De mooiste dag uit mijn carrière: Renger van der Zande

Datum: 24 september 2017

Locatie: Laguna Seca

Wat vooraf ging: Renger van der Zande reed in 2017 voor het eerst in de Prototype-klasse van het sterke IMSA-kampioenschap. Het seizoen begon prima met een podiumplaats in de 24 uur van Daytona maar in de daaropvolgende races bleek de Riley LMP2 zich niet te kunnen meten met de concurrentie. Van der Zande en teamgenoot Marc Goossens konden simpelweg niet imponeren door het ondermaatse materiaal. Met nog drie wedstrijden te gaan werd de knoop doorgehakt: men moest en zou overstappen naar een ander chassis. Dat gebeurde: in Elkhart Lake reed het duo voor het eerst met een Ligier. Dat leverde een vijfde plaats op, maar belangrijker: het vertrouwen groeide. De goede lijn werd op het iconische Laguna Seca doorgetrokken. De Nederlands-Belgische combinatie kon opeens de onverslaanbaar geachte DPI’s bijbenen. Dat vormde de basis voor ‘The Pass’.

Wat er die dag gebeurde: “We begonnen het seizoen met een Riley-auto. Dat ding was echt twee tot drie seconden te langzaam, dat is natuurlijk ontzettend veel. Halverwege het seizoen switchten we naar een Ligier-chassis. Ook dat was niet de beste LMP2-auto maar op Laguna Seca deed hij het gewoon goed. Mijn teamgenoot Marc Goossens en ik konden er aardig snelheid mee maken en de auto was ook goed voor de banden. Zo konden we opeens de snelste DPI’s aanvallen. Marc reed een goede eerste stint en bracht de auto op de derde plaats binnen. Ik voelde direct dat het goed was. Bij de pitstop pakten we twee banden waar de concurrentie vier banden wisselde, dus daar wonnen we tijd en klommen we op naar P2. Wel had ik daardoor oudere banden in de laatste stint.”

“Met tien minuten te gaan meldde ik me op de boordradio: ‘Jongens, we kunnen nu een podium pakken maar als jullie het oké vinden dan gaan we voor de overwinning’. Het was nieuw dat we om de prijzen mee konden doen dus ik liet de keuze een beetje aan hen. Een podium pakken was natuurlijk al lekker en inhalen op dat circuit was bijna onmogelijk, ik zou dan een hoop risico moeten nemen. Op z’n Amerikaans kreeg ik terug: ‘Judge yourself, you can go for it’.”

“Ik zat een paar ronden enorm te azen op leider Dane Cameron en zette toen die move in bij de Corkscrew. Ik kwam van super ver maar prikte hem ertussen, op een plek waar het eigenlijk echt niet kan. Dane verwachtte het totaal niet, liet een gaatje en ik dook erin. En het lukte! Het was echt een groot moment, iedereen die het IMSA volgt herinnert het zich nog. Ze noemen het ook liefkozend ‘The Pass’. Vooral in Amerika was het echt ‘big’, daar houden ze van winnaars. Het was natuurlijk niet alleen de actie op zich, het was ook zo vet omdat het met twee minuten te gaan gebeurde. In een bocht waar het eigenlijk niet kan. Jeroen Bleekemolen reed achter me en vertelde me later dat hij eerder op de rem ging en dacht: ‘Wat doet hij nou? Die vliegen samen de hekken in!’. Zo had het ook kunnen eindigen. Als dat gebeurd was, dan had ik nu in elk geval niet bij WTR gereden, haha!”

Hoe het verder ging: Inmiddels rijdt Renger al drie jaar voor het vermaarde Wayne Taylor Racing. Met die formatie schreef hij de afgelopen twee edities van de prestigieuze 24 uur van Daytona op zijn naam. De basis voor de deal ligt voor een deal in Laguna Seca: “Dat weekend was ik voor het eerst in gesprek met WTR. Het was de voorlaatste wedstrijd van het seizoen, ze zouden tijdens de finale op Petit Le Mans aankondigen wie hun nieuwe rijder zou worden. Ze waren op dat moment regerend IMSA-kampioen en echt toonaangevend in de Amerikaanse racerij. Wayne zei me eerder nog dat het er wel goed uitzag, maar dat hij nog andere opties had. Op zondagavond liep ik na de race naar mijn huurauto en zag hem. “Nu kunnen we niet meer om je heen, he”, lachte hij. Dat zijn hele mooie momenten in je carrière: op het juiste moment de juiste dingen.”