De spijt van Michael Bleekemolen: “Sneller dan Mass, net zo snel als Keke Rosberg”

Na successen in de internationale kartsport maakte Bleekemolen in 1976 de overstap naar het Nederlands Formule Ford-kampioenschap en bekroonde dat direct met de titel. Een jaar later kreeg hij net als Boy Hayje een March voor de Grand Prix van Nederland op Circuit Zandvoort. Zijn kwalificatiepoging mislukte, maar toch maakte hij op en naast de baan indruk op menig teambaas. Dat resulteerde in diverse testsessies, waarin Michael liet zien uit het juiste racehout te zijn gesneden. Een jaar daarna volgden nog een handvol Grands Prix, in Amerika haalde hij de startopstelling. Na 43 ronden viel het doek door een olielek. Dat was meteen ook het einde van zijn Formule 1-loopbaan, maar dat had heel anders kunnen gaan. Met Motorsport.com sprak hij over de gemiste kans.

Eerder verschenen:

1.000 races voor Michael Bleekemolen: “De competitie trekt me gewoon”

“In de Formule 1 kwam ik als eerste door van een lichting die heel groot was: Prost, Mansell, Alboreto, Rosberg, noem maar op”, blikte Bleekemolen terug. “Met hen reed ik allerlei races. Ik was de eerste die in de Formule 1 terechtkwam: in 1976 op Zandvoort en in 1977 een aantal keertjes. Dat heb ik niet goed genoeg aangepakt. Ik mocht altijd bij iedereen testen dus ik zat wel in de kring. Mijn netwerkje was goed maar dat heb ik eigenlijk nooit echt optimaal gebruikt. Ook had ik managers die alleen maar zaten te kijken hoe we konden verdienen, dat was ook niet helemaal de juiste insteek. Tijdens een paar tests was ik sneller dan Jochen Mass en net zo snel als Rosberg, die drie jaar later wereldkampioen werd. Dat was wel grappig. Ik had dus wel een bepaalde status in die kring maar ik heb nooit echt doorgezet. In ’79 ben ik weer Formule 3 gaan rijden en toen heb ik eigenlijk nooit meer contact opgenomen. Ook niet met Günter Schmid van ATS. Hij zei later in een interview nog dat hij nooit meer iets van me had vernomen. Dat was een beetje onervarenheid, dat zou ik nu natuurlijk heel anders gedaan hebben. Ik moet wel zeggen dat ik het racen in de Formule 3 veel mooier vond, want dat was écht racen. En om nou met een of ander team achteraan te gaan rijden in de F1 zag ik ook niet echt zitten. Het was dus een combinatie van een paar factoren, maar daar heb ik wel een beetje spijt van.”

Zijn beste tegenstanders

Wie waren in al die jaren zijn beste of meest memorabele tegenstanders? Voor Motorsport.com doet Bleekemolen dat uit de doeken:

“Ik wilde boven alles blijven leven”

Toch speelde onderbewust misschien wel meer mee dan alleen de onervarenheid. In die tijd was de sport nog ontzettend gevaarlijk: elk jaar kwamen diverse coureurs om het leven. Bleekemolen maakte van dichtbij mee hoe Jochen Mass zwaar crashte tijdens een test en diverse botbreuken in zijn benen opliep: “Ja, het was hartstikke gevaarlijk. De auto’s vlogen al in de fik als ze in de zon stonden. Je zat in een kuipje van zilverpapier. Daar heb ik Mass eens op Silverstone uit moeten plukken, hij zat helemaal opgevouwen in z’n wrak en had alles gebroken. Ikzelf ben nooit een crasher geweest, misschien ben ik daarom ook wel geen wereldkampioen geworden want het was wel altijd zo dat ik boven alles wilde blijven leven. Je zag in die tijd, zeker met de Formule 2, hoe gevaarlijk het kon zijn. Ook rijders die ontzettend goed konden sturen verongelukten.”

Net als tegenwoordig speelde ook in die tijd geld al een rol. Dat was nadelig voor het talent Bleekemolen: “Morris Nunn van Ensign geloofde helemaal in me. Ik stond klaar om zonder te betalen te racen op Paul Ricard, maar toen kwam er een ander die 200.000,- op tafel legde. Zo stond ik weer langs de kant. Ik was absoluut snel, want in de F3 won ik races en ik reed altijd vooraan mee. Er was ook wel vertrouwen in me maar ik was te weinig actief bezig om te kunnen rijden. Ergens heb ik daar wel spijt van, maar aan de andere kant zit ik hier nog wel en dat is ook heel wat waard.”

De mooiste races

Hoewel de Formule 1 het hoogst haalbare is, genoot Bleekemolen meer van de jaren daarna: “Samen met Jan Lammers reed ik voor Renault Nederland in die dikke Renault 5’jes. Dat waren eigenlijk de mooiste races ooit. We werden eerste en tweede in het kampioenschap, de titel werd pas in de laatste race beslist. Dat waren fantastisch mooie jaren. Het had niet de status van de hoogste regionen maar de kranten stonden er vol van. Weet je, ik heb een fantastisch mooi leven en ik geniet van elke dag. Dat is veel belangrijker dan al die races en prijzen.”