Is Pirelli terecht de gebeten hond in klapband-gate?

De beide crashes op hoge snelheid op het lange rechte stuk van het Baku City Circuit werden veroorzaakt door een klapband en dat zag er uiteraard beroerd uit voor de Italiaanse bandenboer. Die besloot dan ook direct om het rubber in beslag te nemen en naar Italië over te brengen voor nader onderzoek. Pirelli nam ruim een week de tijd om de banden onder de microscoop te bekijken en de conclusies laten zich raden: “Geen van de banden vertoonde een productie- of kwaliteitsfout en ook waren er geen tekenen van vermoeidheid of delaminatie” gevonden. Kortom, er is niets mis met onze banden. De bandenleverancier sloot ook uit dat de klapbanden waren veroorzaakt door carbondeeltjes op de baan.

Wat boven de markt blijft hangen is de vraag wat er dan wel fout is gegaan? Sceptici zeggen dat het onderzoek van Pirelli een gevalletje is van de slager die zijn eigen vlees keurt en dat het bedrijf vakkundig zijn eigen straatje schoonveegt. Marketingtechnisch zou het inderdaad een nachtmerrie zijn om toe te moeten geven dat je rubber niet voldoet, maar moeten we ook niet kritisch kijken naar de andere belanghebbenden in deze bandensoap, namelijk de Formule 1-teams zelf? Die schreeuwen moord en brand dat ze niets verkeerds doen. Toegegeven, de renstallen zullen nooit willens en wetens de levens van hun coureurs in gevaar brengen, maar het opzoeken van de grenzen van het toelaatbare ligt nu eenmaal aan de basis van autosport. Het is dan ook niet voor niets dat Pirelli in zijn verklaring nadrukkelijk de teams benoemt en schrijft dat “de voorgeschreven startparameters (minimum bandenspanning en maximumtemperatuur van de bandenwarmers) door de teams waren nageleefd.”

Met die woorden lijkt Pirelli de teams vrij te pleiten, maar er zit ook een dubbele boodschap in, namelijk: ‘de voorgeschreven parameters waren nageleefd, maar wat er daarna [door de teams] aan onze banden wordt geprutst, is niet duidelijk.’ En daar zit ‘m nu net de crux: de bandenspanning wordt gemeten vlak voor een sessie en op dat moment moet die voldoen aan een bepaalde minimumspanning. Eenmaal gecheckt staat het de teams echter vrij om die spanning naar eigen inzicht en voor eigen gewin aan te passen. Die praktijk is Pirelli al langer een doorn in het oog: als er iets fout gaat is de bandenleverancier de gebeten hond, terwijl als alles vlekkeloos verloopt de teams en coureurs hun ‘tyre management’ zo goed op orde hebben.

De opmerking van Pirelli dat de teams niets fout hebben gedaan, moet dan ook eerder worden gezien als een indirecte oproep aan de FIA om iets te doen aan het reglement rond het gebruik van de banden. Dat kan inderdaad worden gezien als het schoonvegen van de eigen stoep, maar de wijziging van de technische richtlijn TD003 bewijst dat ook de FIA vermoedt dat er iets niet helemaal in de haak is. De aanpassing van de richtlijn is een stille hint naar de teams dat ze de grenzen niet al te veel moeten opzoeken, iets wat ook speelt in het dossier van de flexibele vleugels.

Een minder stille hint gaf Formule 1-chef Stefano Domenicali. Tegen de BBC zei de Italiaan dat de teams in dit soort kwesties niet bij voorbaat al hun mening moeten hebben klaarstaan: “Je weet immers precies wat het effect is van een verkeerd woord op het verkeerde moment. Het is erg moeilijk om dat recht te trekken. En dat moeten we vermijden.”