Retro: De race die het DRS-tijdperk inluidde

Anno 2019 smachten we collectief naar de nieuwe reglementen voor 2021, die inhalen makkelijker moeten maken. Sommige dingen veranderen nooit, want tien jaar geleden zat de Formule 1 met hetzelfde probleem.

Bernie Ecclestone was een drijvende kracht achter de vervanging van het oude puntensysteem (10-8-6-4-3-2-1), waarbij rijders weinig risico wilden nemen om slechts een of twee punten meer te sprokkelen en de winnaar van het klassement karig werd beloond in het klassement. Ecclestone brak een lans voor een medaillesysteem, maar uiteindelijk kwam er een puntensysteem voor de top-tien, met 25 punten voor de winnaar. 

Het nieuwe systeem kon echter niet verdoezelen dat de Formule 1-wagens zelf grotendeels verantwoordelijk waren voor het gebrek aan peper en zout tijdens de races. Een grootschalige verandering van de reglementen in 2009 verbood allerlei aerodynamische aanhangsels, maar de engineers van de teams waren zo slim dat ze al gauw het verlies aan downforce terug hadden gewonnen. 

De seizoensfinale van 2010 legde het probleem pijnlijk bloot. Vier rijders gingen naar Abu Dhabi met een mathematische kans op de wereldtitel. Fernando Alonso stond er het beste voor, maar moest oppassen voor Red Bull-duo Sebastian Vettel en Mark Webber. Ook McLaren-man Lewis Hamilton had nog een kleine kans op een tweede kroon. Vettel pakte de pole en verdween aan de horizon. Alonso en Ferrari reageerden op een vroege pitstop van Webber, waardoor het tweetal in het tragere verkeer terechtkwam.

Toen ontspon er zich een tafereel dat nog steeds op het netvlies gebrand staat. Alonso kwam rondenlang aandringen bij Vitaly Petrov, maar vond nergens een opening om de tragere Renault te passeren. De Renault had minder downforce en was daardoor trager in de bochten, maar op het rechte stuk kon de Rus Alonso wel vlot van zich afschudden. Wat een onvergetelijke apotheose van het seizoen 2010 had moeten worden, liep af met een anticlimax. Alonso bleef vastzitten achter Petrov en zo pakte Vettel met een overwinning zijn eerste wereldtitel. Een mooi moment historie met de jongste wereldkampioen ooit, maar het pijnlijke 'duel' Petrov-Alonso zorgde voor heel wat commotie na afloop. Alonso zat immers niet achter een tragere wagen vast in de smaller straten van Monaco, maar op de lange en brede boulevards door de Arabische woestijn. Een gloednieuw circuit dat uitgerekend door architect Hermann Tilke was ontworpen om inhaalmogelijkheden te bieden. 

De FIA greep vanaf 2011 in door de DRS (Drag Reduction System) in te voeren, waarbij rijders op bepaalde rechte stukken hun achtervleugel kunnen openen om een inhaalactie makkelijker te maken. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht is de komst van de DRS geen rechtstreeks gevolg van Abu Dhabi 2010, maar de race toonde wel aan waarom de FIA al in 2009 nadacht over een aanpasbare achtervleugel en het World Motor Sport Council de nieuwe regel in juni 2010 goedkeurde. De gemiste derde wereldtitel van Alonso was wel de laatste Grand Prix zonder aanpasbare achtervleugel en luidde zo het DRS-tijdperk in.

De DRS heeft sindsdien het aantal inhaalacties vermenigvuldigd en zorgt ervoor dat de snellere wagens nu ook voor een strategie kunnen kiezen met meer, of vroegere pitstops. Dankzij het hulpmiddel kunnen snellere wagens zich nu makkelijker een weg banen door het verkeer. Ook op de titelstrijd heeft het systeem al een impact gehad. Uitgerekend in Abu Dhabi was in 2016 een mooi voorbeeld te zien. Titelfavoriet Nico Rosberg kwam na een vroege pitstop achter Max Verstappen te zitten en kwam onder druk te staan van de Ferrari's. Rosberg moest Verstappen passeren en slaagde daar mede dankzij de DRS ook in. Uiteindelijk pakte de Duitser zijn eerst een enige wereldtitel. En zonder DRS? Wie zal het zeggen.

Tien jaar later is de DRS nog steeds alomtegenwoordig en een belangrijke factor in het hogere aantal inhaalacties. Heel populair is het systeem echter niet. Door de hogere topsnelheid is op sommige circuits inhalen net te gemakkelijk geworden, zonder dat rijders elkaar in de bochten moeten proberen te verschalken. Het is alsof je Pablo Picasso toegang geeft tot Photoshop, zoals Juan Pablo Montoya ooit liet optekenen. Bovendien is de kunstmatige ingreep niet op elk circuit een succes geweest.

In 2019 bevindt de sport zich in dezelfde situatie als in 2009. Hunkerend naar een formule waarmee spektakel zoals de voorbije Grand Prix van Brazilië de regel is, en geen uitzondering. In 2021 wordt het roer andermaal omgegooid. De hele sport hoopt dat de regelmakers het deze keer bij het rechte eind hebben.