Hoe de relatie tussen Red Bull en Renault zo uit de hand liep

Wanneer je fabrieksteams als Ferrari en Mercedes buiten beschouwing laat, wat zijn dan de meest succesvolle en iconische chassis-motor combinaties uit de historie van de Formule 1? Lotus-Ford, McLaren-Honda en Williams-Renault komen al gauw bovendrijven. Logisch, want deze combinaties wonnen stuk voor stuk vier wereldtitels bij de coureurs. Die namen horen gewoon bij elkaar. Maar hoe zit dat met de enige andere combinatie die vier wereldtitels pakte?

Ondanks de indrukwekkende successen zal Red Bull-Renault maar bij weinig fans op een positieve manier in het geheugen gegrift staan. Dat komt natuurlijk vooral door de roerige laatste seizoenen van de twaalfjarige samenwerking. Het was echter een zeer succesvolle combinatie, met name in het tijdperk waarin de geblazen uitlaat van Renault perfect paste bij de aerodynamische trucs van Adrian Newey en de rijstijl van Sebastian Vettel. Dat resulteerde tussen 2010 en 2013 in vier wereldtitels bij zowel de rijders als de constructeurs. 

Het prille begin

 

De eerste Red Bull uit 2005 was niet veel meer dan een in nieuwe kleuren gespoten Jaguar, voorzien van een Cosworth V10. Het jaar daarna, het eerste seizoen van de nieuwe V8-reglementen, stapte de formatie over naar motorblokken van Ferrari. De samenwerking was bedoeld om vele jaren te duren, totdat Christian Horner Adrian Newey aantrok. De topontwerper zag al gauw in dat de samenwerking met Maranello zo zijn beperkingen had en adviseerde een deal met Renault. Horner had een goede band met toenmalig Renault F1-teambaas Flavio Briatore en al gauw werd de deal bekrachtigd. Het Ferrari-contract werd slim doorgespeeld naar zusterteam Toro Rosso.

“In onze tijd met Renault hebben we vier verschillende partijen als management gehad”, blikt Horner terug. “Het begon met de welbekende Flavio Briatore. Bij de deal hoorde een vipbox bij Queens Park Rangers [waarvan Briatore enige tijd mede-eigenaar was] en sponsoring van zijn Billionaire Club voor een seizoen. Een onconventionele maar succesvolle route. Belangenverstrengeling bestond in die tijd nog niet…” 

Een van de meest succesvolle F1-bolides uit de historie:

De jaren daarna werd de vorm van Red Bull Racing steeds beter, dat was mede te danken aan de komst van Sebastian Vettel. In 2011 en 2013 werd de combinatie op overtuigende wijze kampioen, de andere twee jaren werd het pleit tijdens de seizoensfinale in het voordeel beslecht. Ondanks de gezamenlijke successen namen de spanningen toe. Horner liet regelmatig weten dat er een tekort aan pk’s was, waardoor Newey compromissen moest sluiten in zijn ontwerp om de topsnelheid op te krikken. En toen Red Bull de eigen versie van de dubbele diffuser ontwikkelde, werden de bijdragen van Renault veelal genegeerd. Dat stelde echter maar weinig voor vergeleken met wat er nog zou komen.

Toen in 2014 de hybride V6-motoren werden ingevoerd, sloeg Renault de plank volledig mis met onbetrouwbare en langzame krachtbronnen. Daniel Ricciardo won dat seizoen weliswaar wat races, maar Red Bull was er als de kippen bij om te benadrukken dat dat gelukt was ondanks, en niet dankzij, de Renault-motor. Als betalende klant vond Horner dat hij alle recht had om publiekelijk kritiek te uiten, maar dat schoot bij de topmannen in Frankrijk in het verkeerde keelgat. 

Einde aan de samenwerking, of toch niet?

Halfweg 2015 was er niets meer over van de ooit zo goede relatie tussen team en motorleverancier. In diezelfde periode begon de nieuwe F1-baas bij Renault, Cyril Abiteboul, met de plannen om terug te keren als fabrieksteam. Dat zorgde voor nog meer frustratie bij de mannen uit Milton Keynes. Red Bull ging op zoek naar alternatieven. Ferrari wilde onder geen enkel beding een deal sluiten, maar de deur naar Mercedes leek op een kier te staan. Om echt stappen te kunnen maken moest het team voor 2016 contractueel vrij zijn om te verkassen naar de motoren uit Stuttgart. De banden met Renault werden op rommelige wijze doorgeknipt, waarna bleek dat er geen deal met Mercedes kwam. Tot grote frustratie en irritatie van beide partijen.

 

Zo stond Red Bull Racing opeens met lege handen voor 2016. De enige optie was met de staart tussen de benen aan te kloppen bij Renault. Na een aantal moeilijke gesprekken en de tussenkomst van Bernie Ecclestone werd een gewapende vrede getekend. Opmerkelijk genoeg kon de deal alleen tot stand komen als Red Bull geen gebruik zou maken van het Renault-logo en het team doopte de motoren om tot TAG Heuer. De Fransen hoopten zo op minder kritiek, maar konden ook niet profiteren van eventuele successen. 

Abiteboul legde uit: “Je moet het volledige verhaal kennen. Red Bull had het motorcontract al ontbonden, met het idee dat ze een Mercedes-motor zouden krijgen. Uiteindelijk stonden ze met lege handen en moesten ze smeken om een krachtbron. Onze enige voorwaarde was dat we een motor zonder naam zouden leveren, want het vertrouwen was weg. Als het vertrouwen weg is, wil je als eerste je merk beschermen, al is dat met een ‘white label’ maar tot op zekere hoogte het geval. Dat was al een voorteken van hoe de relatie zou eindigen, en dat is wat er nu gebeurd is. De trekker is al lange tijd geleden overgehaald.”

Honda, Renault, Honda, of toch Renault?

De ongemakkelijke samenwerking bleef de afgelopen twee seizoenen voortduren. Opeens kwam Honda op het pad. De Japanners sloten een deal met Toro Rosso voor 2018, met de mogelijkheid om in 2019 ook Red Bull Racing te voorzien. Complexe onderhandelingen volgden. De eindconclusie was dat Red Bull na 2018 geen deal meer had met Renault, maar het team behield de mogelijkheid om het bestaande contract te verlengen als Honda niet voldoende progressie boekte. Dit seizoen namen de spanningen verder toe toen Red Bull de opties zo lang mogelijk open wilde houden terwijl Renault duidelijkheid eiste. 

Een nieuw Renault-contract voor 2019 lag op tafel, klaar om getekend te worden. Abiteboul eiste duidelijkheid maar kreeg dat niet. Uiteindelijk werd besloten te wachten op de update van de motoren van beide fabrikanten in Canada. Ook na die race kwam er geen antwoord uit Milton Keynes: de formatie wilde een tweede race afwachten. Abiteboul was er klaar mee en stelde dat het voorstel van tafel zou gaan. Red Bull haalde de beslissing naar voren en maakte de deal met Honda bekend. In de daaropvolgende maanden werd Renault bij iedere mogelijkheid verder de grond in geboord, en werden de Japanners opgehemeld. 

Zo kwam er een einde aan de heftige relatie tussen Red Bull en Renault. Een ding is duidelijk: Honda zal op heel korte termijn moeten presteren want de verwachtingen zijn hoog. Heel hoog.