De mooiste dag uit mijn carrière: Robert Doornbos

Datum: 28 augustus 2004

Plaats van handeling: Spa-Francorchamps, België

Wat vooraf ging: Na enkele seizoenen in de Formule Ford en Formule 3 te hebben gespendeerd is Robert Michael Doornbos in 2004 voor Arden actief in de Formule 3000, wat een jaar later de GP2 wordt en tegenwoordig de Formule 2 is. Spa is het decor van de voorlaatste ronde in het kampioenschap. Doornbos heeft tot dat moment twee keer op het podium gestaan: bij zijn debuut op Imola was hij derde geworden, op de Nürburgring was er een tweede plaats. Voor de wedstrijd in de Ardennen kwalificeert de in Rotterdam geboren coureur zich als tweede, achter teamgenoot Vitantonio Liuzzi, die op het punt staat om het kampioenschap binnen te halen.

Wat er die dag gebeurde: Het regent pijpenstelen in België. Doornbos beseft dat dit dé kans is om zichzelf aan de wereld te laten zien en pakt die met beide handen aan: er wordt op dominante wijze gewonnen. “Je hoeft niet per se kampioenschappen te winnen om op te vallen”, licht Doornbos zijn keuze voor zijn overwinning in de Formule 3000 toe. “Als je je op een of ander manier maar in de kijker rijdt in de juniorklassen. Als je dan tweede of derde wordt in het kampioenschap, is dat ook prima. Kijk maar naar Alex Albon. Die werd twee jaar geleden derde in de Formule 2 maar heeft toch een kans in de Formule 1 gekregen. Het gaat erom dat je op de juiste momenten piekt.”

“Ik denk dat Spa 2004 absoluut mijn piekmoment was in de F3000. Ik reed in de regen bijna twee seconden per ronde harder dan de rest en won als eerste Nederlander een race in dat kampioenschap. Die zege vormde ook meteen mijn springplank naar de Formule 1”, aldus Doornbos. Achter dat laatste schuilt een mooie anekdote: “Mijn opa heeft mij altijd geleerd dat een brutaal mens de halve wereld heeft en dat je de andere helft er zelf bij moet pakken. Ik stond die dag in Spa op de eerste startrij en alle teambazen liepen langs, waaronder Eddie Jordan. Ik dacht: ‘Dit is mijn moment’. Dus ik liep naar Eddie toe en vertelde hem dat ik Formule 1-coureur wilde worden. ‘Hi Eddie, good afternoon, my name is Robert Doornbos and I want to become a Formula 1 driver.’ In mijn gedachten ging dat heel goed, maar hij antwoordde alleen: ‘Good for you.’ En hij liep verder. Dat ging dus niet helemaal zoals ik me had voorgesteld. Ik probeerde het nog een keer: ‘Nee, je begrijpt het niet helemaal. Ik hoef echt niet gelijk wereldkampioen te worden of iets dergelijks. Ik wil gewoon op een dag eens in een Formule 1-auto rijden en hoop dat jij mij die kans kan geven.’ Toen zei Eddie: ‘Als jij deze race wint en je declasseert de concurrentie, zoals ene Spanjaard genaamd Fernando Alonso dat een paar jaar eerder heeft gedaan, dan wil ik jou wel een kans geven in een van mijn auto’s.’ Die woorden zijn in mijn hoofd blijven hangen.”

De belofte van Jordan motiveert Doornbos dermate dat hij een van de beste races uit zijn carrière rijdt. Onder verraderlijke omstandigheden finisht hij 27 seconden voor de rest van het veld, aangevoerd door Arden-collega Liuzzi. Doornbos: “Aan het einde van de race kwam teambaas Christian Horner op de radio: ‘Robert, you were on fire today. Je hebt gewonnen met bijna een halve minuut voorsprong op de nummer twee.’ Ik was euforisch. Ik liep meteen de Formule 1-paddock in naar Eddie Jordan. ‘Kijk, ik heb het geflikt!’”

Op het podium wordt Doornbos dus geflankeerd door Liuzzi, die met zijn tweede plek de Formule 3000-titel veiligstelt en een jaar later in de Formule 1 debuteert bij Red Bull, en Jose Maria Lopez, die later drie keer wereldkampioen wordt in de toerwagens. Omdat er met een licentie van de Automobile Club de Monaco wordt geracet, galmt voor de Nederlander het Monegaskische volkslied over het circuit van Spa. “Ik kon het niet meezingen”, lacht Doornbos. “Maar het leverde me wel veel credits op in Monaco. Ik heb een handgeschreven brief van Prins Albert gekregen waarin staat hoe trots hij is op zijn inwoner.” Voor Doornbos komt de overwinning aan het einde van een emotionele week. "Mijn oma, waarmee ik heel close was, was eerder die week overleden. Het ging dus van enorm verdriet aan het begin van de week en naar complete euforie aan het einde van de week.”

Hoe ging het daarna verder: Eddie Jordan houdt woord. Twee weken later wordt in de Jordan-fabriek in Engeland een testcontract ondertekend en een stoeltje geschuimd, zodat Doornbos in China, Japan en Brazilië vrije trainingen kan rijden. “Dat was een prachtig vader-zoon-moment. Mijn vader had natuurlijk bloed, zweet en tranen - en heel veel centjes - in mijn carrière gestoken. Met name toen ik in de Formule Ford en Formule 3 reed”, aldus Doornbos over het moment waarop hij zijn krabbel plaatst. “Het zetten van mijn handtekening onder een Formule 1-contract was een jongensdroom die uitkwam. Later die dag vlogen we terug naar Monaco en zijn we dronken geworden." In niet geheel nuchtere toestand rijdt het tweetal naar huis. "In Monaco staat op elke hoek van de straat een agent. Mijn vader zei: ‘Ik kan niet meer rijden, jij moet rijden. Maar je mag niet uit zijn één komen!’ Zo ben ik in de eerste versnelling van agent naar agent gereden. Ze vroegen allemaal: ‘Hoe ver moet je nog?’” De auto komt uiteindelijk heel thuis, net als vader en zoon. “Beiden met een big smile op het gezicht!"