Special: De Grand Prix van Hongarije in 1997

Toen Damon Hill na zijn glorieuze kampioenschapsjaar eind 1996 vertrok naar de renstal van Tom Walkinshaw, waren er weinig mensen die geloofden in de mooie woorden die in de persberichten rondgingen. Hill zou het team van Arrows naar voren helpen en misschien, met de Bridgestone-banden die in 1997 voor het eerst hun opwachting maakten, voor een stuntje kunnen zorgen. De eerste helft van 1997 was voor Hill en Arrows een drama. Maar toen kwam die race in Hongarije... Vandaag in de special: De Grand Prix van Hongarije in 1997.

Damon Hill had een prima verhouding met de Hungaroring. In 1993 won hij er zijn eerste race en twee jaar later was hij er oppermachtig en deklasseerde hij in zijn Williams het hele veld. In een jaar waarin hij geregeld op gênante wijze zijn zenuwen niet kon bedwingen en tot twee keer toe zich de woede van Michael Schumacher op zijn hals haalde door de Duitser op uiterst knullige wijze van de baan te rijden, was de zege in Hongarije een morele opsteker van jewelste.

In 1996 zat Schumacher in een hopeloos onbetrouwbare Ferrari en kon Hill eindelijk zijn droom waarmaken: wereldkampioen worden. Echt van een leien dakje ging het echter niet. In Italië spinde Hill uit de race en jongeling Jacques Villeneuve was hem net iets te vaak te snel af. Frank Williams, die heus wel wist dat Hill kampioen ging worden, had genoeg van het wisselvallige optreden van de Brit en liet Hill weten dat er in 1997 geen plaats meer was voor hem.

[img,80552,right,Hill in de Arrows]Waar kon Hill naartoe? Ferrari had Schumacher, en Hill en Schumi waren niet bepaald de beste vrienden, en het Italiaanse team was eveneens tevreden met Irvine. Benetton en McLaren hadden eveneens langlopende contracten met hun rijders en achter de vier grote teams was het ook zoeken geblazen. Arrows-voorman Tom Walkinshaw liet zich de kans niet ontnemen en lijfde Hill in. Een Arrows met het nummer 1 op de neus, dat was iets wat de Schot wel zag zitten. Hill stemde in, maar zal ongetwijfeld hebben geweten dat Arrows in 1996 slechts een punt had gehaald. Jos Verstappen reed een vlekkeloze GP van Argentinië, wat hem de zesde plaats opleverde.

De Arrows van 1997 had echter een joker achter de hand. De Japanse bandenfabrikant Bridgestone ging in dat jaar de concurrentie met Goodyear aan. De hoop was dat een bandenoorlog wel eens goed kon uitpakken voor de Britse renstal. Ook het team van Ligier, inmiddels overgenomen door Alain Prost, had zich Japans schoeisel aangemeten.

In eerste instantie bracht het Arrows helemaal niks. Damon Hill kon zich ternauwernood kwalificeren oor de Grand Prix van Australië en kon in de opwarmronde al uitstappen. Arrows kwakkelde de eerste helft van het seizoen voort, maar uitgerekend op Silverstone werd het eerste punt gescoord. Hill werd voor eigen publiek zesde en was opgelucht dat de ban eindelijk was gebroken.

Toen de teams aankwamen op de stoffige Hungaroring, waren er weinigen die vermoedden dat Hill dat weekend voor een ontzettende stunt zou gaan zorgen. In de kwalificatie werd het eerste waarschuwingsschot gelost. Hill kwalificeerde zich als derde. Derde. In een jaar waar een punt werd gevierd als en overwinning. Het weekend kon eigenlijk al niet meer stuk.

[img,80554,left,Hill passeert Schumacher]Bij de start kwam Hill goed weg en even leek hij voor de leiding te kunnen gaan, maar in de eerste bocht sloot hij aan achter Michael Schumacher. De banden van de Duitser, en eigenlijk van alle Goodyear-coureurs, begonnen echter belachelijk snel te slijten en Hill joeg de Ferrari op. In de elfde ronde stak de Arrows er voorbij en reed Hill aan de leiding. Een Arrows. Aan de leiding. Arrows, dat team dat nog maar een puntje had gescoord en nog nooit een Grand Prix had gewonnen. Ongeloof alom.

Hill had geen last van banden met blaren en bouwde zijn leiding steeds verder uit, waar de andere coureurs voortploegden op desintegrerend rubber. Walkinshaw zat trots als een pauw op de pitmuur en toen de race tegen zijn einde liep, had Hill een halve minuut voorsprong op de nummer twee, Jacques Villeneuve. De Engelse vlaggen werden al stiekem tevoorschijn gehaald en de monteurs verheugden zich al op het feest dat die avond ongetwijfeld zou plaatsvinden.

Met nog twee ronden te gaan vertraagde de Arrows. Eerst leek het erop dat Hill gewoon de zege zeker wilde stellen en daarom de auto wat spaarde. Toen de zwarte helm echter hoofdschuddend in beeld werd gebracht, was het duidelijk dat er iets ontzettend verkeerd aan het gaan was. Walkinshaw was geschokt en staarde naar de monitoren. Dit ga je toch niet echt menen...

Een ronde te gaan nog. De voorsprong van Hill op Villeneuve is meer dan gehalveerd. De Arrows is duidelijk doodziek. Hill ruikt de champagne, maar kan niks anders doen dan de auto met zoveel mogelijk zorg zijn laatste meters te laten rijden. Sector 1 is gedaan, Villeneuve kan de Arrows bijna zien. Hill probeert wanhopig de boel aan de praat te houden.

En dan is de Canadees er voorbij. Twee wielen door het gras. De eerste overwinning van Arrows gaat er niet komen. Hill koerst nog naar de tweede plek, maar Villeneuve wint de race. "Ik realiseerde me opeens dat ik de race kon winnen", vertelde Hill nadien. "En als je dat denkt, gaat er altijd iets mis." Het probleem was er een van hydraulische aard. Het maakte niet uit. Hill werd tweede. Op zichzelf een geweldig resultaat, maar om de overwinning zo te verliezen is uiterst zuur.

[img,80560,right,Jordan, Ralf en Hill op het podium]Een jaar later zou Damon Hill alsnog een race winnen, al was het niet voor Tom Walkinshaw. De chaotische Belgische Grand Prix resulteerde in een 1-2 voor Jordan, met Hill als grote overwinnaar. Eddie Jordan vierde de eerste zege van zijn team met ongecontroleerde sprongen van puur geluk. Walkinshaw wenste ondertussen dat hij wist hoe dat pure geluk voelde...