Het is vandaag de dag erg lastig om de rijstijl van een coureur optisch van een ander te onderscheiden. Rijstijlen van coureurs verschillen per persoon, maar om dat zo op televisie, of langs het circuit goed te zien, is geen sinecure. De verschillen zijn bijzonder subtiel. Een Formule 1-wagen moet immers zo efficiënt mogelijk bestuurd worden. Driften, glijden: het dient tot een minimum beperkt te worden. Hoeveel een coureur ook van overstuur kan houden, het maakt hem niet sneller. Daar is de huidige Formule 1-bolide niet op berekend. 

Racing Stories - Eerbetoon aan Gilles Villeneuve

Hoe anders was dat in, pakweg, 1979. Dikke achterbanden, geen tractiecontrole, schakelen met een pook, het grondeffect, allemaal factoren die ervoor zorgden dat een coureur meer moest gooien en smijten met zijn auto om een beetje rap rond de piste te gaan. Er was echter een coureur die alle andere rijders tot oude wijven leek te degraderen: Gilles Villeneuve. Je wist het wanneer hij voorbij kwam, daar zorgde hij wel voor. Als Villeneuve een bocht in ging, ging dat niet zelden gepaard met veel drama. De auto werd zijwaarts gesmeten, de achterkant brak uit, maar werd met uiterste precisie gehouden, de auto gleed zuchtend, piepend en krakend door de bocht, Villeneuve begroef het gaspedaal en hij was weg. Slechts twee dikke rubberen strepen op het asfalt dienden als stille getuigen.

De Italianen konden dit gevoel voor dramatiek wel waarderen. De kleine Canadees groeide uit tot een halfgod in Italië. Als hij in zijn Ferrari 308 GTB als een maniak over de Autostrada scheurde en met rokende banden tot stilstand kwam bij een tolpoort, op luttele centimeters van een rood aanlopende dienstklopper, hoefde hij enkel zijn raampje naar beneden te draaien. De agent herkende hem direct, riep zijn collega's bijeen, die allen een handtekening wilden, en zwaaide hem vervolgens uit als Gilles als een dolle zijn weg vervolgde. Niki Lauda, zelf ook jaren een held van de Tifosi, omschreef de Italianen eens met de volgende woorden: "Als ik in Oostenrijk te hard rijd, krijg ik een bon. Als ik dat in Italië doe, willen de agenten mijn handtekening..." Villeneuve wist waar hij het over had. 

Op het circuit deed Villeneuve briljante dingen. In 1981 won hij bijvoorbeeld twee races met een Ferrari die in de handen van ieder ander geen enkele kans zou maken op het podium, laat staan de zege. Toch won Villeneuve in Monaco en in Spanje, op het circuit van Jarama. Het waren overwinningen die de journalisten van toen nog steeds doen happen naar adem. In Jarama, bijvoorbeeld, was de Ferrari bijna onhandelbaar in de bochten, maar had hij genoeg vermogen om de concurrentie op de rechte stukken voor te blijven. Villeneuve maakte geen enkele fout en hield iedereen achter zich. De top-vijf finishte die dag binnen 1,3 seconden. 

In 1982 reed Villeneuve naast Didier Pironi en in de GP van Imola ontstond een vete tussen beide rijders, die volgens velen debet was aan de dood van Gilles. De Ferrari's reden aan kop, met Villeneuve voorop. Het team had al via pitborden laten weten dat de beide coureurs elkaar niet meer mochten aanvallen en Villeneuve verwachtte dan ook te winnen. Twee ronden voor het einde stak Pironi zijn auto echter voorbij aan Villeneuve en de Fransman won de race. Villeneuve was woest. Hij sprak van verraad en zwoer nooit meer een woord te wisselen met zijn teamgenoot. Tijdens de kwalificatie voor de GP van België, op het circuit van Zolder, wilde hij alles op alles zetten om de snelste Ferrari te zijn.

Op de voor hem zo gebruikelijke wijze boenderde hij over de baan, maar hij kon de tijd van Pironi maar niet verbeteren. In zijn laatste run zou het moeten gebeuren. Villeneuve denderde met het mes tussen de tanden over Zolder en was goed onderweg, tot hij Jochen Mass voor zich zag. Mass had er net een snelle ronde opzitten en was op zijn weg terug naar de pits, dus deed het kalm aan. Hij zag Villeneuve aankomen, ging naar de linkerkant van de baan en verwachtte dat de Ferrari hem rechts zou passeren. De volgende bocht was immers een chicane, die eerst linksaf ging. Villeneuve zou niet van zijn lijn hoeven als Mass de linkerkant van de baan zou kiezen.

Villeneuve had Mass ook gezien, maar koos ervoor om binnendoor te gaan. Mass schrok zich rot toen hij in een flits een rode waas zag in zijn spiegels. De Duitser wist dat het foute boel was. De Ferrari klapte vol achterop de March en begon aan een serie misselijkmakende salto's. De auto sloeg eerst met de voorkant in het gras, veerde op, draaide om zijn as en kwam vervolgens met de achterkant neer, wat een paar keer herhaald werd. De impact was zo hevig, dat Villeneuve uit de auto geslingerd werd en met zijn hoofd tegen een paaltje langs de baan sloeg. 

Villeneuve werd naar het ziekenhuis gevlogen, maar de beschadiging aan de hersenen was te groot en 's avonds werden, op verzoek van zijn familie, de machines stopgezet. De sport waar hij zo van hield, was hem fataal geworden. Zijn bevlogenheid was legendarisch en Eddie Cheever, destijds actief voor Ligier, verwoordde het op de volgende manier: "Ieder van ons zou angst hebben gevoeld bij dat ongeluk. Ik denk echter, dat Gilles alleen maar kwaad was omdat zijn snelste ronde was verpest."