Twaalf punten verschil, onoverbrugbaar of niet onmogelijk?

Om zijn wereldtitel te kunnen prolongeren moet Lewis Hamilton aanstaande zondag op het Yas Marina Circuit in Abu Dhabi, waar de laatste Grand Prix van het jaar plaatsvindt, kampioenschapsrivaal Nico Rosberg met twaalf punten overtreffen. Als de Duitser op het podium eindigt is de strijd, ongeacht Hamiltons resultaat, gestreden. In het verleden is het meermaals voorgekomen dat de coureur die met een achterstand het slotweekend inging, alsnog met de wereldtitel kon strijken en gezien Hamiltons recente vorm is het niet ondenkbaar dat de Brit een aardige sloot punten in kan lopen in de woestijn. GPUpdate.net neemt je mee terug in de geschiedenis.

In het allereerste Formule 1-jaar komt de Argentijnse legende Juan Manuel Fangio als aanvoerder in de strijd om het kampioenschap naar het Italiaanse Monza, met vier punten meer dan Alfa Romeo-stalmaat Giuseppe Farina. Destijds levert een zege acht punten op, en door deze te pakken mag Farina zich tot de inaugurele F1-kampioen kronen. Fangio's versnellingsbak houdt het voor gezien, en ook met de wagen van Piero Taruffi (coureurs mogen in die tijd de wagen van hun teamgenoot na een uitvalbeurt innemen, op voorwaarde dat ze slechts halve punten krijgen) kan hij niets uitrichten.

Van uitzichtloze situatie naar wereldtitel

Veertien jaar later, in 1964, kijkt Ferrari-coureur John Surtees voorafgaand aan de seizoensafsluiter in Mexico-Stad tegen een achterstand van vijf punten aan, verhoudingsgewijs meer dan het gat dat Hamilton momenteel voor zich ziet. In een krankzinnige slotfase valt Jim Clark uit leidende positie weg, waardoor de Schot het kampioenschap op zijn buik kan schrijven. Surtees, een rondje voor de finishvlag nog uitzichtloos vierde, wordt voorbijgelaten door collega Lorenzo Bandini en komt op de voor hem nét toereikende tweede positie over de meet.

Het verloop en de ontknoping van het seizoen 1976 is dusdanig fabelachtig, dat er zelfs een film van is gemaakt. In Rush wordt de kijker meegenomen naar het jaar van Niki Lauda en James Hunt, waarin de eerstgenoemde na een crash en de daaropvolgende vuurzee bijna om het leven kwam op de Nordschleife. Lauda komt wonderbaarlijk snel terug in de paddock, om het seizoensslot in Fuji tegemoet te gaan met drie punten voorsprong op Hunt. De angst die de barre weersomstandigheden Lauda inboezemen doen de Oostenrijker besluiten om na één rondje de handdoek in de ring te gooien, Hunt knokt zich in de slotronden (na de hele race aan de leiding te hebben gelegen) na een klapband terug naar P3, om Lauda met één schamel puntje de titel af te snoepen.

Piquet tweemaal door het oog van de naald

In de jaren '80 kwam het driemaal voor dat de rijder die voor aanvang van de laatste race tweede stond, met de titel aan de haal ging. Nelson Piquet flikt het twee van die drie keren: in 1981 wordt het puntje dat hij op Carlos Reutemann achterstaat omgezet in eentje voor, twee jaar later is een derde plaats op Kyalami voldoende om Alain Prost in verdriet achter te laten. Diezelfde Prost wint de titel juist in 1986, dankzij een lekke band. Bij het lappen van een achterblijver snijdt hij deze open, om een ongepland bezoek aan de pitstraat te maken. Het rubber van de concurrentie blijkt echter niet bestand tegen de hoge druk van het stratencircuit in Adelaide, waardoor de ene na de andere rijder binnenkomt. De spectaculaire klapband van Nigel Mansell, die de Brit de titel kost, staat in het geheugen van menig F1-liefhebber gegrift.

Het duurt tot 1997 alvorens zich wederom een scenario voordoet waarin de uitdager het van de koploper weet te winnen. Jacques Villeneuve zou aanvankelijk als klassementsleider naar Jerez afreizen, maar ziet een kruis door zijn vijfde stek van Suzuka gaan. Zodoende komt Michael Schumacher op P1. De Duitser lijkt lange tijd op weg naar zijn derde titel, alvorens Villeneuve na de tweede serie pitstops vlug inloopt op zijn rivaal. Een gewaagde actie bij het ingaan van de Dry Sac-bocht brengt de Canadees naast Schumacher, die op zijn beurt zijn Ferrari tegen de Williams aanplant. Schumachers poging om Villeneuve van de baan te rossen mislukt echter jammerlijk en de zoon van wijlen Gilles Villeneuve heeft aan P3 genoeg om de titelstrijd te beslissen.

Voor Eddie Irvine mocht het, ondanks een voorsprong van twee punten, niet zo zijn in 1999. De Noord-Ier klapt in de kwalificatie in de muur en mag zijn Ferrari als vijfde oplijnen, waar concurrent Mika Häkkinen met P2 een aanmerkelijk betere uitgangspositie heeft. De Fin katapulteert zijn McLaren bij de start naar de leiding, om deze bij de pitstops slechts kortstondig af te staan. Een zege voldoet voor Häkkinen, Irvine grijpt mis.

Jonge Hamilton faalt, jonge Vettel verrast

In de 21ste eeuw is het tot dusver tweemaal voorgekomen dat de coureur die als leider het slotweekend inging niet de titel won, in 2007 bij Hamilton en in 2010 bij Fernando Alonso. Hamilton snijdt zich, na in de voorlaatste wedstrijd in China de zege al te hebben weggegeven, in de vingers op Interlagos door in ronde één kortstondig naast de baan te geraken en zo veel posities te verliezen. De destijds 22-jarige Brit komt na het vallen van de vlag één puntje tekort, niet op naaste belager Alonso, maar op Kimi Raikkonen, die voor de race aan nog derde stond. De Fin maakt een achterstand van zeven punten, wederom verhoudingsgewijs meer dan Hamilton in 2016 heeft, goed.

Het verhaal van de eerste titel van Vettel is bekend: de Duitser had maar liefst vijftien punten achterstand op Alonso toen hij incheckte om het vliegtuig naar Abu Dhabi te nemen. Strategische blunders van zowel de Spanjaard als Vettels teammaat Mark Webber, die Alonso's grootste bedreiging was, zorgden er echter voor dat Vettel via een overwinning het onmogelijk geachte voor elkaar kreeg. Het bleek de start van een tijdperk: Vettel werd na dat eerste kampioenschap in 2010 nog driemaal achtereen kampioen.

Kan Hamilton aanstaande zondag ook voor een stunt zorgen? Laat het hieronder weten door te reageren met je Facebook-account!

Door: René Oudman