalgeel van Racing Team Nederland gereden. “Ja, dat klopt. De eerste vraag voor de 24 uur van Daytona kwam van Racing Team Nederland. Maar door mijn gouden FIA-status kon dat helaas niet. Daarna had ik het Daytona-gebeuren eigenlijk al een beetje laten rusten, totdat ik een paar weken van tevoren ineens werd gebeld met de vraag of ik een stoeltje bij DragonSpeed wilde vullen. Ik heb dat natuurlijk gedaan, het leek me toch gaaf om de 24 uur van Daytona eens mee te maken – dit is niet zomaar een race. Als ik nu terugkijk, bekijk ik het nog steeds positief: ook al hebben we de race niet uitgereden, het is toch een mooie en leerzame ervaring voor mij geweest. Weer iets om van mijn lijstje af te vinken.”

Dat leerzame zit vooral in zijn aanpassing aan een compleet andere auto en in de dynamiek binnen het team. “Het was natuurlijk even wennen. Je hebt om te beginnen een dak boven je hoofd. In de trainingssessies moet je de beschikbare tijd delen met z’n vieren, de teamgenoten moeten zich ook goed kunnen voorbereiden. Maar met alle rode vlaggen erbij rij je misschien maar vijf rondjes achter elkaar. Dat is heel anders dan normaal, al voelde ik me uiteindelijk wel goed in die auto en was ik ook snel.” Het mooie is dat VeeKay’s leeftijd nog voldoende kansen biedt op toekomstige enduranceraces. Dat geldt om te beginnen voor Daytona, maar ook de 24 uur van Le Mans staat op zijn bucketlist. “Als het een keer past en als ik een aanbod krijg van een goed team, dan zal ik het zeker overwegen. Maar het mag mijn focus op geen enkele manier van IndyCar halen, dat is en blijft mijn absolute prioriteit.”