Tech analyse: De Toro Rosso STR12 ontleed
Toro Rosso presenteerde als een van de laatste teams de auto voor 2017. Naast de verfrissende kleurstelling was er meer op te merken aan de STR12.
Foto door: Scuderia Toro Rosso
Giorgio Piola's technische F1-analyses
Giorgio Piola is dé technisch journalist in de Formule 1. De Italiaan loopt al sinds 1969 rond in de paddock. Hij weet alles van vleugels, vinnetjes en flapjes. Duik in de wereld van de F1-techniek!
Toro Rosso staat erom bekend met een beperkt budget slimme en efficiënte bolides te ontwikkelen. Diverse concepten zijn de afgelopen jaren gekopieerd door teams over de gehele lengte van de grid. Daarom was de presentatie van de nieuwe Toro Rosso iets waar velen reikhalzend naar uitkeken.
De voorvleugel komt veelal overeen met de versie waarmee Toro Rosso afgelopen jaar reed, al is hij uiteraard aangepakt om te voldoen aan de nieuwe reglementen voor het seizoen 2017. Toch zijn er enkele veranderingen ten opzichte van vorig seizoen te bemerken. Zo maakt Toro Rosso gebruik van twee sleuven in de bovenste flap, een concept waarmee McLaren afgelopen jaar reed.
Het team heeft de punt van de neus aangepakt en versmald, overeenkomend met de versie waarmee Mercedes de afgelopen twee seizoenen reed. De neus bevindt zich zo ver mogelijk naar achteren ten opzichte van de neutrale sectie van de voorvleugel, met extreem korte verbindingen.
Hoewel de FIA de regelgeving rondom het behalen van aerodynamisch gewin met de montage van camera’s heeft aangescherpt, heeft Toro Rosso toch een oplossing bedacht om optimaal te profiteren van de verplicht gestelde elementen. Ze zijn iets verder naar buiten geplaatst met behulp van een vinnetje waaraan de camera is bevestigd. Verder blijft Toro Rosso gebruikmaken van de S-duct. De turning vanes onder de auto zijn vergelijkbaar met de concepten van afgelopen jaar, maar de voetplaat is een stuk groter geworden en er zijn slechts twee openingen te vinden in het oppervlak. Verder is de geblazen as behouden, om de stromingsstructuren tussen de voorvleugel en langs de band te behouden.
De luchthapper bij de voorremmen is eveneens meegenomen uit 2016, maar in bovenstaande foto draait het vooral om de ophanging. Net als Mercedes is de bovenste wishbone hoger geplaatst dan normaliter het geval is. Toro Rosso heeft een elegante hoorn ontworpen die boven de brake duct uitsteekt. Dat verandert niet alleen de beweging van de ophanging maar ook de wijze waarop de lucht stroomt.
De bargeboards waarvan de auto voorzien was tijdens de lancering zijn een simpele versie, bestaande uit één geheel. Vermoedelijk zal tijdens de eerste fase van het seizoen het bargeboard nog veranderen. De verticale luchtstroomgeleiders langs de sidepod bestaan uit twee componenten, achter elkaar geplaatst om de luchtstroom rond de sidepod te beschermen voor de wervelingen afkomstig van de voorwielen. De sidepods zijn veel smaller dan afgelopen jaar en dat heeft waarschijnlijk te maken met de overstap naar de motoren van Renault. De opening van de sidepod is extreem smal om een hevige undercut te creëren.
Het middelste gedeelte van de sidepod is opvallend gevormd. Eerst loopt het geheel af richting de vloer, om vervolgens weer omhoog te gaan. Er lijkt een deuk in het bodywork te zitten, vermoedelijk heeft dat te maken met de plaatsing van de diverse componenten van de krachtbron. De grote airbox boven de helm van de rijder is behouden. Toro Rosso wil enkele radiatoren en elektronica gecentraliseerd houden in plaats van ze te verspreiden in de sidepods. Daarvoor is extra koeling via een andere route vereist. De motorkap is voorzien van de haaienvin, die moet zorgen voor meer aerodynamische stabiliteit voor de lagere achtervleugel.
Het gebied voor de achterwielen beschikt over eenzelfde verticale vin als afgelopen jaar, met een opening in het midden. Het team denkt outside the box aan de buitenrand van de vloer door een licht opwaarts lopend randje te introduceren. Dit concept zien we doorgaans enkel aan de voorzijde van de vloer.
De achterwielophanging toont de nodige overeenkomsten met de versie van 2016, al is er iets gesleuteld aan de afmetingen.
De achtervleugel is een voortborduursel op het ontwerp van 2016, met diverse concepten die door de concurrentie werden gekopieerd. De nieuwe versie is opnieuw voorzien van een enkele centrale steun, die dwars door de uitlaat heen gaat. Dat zorgt voor extra stevigheid terwijl het doorklieven van de uitlaat een aerodynamisch effect heeft op de wijze waarop de uitlaatgassen naar buiten komen. De steun is onderaan verbonden aan de haaienvin en eindigt bij de DRS-activatie.
De voorzijde van de endplate is bovenaan voorzien van een aantal horizontale sleuven, het concept waarmee Toro Rosso in 2016 pionierde en inmiddels terug te zien is op bijna elke andere auto. Verder naar beneden vinden we nogmaals twee openingen, ditmaal verticaal, eveneens een idee van vorig jaar. Deze zijn bedoeld om de stroming aan de buitenzijde van de endplate positief te beïnvloeden.
De STR12 is pas de tweede auto die tijdens de presentatie voorzien was van een Monkey Seat. Net als Ferrari bevindt hij zich verder naar achteren dan voorheen het geval was. Zo kan het effectiever samenwerken met de opwaartse stromingen en de naar achteren leunende achtervleugel.
Met medewerking van onze tech-redacteuren Giorgio Piola en Matt Somerfield
Sluit je aan bij de Motorsport community
Praat meeDeel of bewaar dit artikel
Abonneer en krijg toegang tot Motorsport.com met je adblocker
Van Formule 1 tot MotoGP: we brengen het laatste nieuws, diepgaande analyses en exclusieve interviews rechtstreeks uit de paddock. Om ons vak zo goed mogelijk uit te kunnen voeren, worden er op de website advertenties getoond. We merken op dat je een adblocker gebruikt en willen je vragen om deze uit te zetten. Daarnaast geven we je de mogelijkheid om abonnee te worden en voor een klein bedrag te genieten van een advertentievrije website.
Beste reacties