Overzicht: Deze rijders wonnen slechts één Grand Prix

Slechts acht wagens haalden in 1951 de finish. Lee Wallard overleefde verschillende technische mankementen, waaronder kapotte remmen en een stukke uitlaat, om de zege te pakken. Bovendien raakte zijn huid zwaar geïrriteerd door zijn uitrusting en moest hij nadien naar het ziekenhuis.

Een Grand Prix winnen is een ding, maar Luigi Fagioli deed het zonder zelfs aan het stuur te zitten. Fagioli moest van de grote baas namelijk tijdens de race zijn Ferrari afstaan aan Juan Manuel Fangio, die met problemen kampte. Fangio zou uiteindelijk met de wagen van Fagioli winnen, zodat die op 53-jarige leeftijd ook als winnaar werd geklasseerd. Gelukkig was Fagioli echter allerminst met die overwinning. Hij stapte per direct uit de Formule 1 en zou nooit meer aan de start verschijnen. Tot op vandaag is hij de oudste winnaar in de F1.

Piero Taruffi won in 1952 zijn eerste en enige GP na problemen voor vroege leider Giuseppe Farina. Met zijn Ferrari 500 zette hij bijna iedereen op een ronde. Niet slecht voor een enige Grand Prix-overwinning.

Troy Ruttman werd in 1953 de jongste winnaar van de Indy 500 met 22 jaar en 80 dagen, een record dat tot op de dag van vandaag stand houdt. Hij werd daarom ook de jongste winnaar in de Formule 1, een record dat in 2003 door Fernando Alonso werd verbroken.

De editie 1955 werd gedrenkt in tragedie toen titelverdediger Bill Vukovich bij een crash om het leven kwam. Na een neutralisatie ging de race verder, Bob Sweikert won.

Het scenario van Fagioli deed zich in 1956 opnieuw voor. In eigen land kende Fangio technische problemen. Hij nam dit keer de Ferrari van Musso over en ging met de overwinning aan de haal. Zo werd ook Musso een winnaar in de Formule 1. Musso ging wel door in de F1, maar zou tijdens de Franse Grand Prix 1958 om het leven komen.

Pat Flaherty domineerde de Indy 500 1956, de eerste editie waarbij de typische bakstenen werden geasfalteerd.

Na dertien pogingen won Sam Hanks de editie 1957. Meteen na afloop kondigde hij zijn afscheid aan, wat in dat tijdperk geen onverstandige beslissing was.

In dezelfde wagen won Jimmy Bryan de volgende editie, die werd getekend door een crash met zeven wagens en het overlijden van Pat O'Connor.

Roger Ward won de editie 1959 met een snelheidsrecord van 135.857 mijl per uur of 218.641 km/u.

We gaan naar Zandvoort voor de Nederlandse GP 1959. Jo Bonnier moest met zijn BRM de Cooper van Stirling Moss voorbij laten, maar na technische problemen voor Moss ging de zege toch nog naar Bonnier.

We zijn aan het einde gekomen van de lijst met Indy 500-winnaars. De editie van 1960 was de laatste die meetelde voor het wereldkampioenschap. De editie ging de boeken in voor het spannende duel tussen titelverdediger Rodger Ward en Jim Rathmann. Rathmann won nadat de leiding 29 keer van eigenaar veranderde.

In een vierde Ferrari profiteerde de 27-jarige Giancarlo Baghetti van verschillende opgaves om de overwinning te pakken. Baghetti kreeg zijn enige F1-zege echter niet op een presenteerblaadje. Hij moest hard knokken met de Porsche van Dan Gurney. In een dragrace naar de finish gebruikte hij de slipstream van Gurney om als eerste over de lijn te komen.

Innes Ireland schoof met een goede start op van acht naar drie. Voor hem moesten Stirling Moss (Lotus) en Jack Brabham (Cooper) de strijd staken. Ireland kreeg zelf ook problemen met de benzinedruk, maar hield het vol om met vijf tellen voorsprong op Dan Gurney te winnen.

Lorenzo Bandini profiteerde van de opgaves van Dan Gurney en Jim Clarke om in Oostenrijk zijn enige zege te pakken.

Richie Ginther pakte het jaar nadien zijn kans in Mexico en versloeg de Brabham van Dan Gurney (Brabham). Het was niet alleen de eerst (en enige) zege voor Ginther, maar ook de eerste voor Honda en Goodyear.

Ludovico Scarfiotti startte als tweede na Ferrari-makker Mike Parkes. Bij de start werden beide heren verrast door de derde Ferrari van Lorenzo Bandini. Scarfiotti viel zelfs terug naar de zevende plek, maar kwam terug in het spel van de slipstreams. Hij haalde het uiteindelijk voor Parkes en Denny Hulme (Brabham).

Monza zorgde in die tijd voor wel meer spannende races en verrassende winnaars omdat veel wagens elkaar konden volgen in de slipstream. Peter Gethin haalde het in 1971 na een ongelooflijke sprint uit een kopgroep met Mike Hailwood (Surtees), François Cevert (Tyrrell), Ronnie Peterson (March), Jo Siffert (BRM), Howden Ganley (BRM), Chris Amon (Matra) en Jackie Oliver (McLaren). Gethin kwam na een fotofinish over de streep met 0.01 seconde voorsprong op Peterson, 0.09 op Cevert en 0.18 op Hailwood.

Cevert zou later dat jaar ook zijn eerste zege pakken, maar dan op Watkins Glen. Helaas was het ook zijn laatste. Twee jaar later zou hij op datzelfde circuit verongelukken.

In een erg regenachtige editie van de Monaco Grand Prix startte Jean-Pierre Beltoise als vierde. Na een buitengewone start kwam hij echter als leider uit de eerste bocht. Beltoise begon aan een eenzame toch naar de zege in zijn BRM. Enkel Ferrari-man Jacky Ickx eindigde in dezelfde ronde.

Jean-Pierre Jarier was in de Shadow op weg naar de zege tot hij met technische problemen moest afrekenen. Zo kreeg Carlos Pace de leiding in handen, mede dankzij het feit dat hij eerder Brabham-teamgenoot Carlos Reutemann had weten in te halen. Pace werd zo een held in Brazilië door zijn thuisrace te winnen. Het circuit zou na zijn dood naar hem vernoemd worden. In 1977 kwam Pace om het leven bij een vliegtuigcrash, zodat ook geen kans kreeg om meer overwinningen te sprokkelen.

Op het gevreesde stratencircuit van Montjuic in Barcelona pakte Jochen Mass zijn eerste en enige zege in 1975. Die overwinning werd echter snel vergeten. In de 26ste ronde brak de achtervleugel van de Embassy Hill van Rolf Stommelen af. Stommelen vloog van de baan en in het publiek, waarbij vijf toeschouwers om het leven kwamen.

Niki Lauda stond in 1975 op pole in eigen land, maar de race liep vertraging op door de hevige regen. De Ferrari van Lauda had het lastig met de regen en werd ingehaald door de James Hunt in de Hesketh. Underdog Vittorio Brambilla was als achtste gestart, maar sneed door het veld en had al snel Lauda te pakken. Hunt kreeg motorproblemen en werd ook nog eens opgehouden, Brambilla profiteerde in de knaloranje March om de leiding over te nemen. De regen werd steeds erger tot de race in de 29ste ronde werd afgevlagd. Brambilla was door het dolle heen bij het zien van de finishvlag. Hij liet juichend het stuur los en spinde pardoes de vangrail in. Ook zijn ereronde was dus een unicum.

Ook in Spa 1977 viel de regen met bakken uit de lucht. Mario Andretti (Lotus) en John Watson (Brabham) vochten om de leiding, maar maakten met elkaar contact en moesten opgeven. Op een opdrogende baan werden de kaarten door elkaar geschud. Niki Lauda (Ferrari) nam het commando over voor Jochen Mass (McLaren) en Gunnar Nilsson. Mass verdween na een crash uit de race. Nilsson slaagde erin om Lauda in te halen en zo zijn eerste en enige zege te boeken. Helaas werd bij de Zweed eind 1977 kanker vastgesteld. Hij overleed in oktober 1978, niet lang nadat hij fel verzwakt de begrafenis van zijn goede vriend Ronnie Peterson bijwoonde.

De Japanse Grand Prix 1989 is legendarisch wegens de aanrijding tussen McLaren-teamgenoten Alain Prost en Ayrton Senna bij de chicane. Benetton-rijder Alessandro Nannini leek te gaan profiteren, maar werd alsnog ingehaald door Senna. Uiteindelijk werd de Braziliaan gediskwalificeerd en was de zege toch voor de Italiaan. Daardoor ging de wereldtitel naar Prost.

Jean Alesi startte in Canada als vijfde en werkte zich op tot de tweede plek na de onnavolgbare Michael Schumacher (Benetton). Na 57 van de 69 ronden kreeg de Duitser echter af te rekenen met een elektrisch probleem en moest hij naar de pits om van stuur te wisselen. Zo lag de baan breed open voor Alesi om zijn eerste overwinning te behalen. Het Canadese publiek was zo enthousiast dat verschillende fans in de laatste ronde de baan bestormden. Daarom werd het klassement al een ronde eerder opgemaakt.

In een van de meest opzienbarende Grands Prix in de geschiedenis pakte Olivier Panis een opmerkelijke overwinning voor Ligier. De ene na de andere favoriet viel uit in regenachtige omstandigheden. Ook favoriet en leider Damon Hill moest de strijd staken met een kapotte motor, gevolgd door een opgave voor Alesi. Panis kreeg de leiding in handen en stond die niet meer af. Hij kwam over de meet als eerste van de drie auto's die nog in koers waren. Het is tot op vandaag de laatste zege voor een Fransman.

In een seizoen dat volledig werd gedomineerd door Michael Schumacher en Ferrari moest de concurrentie toeslaan waar dat kon. Schumacher startte in Monaco pas als vierde. Trulli pakte de pole en zette die feilloos om in een overwinning.

Een jaar na zijn enorme ongeval op het Circuit Gilles Villeneuve nam Robert Kubica wraak met de overwinning in Montreal. Hij profiteerde daarbij van de aanrijding in de pits tussen Lewis Hamilton en Kimi Raikkonen. Het was niet alleen de enige zege voor de Pool, maar ook voor BMW Sauber. Een dik jaar later trok BMW de stekker uit het F1-programma.

McLaren pakte in Boedapest de eerste startrij, maar Ferrari-man Felipe Massa ging er met de leiding vandoor in de eerste bocht. De Braziliaan reed zowat de hele race aan de leiding, maar drie ronden voor het einde begaf zijn motor het. Lewis Hamilton had ook terrein verloren met een lekke band en zo ging de zege naar diens luitenant Kovalainen.

Uit dit lijstje is de zege van Pastor Maldonado in Barcelona misschien wel de meest opzienbarende. De dolle Venezolaan pakte met Williams de tweede startplek, maar kreeg de pole in handen na diskwalificatie van de McLaren van Lewis Hamilton. Fernando Alonso snoepte Maldonado de leiding af bij de start, maar de man uit Caracas greep de positie bij de tweede pitstop terug en pakte een ware stuntzege. Het blijft de laatste zege van het Williams-team.